เราเคยคิดว่าการอยู่กับตัวเองมากไปจะทำให้อาการแย่ลง และเพื่อนๆก็บอกแบบนั้น จึงตัดสินใจย้ายมาอยู่กับเพื่อนอีก2คน และในตึกก็มีเพื่อนอีกมากมาย แต่มันกลับทำให้เราเหงากว่าเดิม จากการอยู่คนเดียวเราอยากจะร้องก็ร้องออกมา รู้สึกปลดปล่อยได้เต็มที่ และมันทำให้เรารู้สึกดีขึ้น แต่เมื่ออยู่กับคนอื่น เราต้องเก็บอาการ กลั้นน้ำตาไว้ ทำเป็นสบายดีทุกอย่าง เราเริ่มไม่กล้าพูด ไม่กล้าระบายออกมา เรารู้สึกไม่มีตัวตนเรื่อยๆ เหมือนอยู่ตัวคนเดียวตลอดเวลา ฟังเสียงเพื่อนๆที่พูดคุยและหัวเราะอยู่ข้างนอก ในตอนที่เราทำได้แค่เพียงร้องไห้เงียบๆ