เพื่อหยุดยั้งการผลิตวัคซีนหรือยาอะไรก็ตามแต่ที่จะช่วยให้โอเมก้าที่ถูกอัลฟ่ากัดหลังคอระหว่างการผสมพันธุ์... เรียกให้สุภาพหน่อย คือ การเมท... และต้องตกอยู่ภายใต้อาณัติของ ‘เจ้าของ’ รอยเขี้ยวที่ฝังลงในเนื้อไปเกือบตลอดชีวิต หรืออย่างน้อยก็จนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะตายจาก หรือถูกอัลฟ่าคนใหม่กัดระหว่างเมท หรืออยู่ห่างกันเป็นระยะเวลานานพอที่จะทำให้ระดับฮอร์โมนภายใต้ตัวของโอเมก้าปรับลงสู่ระดับปกติและพ้นจากอิทธิพลของอัลฟ่า แค่กำจัดคนคนเดียวได้ คิดว่าจะสำเร็จอย่างนั้นเหรอ

ถ้ามันคิดว่าเขาตายไปคนหนึ่งแล้วจะทำให้ทุกอย่างยุติลงได้ ก็เป็นความคิดที่งี่เง่าและขี้ขลาดสิ้นดี 

“ผมไม่เข้าใจ” เขาคิดว่าเขาน่าจะสามารถพูดเรื่องนี้กับแคลเรนซ์ได้ แม้อีกฝ่ายจะยังคงเป็นคนแปลกหน้า แต่อย่างน้อย แคลเรนซ์ก็นั่งฟังเขาด้วยความสนใจ ‘จริง ๆ’ และอาจให้ความเห็นอะไรบางอย่างกับเขาอย่างที่ไม่เคยมีคนอื่นให้ได้ 

“ในเมื่ออัลฟ่าเป็นคนที่มีอิทธิพลอย่างสูงในสังคมเราตอนนี้ ทำไมเขาต้องกลัวกับเรื่องแค่โอเมก้ามีทางเลือกในการใช้ชีวิตครอบครัวของตัวเองได้มากขึ้น ซึ่งผมไม่เห็นว่า มันจะเป็นปัญหาอะไรเลย ถ้ามันมีปัญหามากขนาดนั้น ผมไม่คิดว่าวิทยานิพนธ์ของผมจะผ่านคณะกรรมการจริยธรรมการทดลองในมนุษย์มาได้” 

แคลเรนซ์เปลี่ยนจากเอียงศีรษะน้อย ๆ รอฟังความเห็น เป็นเลิกคิ้วสูง จากนั้นก็พยายามกลั้นหัวเราะ แต่ท้ายที่สุดก็ไม่สำเร็จ 

จัสตินไม่ได้รู้สึกว่าการหัวเราะของอีกฝ่ายเป็นการดูถูกหรือมองว่าสิ่งที่เขาคิดเป็นเรื่องไร้สาระ หากแต่เป็นการหัวเราะด้วยอารมณ์ที่เขาประเมินไม่ถูกว่าเป็นอารมณ์แบบไหน เท่าที่รู้ เขาคิดว่าแคลเรนซ์ชอบความคิดนั้นของเขา คล้าย ๆ กับตอนที่อาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์และอาจารย์ที่ปรึกษาร่วมมองหน้ากันตอนเขาอธิบายแนวคิดเบื้องหลังของงานแล้วก็ยิ้ม 

“ให้ตายเถอะ จัสติน” คนฟังหยุดหัวเราะแล้ว แต่ริมฝีปากและดวงตายังมีร่องรอยของการยิ้ม “สิ่งที่คุณพูดคือปัญหาสำคัญของพวกอัลฟ่าที่ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่นั่นละ เพราะคุณทำให้เขาสูญเสียสิ่งที่พวกเขาเคยมี”

“โอเมก้าของพวกเขาน่ะเหรอ”

“นั่นเป็นสิ่งที่เป็นรูปธรรม” แคลเรนซ์บอก “สิ่งที่เป็นนามธรรมคือ พวกเขาสูญเสียอำนาจการควบคุมโอเมก้า และอาจจะรวมไปถึงเบต้าด้วย” 

“แค่นั้นน่ะเหรอ” จัสตินขมวดคิ้ว 

“สำหรับคุณ การมีอำนาจอาจจะไม่สำคัญ” โอเมก้าหนุ่มบอก “การมีอำนาจสำหรับบางคนที่ไม่มีปัญญาจะไปทำมาหากินอย่างอื่น อำนาจเป็นสิ่งเดียวที่พวกเขามี และเป็นเครื่องมือสำคัญที่สุดในการควบคุมทรัพยากรหลาย ๆ อย่างให้เป็นประโยชน์กับคนเฉพาะบางกลุ่ม เพราะฉะนั้น การสูญเสียอำนาจในการเป็นคนจำนวนน้อยที่ควบคุมคนจำนวนมากไปเป็นเรื่องที่กระทบกับผลประโยชน์ของพวกเขา”

