เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Sometime in Octoberhanauchuu
1st October - Poisonous
  • 1st October, 2016


    ความคิดของคนในวัยเด็กนั้น ‘น่าสนใจ’


    อินุไค โยชิฮิโกะเชื่อเช่นนั้น และเขามองว่ามันเป็นทั้งข้อดีและข้อเสีย


    ข้อดีคือเขามักจะได้มุมมองที่คาดไม่ถึง บางครั้งเขาได้เห็นสิ่งที่ลึกกว่าเปลือกแข็งๆ ที่คนรุ่นเขาสร้างขึ้นมา นั่นเป็นหนึ่งในสาเหตุที่เจ้าตัวเบนสายจากมัณฑนากรไปสอบใบอนุญาตประกอบวิชาชีพครูแทน


    ส่วนข้อเสีย ก็เพราะว่าความคิดเหล่านั้นซื่อตรงเกินไป ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยอารมณ์รุนแรง และมักจะมาโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว


    “คุณหมอทำให้แม่ป่วย”


    โยชิฮิโกะเหลือบมองเจ้าของเสียง เสี้ยวหนึ่งของใบหน้าเธอถูกฉาบด้วยเงาสลับกับแสงไฟจากข้างทางอย่างรวดเร็ว คล้ายจะเห็นความสับสนภายใต้ดวงตาที่จับจ้องเขาอยู่


    “ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?”


    เธอนิ่งไป ใช้เวลาหาคำมาอธิบายเท่าที่เด็กประถมคนหนึ่งจะนึกออก “วันนี้แม่ดู...เจ็บ แม่บอกว่าไม่เป็นไร แต่แม่ดูเหนื่อยมากๆ”


    “อืม...คงเป็นเพราะยา”


    “...ฟังดูเหมือนยาพิษเลย”


    มือที่กำลังจะหรี่เสียงเพลงในรถชะงักค้าง—ยาพิษอย่างนั้นหรือ?


    จะว่าผิดก็ไม่เชิง ในความคิดเขาผลข้างเคียงจากกระบวนการรักษานั้นดูทรมานไม่ต่างอะไรกับการดื่มยาพิษเข้าไปอย่างที่เด็กน้อยว่า แต่เมื่อคิดว่าพิษพวกนั้นจะช่วยชะล้างโรคร้ายออกไปได้ เขาจึงปิดตาข้างหนึ่ง ทำเหมือนว่าอาการเหล่านั้นเป็นเรื่องธรรมดา


    ...ธรรมดาที่ไหนกัน แม้แต่เด็กยังดูออก


    ไม่สิ เพราะเป็นเด็กนั่นล่ะ ถึงเห็นทุกสิ่งอย่างตรงไปตรงมา


    “...คุณหมอให้ยาแม่ใช่ไหม? ยาพวกนั้นเข้าไปฆ่าเชื้อโรค พอเชื้อโรคตาย แม่ก็จะหายป่วย”


    เขาตอบเด็กน้อย พยายามจะ ‘ตรงไปตรงมา’ ให้ใกล้เคียงกับคนถาม ละข้อมูลส่วนอื่นที่ไม่จำเป็นในตอนนี้ออกไป เธอส่งเสียงอืมสั้นๆ สั้นเกินกว่าจะเดาได้ว่าพอใจกับสิ่งที่ได้ยินหรือไม่ บทสนทนาของผู้ใหญ่และเด็กจึงจบลง เหลือเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศในรถและเพลงภาษาต่างประเทศที่ยังเล่นคลออยู่ พอจะทำให้บรรยากาศบนรถไม่กระอักกระอ่วนจนเกินไป


    เด็กผู้หญิงที่นั่งข้างเขามีชื่อว่าจิอากิ เขียนด้วยคันจิ ‘พัน’ และ ‘สว่าง’ แม่ของเธอเคยบอกกับเขาว่าเด็กคนนี้เป็นเหมือนแสงสว่างเหมือนกับชื่อที่ตั้งให้


    โยชิฮิโกะผ่อนลมหายใจ เอื้อมมือลูบหัวคนข้างๆ เธอทำเพียงสบตาเขา ไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา


    ไม่ต้องห่วง แม่จะไม่เป็นอะไร เขาละประโยค ก่อนจะกลบฝังมันไว้ใต้ก้อนความรู้สึกอันยุ่งเหยิง




    ----------



    1. ตัวละครทั้งหมดเป็นออริจินัลคาแรคเตอร์ของเรา ส่วนหนึ่งอยู่ในนี้ หวังว่าจะรักพวกเขานะคะ :)

    2. ปีที่แล้วก็เคยลองเขียนดู แต่ไม่ใช่ฟิคโทเบอร์ค่ะ อยู่ในโมเมนต์นี้

    3. สำหรับคนที่สงสัย จิอากิเขียนด้วยตัวนี้ค่ะ → 千明


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in