All I want for christmas is you.
Pairing : MINHWAN
theme song : You're beautiful. : EDDY KIM

NOTE : เราไม่ค่อยได้เขียนฟิค ดีไม่ดีฝากติชมด้วยนะคะ อาจจะไม่ดีต้องขอโทษไว้ตรงนี้ด้วยย 

'อ่านี่ก็คริสต์มาสอีฟแล้วสินะ' ผมคิดก่อนจะพักสายตาจากหนังสือเล่มเล็กตรงหน้าแล้วกวาดมองไปรอบๆร้านกาแฟที่ประดับประดาไปด้วยของตกแต่งที่เข้ากับเทศกาลนี้เสียเหลือเกิน ทั้งต้นสนแขวนระฆังบอกเวลาทุกชั่วโมงที่ตั้งกลางร้าน ตุ๊กตาที่ถูกจับแต่งตัวเป็นซานต้าคลอสที่นั่งถ่ายรูปกับกลุ่มเด็กผู้หญิงวัยมัธยมตรงนั้น 

ยังไม่ทันจะได้ก้มลงดูดอเมริกาโน่เย็นที่ตั้งทิ้งไว้ตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ราคาแพงตรงหน้าก็ดังขึ้นเสียก่อน  ชื่อของคนโทรเข้านี่ทำให้ผมสงสัยไม่น้อย คริสต์มาสอีฟแบบนี้คนอย่างมันจะไม่นอนกกแฟนอยู่ห้องหรอ

"ว่าไง จงฮยอน กูทำเรื่องขอหยุดกับมึงไปตั้งแต่เดือนที่แล้วแล้วนะ" 

(เออ รู้ครับ แค่โทรมาหาเฉยๆ กูเหงา น้องหลินมีขึ้นวอร์ดอีกละ นี่ก็จะปีใหม่ละนะ มึงอยู่ไหน)

'น้องหลินขึ้นวอร์ดแล้วไง กูต้องรู้ด้วยหรอจง' ผมได้แต่คิดในใจ เพราะขี้เกียจเกินกว่าจะต่อล้อต่อเถียงกับมัน

"เจคาเฟ่ ชองดัมดงอ่ะ"

(โว๊ะ ที่นั่นอีกแล้วหรอ มึงไปมาเป็นปีๆแล้วนะเว้ย ไม่เบื่อบ้างหรอ) 

" ไม่อ่ะ ก็ร้านมันบรรยากาศดีนี่นา" ผมตอบก่อนจะมองออกไปยังหิมะที่กำลังโปรยปรายนอกร้าน  

(บรรยากาศร้านดี หรือบาริสต้าดีครับคุณฮวัง) เสียงล้อๆของคนปลายสายทำให้ผมอมยิ้มได้นิดหน่อย และพบว่ามันกว้างขึ้นเมื่อเสียงระฆังบอกเวลาห้าโมงเย็นดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของผู้ชายผิวขาวแก้มกลมในชุดบาริสต้าสีดำ

"ก็ต้องบาริสต้าสิ

กูวางละนะ น้องแจนออกมาชงกาแฟแล้ว"

ผมชอบเวลาที่เห็นมือสวยนั่นหยิบจับของเพื่อเริ่มชงกาแฟ

ชอบสายตามุ่งมั่นตอนที่เขาทำอะไรสักอย่าง

ชอบรอยยิ้มสวยๆที่กว้างจนตาปิด รอยยิ้มนั่นเข้ากับแก้มขาวของเขาได้ดีชะมัด

"อเมริกาโน่ร้อนหนึ่งแก้ว 4000 วอนครับ"
เสียงที่ฟังแล้วสบายหูนั่นอีก

ผมว่าผมอาจจะเป็นโรคคลั่งแจฮวานอย่างที่ไอ้จงมันบอกจริงๆนั่นแหละ

รู้ตัวอีกทีผมก็ออกมาต่อคิวรอสั่งโกโก้กับคุณบาริสต้าน่ารักคนนี้แล้ว แน่ละว่าถึงกับต้องต่อคิว ก็คุณบาริสต้าคนนี้น่ะ ออกมาหน้าร้านแค่ช่วงเวลานี้นี่นา

"รับอะไรดีครับ 'คุณลูกค้า' " รอยยิ้มนั่นผมว่าเขายิ้มให้ผมพิเศษกว่าคนอื่นนะ อยากเข้าไปดึงแก้มนุ่มๆนั่นจัง

"อ่า เอาโกโก้ร้อน 1 แก้วครับ อืม แล้วก็..." ผมทำท่านึกอยู่พักใหญ่ จนคุณบาริสต้าคนน่ารักเริ่มหุบยิ้มลง ถึงได้ชี้ไปยังเค้กสีสวยในตู้กระจก

"อันนี้ด้วยครับ 'คุณบาริสต้า' "