จัสตินส่ายหน้าแทนคำพูดว่าเขายังมองภาพไม่ออก และพึมพำขอบคุณเมื่อแคลเรนซ์ส่งยาแก้ปวดและยาแก้อักเสบให้หลังจากที่เขาจัดการกับอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วพักใหญ่ 

“หมาป่าไม่เห็นจำเป็นต้องกลัวแม่ไก่ในฟาร์มเลย”

“แต่ถ้าเป็นหมาป่าฟันหักที่ต้องเผชิญกับไก่ในฟาร์มที่พร้อมจะสู้หนึ่งฝูงใหญ่ ๆ กับหมาเฝ้าฟาร์มล่ะ” 

คำถามย้อนของแคลเรนซ์ทำให้จัสตินต้องนิ่งคิด ก่อนพยักหน้าแทนคำตอบว่าเข้าใจสถานการณ์แล้ว 

“ผมคิดว่าผมเข้าใจสถานการณ์ของอัลฟ่าพวกนั้นแล้ว” เขาบอก “หมายความว่า ถ้าโอเมก้าสามารถเป็นอิสระจากอัลฟ่าได้เมื่อไหร่ และมีโอกาสที่จะเข้าไปในพื้นที่ที่อัลฟ่าเคยหวงห้ามไม่ให้โอเมก้าและเบต้าเข้าไปยุ่ง เพราะอัลฟ่าเคยเป็นคนออกกฎห้าม อัลฟ่าที่เคยมีอำนาจในการปกครองก็จะมีอำนาจลดน้อยลงหรือถูกยึดอำนาจได้ในที่สุด นโยบายต่าง ๆ ก็จะไม่ถูกกำหนดด้วยอัลฟ่าอีก เพราะฉะนั้น อัลฟ่าก็จะเหมือนหมาป่าฟันหักที่อาจจะโดนแม่ไก่ทั้งฟาร์มรุมจิก ไก่ก็ไม่ได้กินและอาจจะเจ็บหนักกลับไปด้วย”

“เพราะคุยกันดี ๆ ไม่ได้ คุณก็เลยต้องทำงานลับ ๆ เพื่อหาทางทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง”

“ถูกแล้ว จัสติน บางเรื่องที่กระทบกระเทือนต่ออารมณ์มันเป็นเรื่องใหญ่กว่าเรื่องที่เอาเหตุผลมาหักล้างหรือต่อสู้กันเสียอีก เพราะฉะนั้น การเดินไปบอกอัลฟ่าที่ปกครองเราอยู่ทุกวันนี้ว่า ‘เฮ้ เรามาคุยกันเถอะ มาเปลี่ยนตรงนี้กันดีกว่า’ ถึงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยาก ถึงแม้ว่าเราจะอยากให้มันเกิดขึ้นได้ง่าย ๆ อย่างนั้นก็ตาม” 

“อืม...”

“ผมยอมรับนะ ว่าบางเรื่องเป็นเรื่องที่อธิบายยาก แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราก็ไม่อยากให้คุณได้รับอันตราย”

“เพราะงานของผมเป็นประโยชน์กับพวกคุณ”

“ไม่ใช่แค่งานของคุณ จัสติน” แคลเรนซ์ลุกขึ้นยืน และเริ่มเก็บจานกับถ้วยกาแฟที่พวกเขากินมื้อเช้ากันหมดเรียบร้อยแล้วลงบนถาด “ต่อให้คุณตายและงานของคุณยังเอาไปใช้ทำประโยชน์ได้โดยไม่มีคุณ ผมก็ยังอยากให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ”

“ทำไมผมถึงควรอยู่ต่อไป”

“แล้วทำไมคุณถึงควรจะตายล่ะ” 

“เช่น กลับบ้าน” จัสตินว่า เสียวแปลบที่บริเวณสีข้างเมื่อลุกยืนขึ้น แต่เขาคิดว่าอาการที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องพอทนได้ “ผมรบกวนคุณมามากแล้ว และถ้าอยู่ต่อ คุณคงลำบาก” 

เป็นอีกครั้งที่แคลเรนซ์ยิ้มให้เขา และจัสตินคิดว่าเขาชอบเวลาที่อีกฝ่ายยิ้มให้เขาแบบนี้ “มีอย่างอื่นที่อยากทำอีกไหม”

เบต้าหนุ่มพยักหน้า 

----------------------------------------------