ความรู้สึกหลังอ่าน:
เป็นเรื่องที่รู้สึกชอบมากสนุก เหตุการณ์ไม่ได้มีแค่จุดโฟกัสจุดเดียว แต่จะค่อยๆไล่ลำดับไปตามเวลาตามสถานการณ์ที่ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไป ในด้านของความรักระหว่างพระเอก นางเอก จะมีความค่อยเป็นค่อยไปเกิดจากความประทับใจ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เหตุการณ์ต่างๆ ในเรื่อง จะมีความเป็นไปตามเวลาที่เปลี่ยนแปลงไป มีคนเข้ามาชอบพอทั้งฝ่ายปันฮั่ว และฝ่ายหรงเสีย แต่ด้วยความเป็นพระเอก นางเอกก็ค่อยๆผ่านเหตุการณ์ต่างๆมาด้วยกัน ถึงแม้ว่าก่อนที่จะหมั้นหมาย ทั้งสองคนไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนว่ารักกันขนาดนั้น แต่ด้วยบริบทของสังคม เข้าใจว่าจะเน้นที่ความเหมาะสมกับความพอใจที่มีต่อคู่หมั้นมากกว่าความรัก แต่ด้วยเหตุการณ์หลายๆช่วงก็ทำให้รู้สึกได้ว่าทั้งสองคนรักกัน ความที่ฝั่งพระเอก จะมีการแสดงออกมากกว่า ส่วนตัวเห็นว่า ด้วยนิสัยแล้ว ถ้าหากว่าปันฮั่ว ไม่ได้รัก หรือชอบหรงเสียเลย คงจะไม่ยอมอะไรหลายอย่างขนาดนั้น ชอบตอนที่ปันฮั่ว พยายามชดเชยวัยเด็กให้หรงเสีย น่ารักมาก ซื้อขนมให้ ซื้อของเล่นให้ พาไปเล่นสนุก แบบถ้าไม่ใส่ใจ ไม่รัก ก็คงไม่ทำ
ในส่วนของพระเอกนางเอก ก็ไม่ได้เป็นฝ่ายถูกกระทำเท่าไหร่ มีทั้งการแก้แค้น เอาคืน ใครดีมาดีตอบ ด่ามาด่ากลับ เจ้าเล่ห์ มีแผนการ ใช้ตำแหน่ง ฐานะ ให้เป็นประโยชน์ ตลอดเรื่อง มีความลำเอียง แบบมองว่าคนรักของตัวเองดีที่สุด
ส่วนที่ชอบนิสัยปันฮั่ว มีหลายอย่างมาก ชอบความมั่นใจว่าชั้นรวย ชั้นรวย ชั้นเลิศ ผู้ชั้นก็ดี ครอบครัวชั้นก็ดี เชิดสุด แต่ถ้ารักใคร หรือถือว่าใครเป็นพวกของตัวเองแล้ว คือ ดูแลอย่างดี ใครมาแตะไม่ได้ ลุยไหนลุยกัน และถึงขนาดจะห่วงสวย รักสบาย แต่พอออกรบปุ๊ป ก็ปรับตัวได้ และทำได้ดีมาก
ส่วนหรงเสีย คือ เป็นคู่ครองในฝันได้อย่างสบาย ทั้งรัก ทั้งให้เกียรติปันฮั่ว ไม่ถือตัว ชอบให้ผู้หญิงของตัวเองสวยที่สุด ยกชายกระโปรงให้ ซื้อเครื่องประดับให้ น่ารักมาก ชอบการบอกรักที่บอกว่านอกจากปันฮั่ว ผู้หญิงคนอื่น ก็ไม่แตกต่างจากปกติทั่วไป ยกให้เป็นพระเอกที่ดีคนนึงเลย
