เมื่อได้รักจึงรับได้ในทุกอย่าง

อาจมีเรื่องบาดหมางแค่วางปล่อย

อาจบางวันชะเง้อคอนั่งรอคอย

อาจใจน้อยเพียงแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ยิ้ม

เมื่อได้รักจึงห่วงใยในทุกเรื่อง

สารพัดสิ่งสิ้นเปลืองกลัวไม่อิ่ม

ยุงไต่ตอมยามนอนหลับตาพริ้ม

ดึงผ้านุ่มห่มเนื้อนิ่มกระหยิ่มใจ

เมื่อได้รักจึงอยากรักถึงที่สุด

ตราบความรักของมนุษย์จะหยุดได้

ตราบชีวิตจะสูญหายสลายไป

ตราบตัวเจ้าห้ามไว้มิให้รัก

เมื่อได้รักจึงรักได้ในทุกสิ่ง

จะเป็นหญิงเป็นชายให้มีศักดิ์

เป็นคนดีแม่ยิ่งรื่นชื่นใจนัก

สมภาคภูมิที่ฟูมฟักมาแต่น้อย

เมื่อได้รักจึงขอรักเพียงแค่นี้

ถึงเจ้ามีให้แม่แค่นิดหน่อย

ก็ดีใจล้นเหลือแล้วเนื้อกลอย

“กลับมากอดแม่ค่อยค่อยยังคอยนะ”