เมื่อเรียนอยู่เรียนรู้โลกเป็นอีกอย่าง
จึงไม่สร้างเพื่อนมากเพื่อฝากหวัง
เพราะคิดกลัวไม่ทันเขาเราจะพัง
จึงยับยั้งเพื่อนมีน้อยค่อยคบไป

พอเรียนจบพบโลกเป็นอีกอย่าง
ที่คิดว่าโลกกว้างยิ่งกว้างใหญ่
ผู้คนเป็นเห็นแจ้งชัดถนัดใจ
อัชฌาสัยเนื้อในออกบอกนัยตน

คนเก่าแก่น่าเคารพนบนับถือ
วัยวุฒิสุดฝีมือมากเหตุผล
คนในเกรงยำเยงทั่วทุกตัวคน
ข้างนอกบ่นให้ฟังนังปากร้าย!

คุยโทรศัพท์จับเมาส์ลากเสียงกรากแกรก
เห็นครั้งแรกคงมุ่งมั่นหมั่นขวนขวาย
ระรัวนิ้วคิ้วมุ่นดูวุ่นวาย
อ๋อ ที่แท้คุยผู้ชายในไลน์แชต

ต่อหน้าอย่างลับหลังเป็นอีกอย่าง
มือบีบนวดปวดขาพลางบ่นปอดแปด
พอคล้อยหลังส่งเสียงแจ้วเหมือนแก้วแว้ด
นินทาลมผสมแดดล้วนแวดวง

จะสั่งงานทั้งทีไม่มีศัพท์
คิดขานขับจับประเด็นแต่ลืมหลง
ประโยควกรกสันธานงานก็งง
แม้ใจปลงแต่ต้องฟังอย่างตั้งใจ

อีกประเภทคุยสนุกมุกตลก
คอยหยิบยกเรื่องขำขันสรรหาได้
ปากหัวเราะแก้มแย้มยิ้มอิ่มละไม
แต่เนตรนัยน์บาดกรีดดั่งมีดคม

อีกจำพวกพูดทั้งวันขยันจ้อ
เดี๋ยวยกยอเดี๋ยวฉอเลาะปะเหมาะข่ม
ไม่มีแก่นแน่นเนื้อเจือแต่ลม
เจอหน้าใครใส่คำชมจนขมเอียน

ยิ่งอยู่นานยิ่งพานพบครบทุกแบบ
ล้วนเจ็บแสบประสบการณ์วัยผ่านเปลี่ยน
ห้องเรียนใหม่แม้ไม่มีตำราเรียน
ก็จงเพียรเรียนรู้ย้ำ “ตำราคน”