ในแง่ของความมีมิติของตัวละครในเรื่องมองว่าตัวละครแต่ละตัว ยังมีความเทาๆ อยู่ คือไม่ได้ร้ายขนาดนั้น แต่ด้วยสถานการณ์เหตุผล การเลี้ยงดู นิสัย หรืออื่นๆ ทำให้ตัวละคร คิด และตัดสินใจออกมาแบบนั้นหลายตัว จะมีความรักไม่ได้ เกลียดไม่ลง บางทียังสงสัยเลยว่า ถ้าไม่ทำแบบนั้นก็คงจะดีกว่านี้ ส่วนตัว ค่อนข้างสงสารรัชทายาท ที่เป็นคนแสนดี แต่เพราะนิสัยที่แสนดีเกินไปไม่เด็ดขาด คุมคนรอบตัวไม่ได้ สุดท้าย ก็ต้องรับผลของการกระทำของคนรอบข้างอย่างเจ็บปวด ถ้าหากว่าไม่ได้เกิดเป็นรัชทายาท ก็คงไม่มีจุดจบแบบในเรื่อง (เข้าใจเลยว่าจะสื่อว่านิสัยแบบดีเกินไปปกป้องคนรอบตัวมากเกินไป ไม่หนักแน่น เป็นเจ้าแผ่นดินไม่ได้)
ในส่วนของคนที่มาชอบนางเอก อย่างสือจิ้น นี่มองว่าเป็นตัวละครที่เป็นคนดีเลย แต่ไม่เหมาะกับนางเอก แบบรัก แต่เพราะสกุลของตัวเองเลยไม่กล้า ไม่แสดงออก ถ้านางเอกแต่งไป คือ ไม่น่าอยู่กับครอบครัวได้ และตัวของสือจิ้นเองก็รู้ดีว่าตัวเอง ทำให้ปันฮั่ว แบบที่หรงเสียทำไม่ได้ หรือเซี่ยฉี่หลิน ที่เป็นคู่หมั้นคนที่สองของปันฮั่ว คือ สุดท้ายก็รักนางเอกแหละ แต่เป็นคนที่โลเล ไม่หนักแน่น ไม่มั่นคงมากพอ เป็นคู่หมั้นที่แย่พอตัว (แต่ก็แอบคิดว่า ถ้าครอบครัวพระเอกยังอยู่ จะเป็นยังไง ส่วนตัวยังมองว่าหรงเสียน่าจะสู้เพื่อปันฮั่วพอตัว แบบไม่น่าจะปล่อยให้ครอบครัวมารังแกปันฮั่วได้ รู้สึกได้ว่าหรงเสียก็ไม่ได้รักแม่ตัวเองขนาดนั้น)
ส่วนตัวละครอื่นๆที่อยู่ฝ่ายพระเอก นางเอก อย่างคนในสกุลปัน จะนิสัยสบายๆ รักครอบครัวมาก ไม่ได้ทำงานจริงจังแต่ก็อยู่ในกฎเกณฑ์ ไม่รังแกคนอื่น แต่ใครอย่ามารังแกตัวเอง เพราะจะถูกเอาคืนอย่างสาสม ตลกเวลาที่พ่อกับลูกชายคุยกัน จะมีความแบบเถียงกันในใจ อีกอย่างที่ชอบสกุลปัน คือเป็นพวกอยู่เป็น ด้วยตวามที่เป็นเชื้อพระวงศ์ที่ค่อนข้างใกล้ชิด และได้รับการโปรดปราน ก็มีความเสี่ยง ถ้าหากไปขัดหูขัดตาฮ่องเต้ โอกาสลำบากมีสูง โดยเฉพาะปันฮั่วที่มองขาด รู้ว่าฮ่องเต้ชอบอะไร แล้วก็เอาใจไปตามนั้น แม้ว่าลึกๆ คนในสกุลเอง ก็รู้แหละว่าฮ่องเต้ไม่ได้ดีกับตัวเองขนาดนั้น แต่ก็เก็บความรู้สึกเอาไว้
อีกตัวละครที่ชอบ คือ ตู้จิ่ว องครักษ์ของหรงเสีย คือเป็นคนที่มีบทเกือบทั้งเรื่อง และเป็นมุมสะท้อน แบบเอ๊ะกับการกระทำของพระเอกนางเอก ชอบตอนที่คิดในใจมาก ตลกหลายซีน
