มันเป็นการคิดสั้นจริงหรือ?

            เราเองก็คิดเรื่องนี้ตลอด มันจะมีภาพเกิดขึ้นในหัวซ้ำไปซ้ำมา ถึงการจากไป ภาพการทำร้ายตัวเองในหลายๆแบบ หรือประสบอุบัติเหตุอะไรก็ได้ แต่สำหรับเรามันได้แค่คิดไง

             แม้ว่าจะเคยทำร้ายหัวเองมาบ้าง แต่การคิดถึงวิธีการจากไป มันยากมากเลยนะ เราจึงนับถือและเห็นใจคนที่จากไปมากๆ เค้าเจอเหตุการณ์ที่หนักขนาดไหนหรือคิดมานานเท่าไหร่แล้ว ถึงเลือกที่จะไป เค้าต้องรู้สึกโดดเดี่ยวเเค่ไหนถึงตัดสินใจทำแบบนั้น เค้าคงไม่เห็นภาพที่ตัวเองจะมีความสุขได้ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว

           เคยมีคนบอกเราว่า ‘การจากไปแล้ว แน่ใจหรือว่าจะมีความสุข’ มันทำให้เรายิ่งเศร้า มันไม่ได้เป็นคำพูดที่ทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อไม่สามารถจะทำให้เราหรือคนที่อยู่ในอาการนี้ดีขึ้น และถ้านำคำพูดมาคิดกลับกัน ‘การอยู่ต่อไปก็ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขขึ้น’ เพราะงั้นการจากไปจึงเป็นทางเลือกที่จะหยุดความทุกข์ไว้ตรงนี้

          แต่เราเป็นคนขี้ขลาดกว่านั้น เรายังกลัวว่าคนอื่นจะคิดยังไง พ่อแม่จะแบกรับหน้ากับสังคมยังไงถ้ารู้ว่าลูกเป็นซึมเศร้าและฆ่าตัวตาย เค้าจะโทษตัวเองอีกรึเปล่าที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ ถ้าเราเกิดทำมันในห้อง เพื่อนจะอยู่ยังไง คนอื่นจะคิดว่าเราขี้แพ้ อ่อนแอมั้ย แล้วถ้า...บลาๆๆ มันตลกดีตรงที่เราก็ยังคิดแทนคนอื่น 

อาจจะดีที่เราจะไม่ตายด้วยน้ำมือตัวเอง