• 4 กรกฎาคม 2559 •

จุดเริ่มต้นของการได้รับโอกาสก้าวเดินตามความฝันการเป็น "นักเขียน" แบบเต็มตัว แม้จะมางานเขียนสายเดคคอร์ที่ไม่มีความรู้เลย แต่เราก็ดัมท์แพชชั่นที่มีในตัวไปกับการเขียนทุกหยาดหยด


วันแรกของการทำงานโคตรตื่นเต้น ก้าวสู่พื้นที่แห่งความฝัน พร้อมจูงมือความตั้งใจ ความหวัง และความประหม่าไปด้วยกัน


ช่วงแรก อะไรๆ มันก็ดูเงอะงะไปซะหมด บางครั้งอะไรที่คิดว่าดีแล้ว กลับยังไม่ดีพอ แต่เพราะมันคือ "ความฝัน" ที่เราต้องฝ่าฟันหลายสิ่งหลายอย่างกว่าจะคว้ามันมาได้ เราเลยกัดฟันสู้ พร้อมกับกำลังใจจากคนรอบข้าง


มันเป็นการสู้ที่ฟุ้งไปด้วยละอองความสุข มีทุกข์บ้าง นอยด์บ้าง แต่เราจะนึกย้อนไปถึงวันที่โคตรอยากจะเป็นนักเขียน มันเป็นแรงกระตุ้นชั้นดีเลย


ปูทางมาดูมีความสุข สนุกสนานกับฝันนักเขียน แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ทั้งหมดหรอก อุปสรรคที่ก่อให้ความไขว้เขวบังเกิดมันก็มี


คนหายไปบ้าง เปลี่ยนคนไปบ้าง เปลี่ยนระบบการทำงานบ้าง เราเผชิญกับมันจนถึงจุดพีคที่เหลือเรายืนโดดเดี่ยว คนคุ้นตาค่อยๆ ทยอยไปสร้างความคุ้นเคยใหม่ที่อื่น


ตอนนั้นโคตรช็อค แบบเห้ย เราต้องสแตนอโลนจริงๆ เหรอวะ กระวนกระวาย เครียด แพนิคเบอร์ร้อย เกือบจะย้ายไปสร้างความคุ้นเคยใหม่เหมือนกัน แต่ดีที่แม่มาโปรด เคาะหัวเปิดสวิตท์ให้ตื่น


โลกสว่างเลย และรู้ว่าสุดท้ายแล้ว มนุษย์เราต้องยืนให้ได้ด้วยตัวเอง อย่าเขวไปกับแวดล้อมรอบตัวที่รุมเร้า และบีบอัด


วิกฤตครั้งนั้นทำให้รู้สึกว่า ตัวเองแกร่งขึ้นเยอะ แต่ยังไม่ได้เก่งโคตรๆ เหมือนใครเขา ก็นะ ประสบการณ์น้อย รอบบินยังไม่หนัก แต่ก็พยายามก้าวเดินไปข้างหน้าอยู่เสมอ


ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ทุกวินาที ทุกนาที ทุกชั่วโมง ทุกวัน และทุกเวลา เราก้าวเดินด้วยแก้วเปล่าหนึ่งใบ


มันเป็นแก้วเปล่าที่รอคอยให้ทุกคนมาเติมให้เต็ม อาจจะใช้เวลานานสักหน่อย แต่แก้วเปล่าใบนี้ จะรอการเติมเต็มอยู่เสมอ


แม้ถึงจุดหนึ่ง ที่แก้วเปล่าใบนี้ถูกเติมให้เต็มแล้ว เราก็จะสร้างแก้วเปล่าใบใหม่ มารอคอยการเติมเต็มอีกครั้ง และอีกครั้ง


และยังจะอยู่ตรงนี้ อยู่บนพื้นที่แห่งความฝัน ที่เดินทาง และเติบโตมาจนอายุครบหนึ่งขวบ


มันโคตรของโคตรดีต่อใจเลย