ส่วนที่ชอบของเรื่องอีกอย่าง คือการพูดถึงชาวเมืองหลวงที่เป็นไปในเชิงเสียดสี เช่น ทุกคนเห็นอยู่ชัดเจนว่าปันฮั่ว เป็นคนที่สวยมาก ไม่ว่านางจะทำอะไร ไปที่ไหนมีแต่คนมอง แต่ด้วยขนบธรรมเนียม หรือค่านิยม ทำให้คนในสังคม ที่ถึงแม้ใจจะบอกว่าปันฮั่วนี่แหละ คือ คนงามที่หนึ่งในเมืองหลวง แต่ปากกลับไปบอกว่าคุณหนูที่อยู่ในขนบธรรมเนียมต่างหากที่เป็นคนงาม คนดีที่หนึ่ง ส่วนตัวมองว่า คนแต่งเขียนได้ดี ทั้งๆที่เห็นอยู่แก่ตา รู้อยู่แก่ใจ แต่เพราะปันฮั่ว มีความแตกต่างไปจากค่านิยมของสังคม ก็เลยพูดจาเพื่อลดทอนคุณค่าของนางเอกลง หรือพวกผู้หญิงชนชั้นสูง หลายซีนจะอิจฉานางเอก ที่ครอบครัวรักมาก ใช้ชีวิตอย่างอิสระ แต่ตัวเอง ต้องอยู่ในกรอบ ในค่านิยม ที่ในบริบทนั้นมองว่าดีงาม และทั้งๆที่อิจฉาแทบตาย แต่ปากกลับนั่งนินทาการใช้ชีวิตของปันฮั่วซะอย่างนั้น
เส้นเรื่องหลักตั้งแต่ต้นจนจบ ค่อนข้างเป็นเหตุเป็นผล มีการย้อนเอาการกระทำในอดีต มาใส่เหตุผลในแต่ละช่วงของเนื้อเรื่องแต่ส่วนตัวเห็นว่ามีบางจุดของเรื่อง ที่เหมือนเขียนแล้วก็แล้วกันไป เหมือนเป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปไปบ้างอย่างการที่อยู่ๆ ก็บอกว่ามีคดีคนตาย (สกุลจ้าว) แต่สุดท้าย ก็ปล่อยผ่านให้งงๆกันไป หรือการที่ปันฮั่วช่วยเหลือขุนนางใหม่ ให้ยืมเงิน ก็กล่าวถึงเฉยๆไม่ได้เอาตัวละครนั้นมาใช้อีก
โดยรวมคือชอบเรื่องนี้มากกก อ่านซ้ำได้ ไม่เบื่อ เป็นเรื่องเล่าสบายๆ ไม่มีซีนที่ทุกข์ระทมอ่านแล้ว มีความสุขทั้งเรื่อง ใครเป็นศัตรูของพระเอก นางเอก ก็มาแล้วก็ไป ไม่มีความดราม่าน้ำตาไหล
สำหรับเรื่องนี้มีการนำไปทำเป็นซีรีย์ นักแสดง คือดีมาก ชอบแคส ทั้งปันฮั่ว และหรงเสีย ปันเหิงก็น่ารัก แต่เพราะอ่านหนังสือก่อน แล้วค่อยไปดูซีรีย์ทำให้ตอนนี้ดูไปได้แค่ไม่กี่ตอน (น่าจะ 7-8 ตอน) เพราะรู้สึกว่าซีรีย์ค่อนข้างบิดไปจากหนังสือเยอะมากแบบจุดเด่นที่ชอบของปันฮั่ว ในความรู้สึก คือค่อนข้างเปลี่ยนไป เช่น รู้สึกว่าปันฮั่วจะไม่มีทางจีบหรงเสียก่อนแน่นอน หรือหรงเสีย จะต้องยิงธนูเก่งมาก แต่ใช้ดาบไม่เป็นแต่ในซีรี่ย์กลับให้พระเอกยิงธนูไม่เป็นเฉย ที่สำคัญในหนังสือ ตอนอ่าน ชอบตอนไปล่าสัตว์มากน่ารักดี เพราะเป็นเหตุการณ์แรกๆที่พระเอก นางเอกได้คุยกัน ปันฮั่วล่าสัตว์แล้วแบ่งให้หรงเสียส่วนตัวมองว่า นี่แทบจะเป็นความประทับใจแรกๆ ที่พระเอกมีให้นางเอกเลย และไม่ค่อยมีเหตุการณ์ที่ฮ่องเต้โปรดนางเอกแบบจริงๆจังๆ เท่าไหร่ ทำให้พอดูซีรี่ย์แล้วตัดฉากพวกนี้ไปหมด ค่อนข้างขัดใจแต่ก็ยังดูไม่ถึงครึ่งเรื่อง ถ้าทำใจลืมหนังสือไปได้ คงจะย้อนกลับไปดูซีรีย์ใหม่
คะแนน:10/10
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in