อุณหภูมิ​ 26 องศาเซลเซียส​ นับว่าไม่ร้อนและไม่หนาวเกินไปสำหรับจังหวัดนีงาตะ อีกทั้งพยากรณ์อากาศ​ยังบอกว่าวันนี้แดดดี จึงเหมาะกับการตากผ้าเป็นที่สุด

เรียกได้ว่าหากสะสางงานเรียบร้อยแล้ว วันนี้เป็นวันที่เหมาะสมกับการฝังตัวกับฟูกนอนเป็นอย่างยิ่ง

“แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ…”

คาเกทสึ โทรุโอดครวญ ตามด้วยจามอีกสองครั้งติด​

จริงอยู่ที่ว่าเขาได้หยุดวันนี้ แต่เป็นคราวเคราะห์​หรืออย่างไรไม่ทราบ กุมารแพทย์​ประจำโรงพยาบาล​ของเมืองถึงได้เป็นไข้หวัดใหญ่คืนก่อนวันหยุดพอดี

แผนที่จะได้พักผ่อน อ้อนภรรยา และเล่นกับลูกสาวเป็นอันจบกัน เขาสูดน้ำมูกก่อนจะจามอีกครั้ง

“อย่างน้อยไข้ก็ลงแล้วนะคะ” ภรรยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน มิคาโกะมองตัวเลขบทปรอทวัดไข้ดิจิตอล มืออีกข้างแปะข้างแก้มแล้วเอียงศีรษะตามน้อยๆ สีหน้าเธอดูเป็นกังวล

“เหลือเท่าไหร่น่ะ?”

“38.6 ค่ะ…เดี๋ยวกินยาอีกรอบนะคะโทรุซัง”

คนป่วยพรูลมหายใจ ดูแล้วเขาคงได้นอนทั้งวันอย่างที่ผู้ประกาศสาวในโทรทัศน์​ว่า เขานึกโทษฟ้าโทษฝนและภูมิคุ้มกันในร่างกายที่ไม่ให้ความร่วมมือก่อนจะกระชับผ้าห่มเข้าหาตัว

“มิคาโกะ—โทรุเป็นไงบ้าง?”

อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ลูกสาวตัวน้อยของเขาเกาะกรอบประตู เดี๋ยวชะเง้อเดี๋ยวถอยเหมือนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเข้ามาดีหรือ​ไม่

มิคาโกะคงบอกไว้ว่าไม่ให้เข้ามา ดีแล้วล่ะ

“พ่อยังมีไข้อยู่เลยจ้ะ” เธอหันไปบอกเด็กช่างสงสัย “รินะยังชวนพ่อเล่นไม่ได้นะ”

“...จริงเหรอ?” 

เขาส่ายหัวตอบรินะ เจ้าตัวเล็กร้อง “อ๋า~” ออกมาด้วยความเสียดาย ตามด้วยประท้วงว่า “ไข้หวัดแย่มากๆ!” เสียงดังและชัดถ้อยชัดคำ

“อื้ม แย่มากๆ เลยเนอะ?” มิคาโกะยิ้มขำ “อย่างนั้นไปช่วยแม่ทำกับข้าวให้พ่อกินกันดีกว่า พ่อจะได้หายไวๆ”

เสียงตึงตังน่าจะแทนคำตอบของรินะได้เป็นอย่างดี เขาจินตนาการ​จากเสียงว่าเจ้าตัวเล็กคงรีบไปประจำเคาน์เตอร์​ครัว รอเป็นผู้ช่วยมือหนึ่งของคุณแม่

โทรุหัวเราะเบาๆ เสียงนั้นกลายเป็นเสียงไอในเวลาอันสั้น

“...แบบนี้ต้องหายไวๆ แล้วนะ?” มิคาโกะเย้าพลางลูบผมของเขาอย่างเบามือ เธอยิ้ม—ยิ้มแบบที่โทรุตกหลุมรัก​ทุกครั้ง—ก่อนจะตามไปสมทบคนเป็นลูก

โทรุพลิกตัวเปลี่ยนท่านอน ในเวลานี้อ่อนเพลียเกินกว่าจะทำอย่างอื่น เขาจึงหลับตา และเงี่ยหูฟังเสียงรอบตัว

เสียงเข็มนาฬิกา​เดิน

เสียงใบไม้ริมหน้าต่างเสียดสีกันทุกครั้งที่ลมพัดมา

เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆ แผ่วลง

แทนที่ด้วยเสียงของมิคาโกะ

เสียงของรินะ

และเสียงหัวเราะของทั้งคู่

โทรุคลี่ยิ้ม นึกในใจว่ายังไม่ถึงเวลากินยา แต่อาการครั่นเนื้อครั่นตัว​เหมือนจะดีขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ​