เขาเป็นชายหนุ่มผิวคล้ำ รูปร่างไม่ใหญ่ไม่เล็ก และแต่งกายด้วยเสื้อผ้าของคนต่างถิ่น เบื้องหน้าของชายผู้นั้นมีผ้าปูไว้ผืนหนึ่งเพื่อรองรับเศษเหรียญจากผู้ฟังของตน เป็นนักเล่านิทานตามขนบที่พบเห็นได้ทั่วไปตามงานเทศกาล

      ชายหนุ่มปรบมือเสียงดัง แล้วขยับพัดขนนกสีแสบตาอันไม่เข้ากับเครื่องแต่งกายชิ้นใดของตนเรียกร้องความสนใจ

      “เร่เข้ามา! เร่เข้ามา! ท่านผู้มีโชคชะตาต้องกันทั้งหลาย” เขาเริ่ม ยักคิ้วหลิ่วตาให้แก่ผู้คนโดยรอบ 

      "ท่านรู้หรือไม่ว่าในหมู่ไม้มีเรื่องเล่าซ่อนอยู่" นักเล่านิทานยิ้ม

     "ข้าได้ฟังเรื่องนี้มาจากหมู่ไม้ทางทิศตะวันออก" ชายผู้นั้นกวาดสายตาแจกจ่ายความสนใจให้แก่ผู้คนโดยรอบ แจกจ่ายออกไปมากหน่อยแก่อัศวินหนุ่มนอกเครื่องแบบที่เร้นกายอยู่ในเงามืด

     "นี่คือเรื่องที่ข้าได้ฟังมา" เขาว่า "ดังนั้น หากมันจะมีคำโกหกใดปลอมปนอยู่ในสิ่งที่ข้าเล่า ก็ขอให้ท่านรู้ไว้ คำโกหกนั้น ไม่ได้มาจากข้าแต่อย่างใด" กล่าวถ้อยคำอันเป็นธรรมเนียมของพวกนักเล่านิทานจบ เขาเริ่มเล่าเรื่องที่อ้างว่าได้ฟังมา

     "ท่านว่ากิ่งไม้นั่นจะโตพอให้นกน้อยผู้เที่ยวท่องพักพิงได้หรือยัง" นักเล่านิทานเอ่ยขึ้นหลังจบเรื่องของตน เขากวาดตามองผู้ฟังราวกับถามความเห็น "ข้าว่าน่าจะยัง" เขาว่าต่อ  

     "ตอนที่ข้าฟังเรื่องนี้มากิ่งไม้น้อยๆนั่นยังเป็นกิ่งเล็กๆชวนหักอยู่เลย" ชายหนุ่มทำท่าทางประกอบ ยกมือขึ้นจีบนิ้วราวกับกำลังประมาณของกิ่งไม้ที่ว่านั่น แล้วส่ายหัวอเนจอนาถใจ ก่อนจะดีดนิ้วเป๊าะขึ้นอย่างคนนึกอะไรได้

     เหรียญเงินแวววาวเหรียญหนึ่งปรากฎขึ้นบนมือของนักเล่านิทาน ดวงตาข้างเดียวแพรวพราวเจ้าเล่ห์

     "ข้าว่าข้าน่าจะรวบรวมเงินซื้อปุ๋ยไปฝากเจ้ากิ่งไม้นั่นเป็นกำลังใจสักหน่อย" นักเล่านิทานดีดเหรียญขึ้นไปในอากาศ แล้วรวบผ้าสีฉูดฉาดที่เคยปูอยู่เบื้องหน้าเพื่อรับเศษเหรียญจากผู้ฟังขึ้นรับมันไว้ 

     เหรียญเงินตกลงกระทบเหรียญอื่นๆในห่อผ้าดังกรุ๊งกริ๊ง นักเล่านิทานขยับยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกลแล้วยื่นห่อผ้านั้นออกมาเบื้องหน้าผู้ฟัง แล้วกล่าวอย่างร่าเริง

      "มีท่านใดสนใจร่วมสบทบทุนข้าปุ๋ยเพื่อหล่อเลี้ยงกิ่งไม้ที่หมายปองนกกับข้าหรือไม่?"