"ทานนี้หรือว่ากลับบ้านดีครับ 'คุณลูกค้า' " เสียงเริ่มเข้มขึ้นของเขาไม่ได้ทำให้ผมกลัวเลยสักนิด ยิ่งทำหน้าตาแบบนั้นอีก ดูสิ ขนาดเขาปากคว่ำขนาดนี้ผมยังรู้สึกว่าเขาน่ารักเลย อยากตีปากเขาจัง

แล้วนั่นผู้ชายโต๊ะนู้น จองคุณบาริสต้าของผมอยู่ได้

ผมคงได้แต่จ้องเขามากไป จนคุณบาริสต้าต้องถามซ้ำด้วยเสียงที่ดังขึ้น คิดว่าผมลืมหรอครับ เปล่าเลย ผมแค่อยากได้ยินเสียงเขาอีก เลยหลอกให้เขาพูดอีกครั้ง

"ทานนี้ครับ"

"ทั้งหมด 5500 วอน ชำระเงินสดหรือผ่านบัตรดีครับ"

อ่า ใบหน้าน่ารักที่กำลังทำหน้าตาขะมักเขม้นกดจอนี่ดีต่อความรู้สึกผมมากเลย

"ผ่านบัตรแล้วกันครับ" ผมว่าก่อนยื่นบัตรสีทองให้โดยไม่มีลูกเล่นอะไรอีก เพราะเขาเริ่มตีหน้ายักษ์ใส่ผมแล้ว ต่อให้ตอนโกรธจะน่ารักขนาดไหน ก็ไม่อยากให้เขาโกรธหรอกนะ

"อันนี้โกโก้ร้อน แล้วก็ชีสเค้กสตรอเบอร์รี่ของ 'คุณลูกค้า' ครับ" คุณบาริสต้าเดินมาส่งออเดอร์ผมถึงโต๊ะเลย เนื่องด้วยผมเป็นออเดอร์สุดท้ายของเขาในวันนี้ก่อนที่เขาจะกลับเข้าไปหลังร้าน  

ผู้ชายโต๊ะนั่นมองใหญ่เลย อิจฉาผมสินะ

แต่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกนะ ที่ผมเป็นออเดอร์สุดท้ายของเขาในวันนี้

ก็แน่ละ ผมมานั่งร้านนี้ติดกันมาสามวันแล้ว ตั้งแต่ขอลาหยุดกับไอ้จงหุ้นส่วนได้ ผมก็หอบหนังสือกับสมุดเสก็ตช์มาร้านนี้เลย จุดประสงค์หลักก็คือมาแอบมองคุณบาริสต้าคนน่ารักเนี่ยแหละครับ

ผมรั้งข้อมือคนตัวเล็กไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกไป นั่นเรียกสายตาดุๆจากคนถูกรั้งได้เป็นอย่างดี ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามายังโต๊ะของเรา

"ขอนั่งด้วยได้ไหมคะ ที่อื่นเต็มหมดแล้ว" สิ้นเสียงเธอผมก็กงาดตามองไปรอบร้านแล้วพบว่าคนนั่งเต็มหมดแล้วจริงๆด้วย เลยเอ่ยปากอนุญาตเธอ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่คุณบาริสต้าแกะมือผมออกจากการเกาะกุม แล้วเดินเข้าหลังร้านไปเลย

อ่า ผู้หญิงคนนี้นี่เข้ามาขัดจังหวะได้พอดิบพอดีเชียวนะ

"คุณอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยหรอคะ ฉันก็ชอบอ่านค่ะ" ว่าแล้วเธอก็เริ่มเปิดประเด็นเหมือนที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด

"ครับ" ผมตอบเธอสั้นๆไป เพราะอยากให้เธอรู้ว่าผมไม่ได้อยากคุยด้วย แล้วก็นะ  แน่ละใครๆก็อ่านเล่มนี้ a piece of you ของคุณทาโบลเลยนะ

"มานั่งนานแล้วสินะคะ ถึงมีแก้วสองสามแก้วแน่ะ ชอบมาร้านนี้หรอคะ" เสียงของผู้หญิงตรงหน้าก็ยังพูดต่อ ผมว่าผมก็ชัดเจนแล้วนะ อีกนิดคือหยิบหูฟังขึ้นมาใส่แล้วนะ

"ครับ" ผมตอบเธอด้วยคำสั้นๆอีกครั้งก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบเลือกฟังเพลงที่เข้ากับคริสต์มาสแบบนี้

'you're beautiful :Eddy kim ost.GOBLIN'

เพลงจากละครชื่อดังเรื่องนี้ทำให้ผมนึกถึงคุณบาริสต้าที่มัวแต่ไปหลบอยู่หลังร้านอีกแล้วละสิ 

ข้างนอกฟ้าก็มืดแล้ว หิมะก็หยุดแล้ว แสงไฟจากถนนในช่วงนี้ทำให้กลางคืนคึกคักเสียยิ่งกว่ากลางวัน

เด็กผู้หญิงวัยไม่เกินห้าขวบกำลังเดินเต๊าะแตะในชุดเสื้อกันหนาวที่ห่อหุ้มร่างกายจนกลมกับแก้มแดงๆจากอาการศหนาวนั้นมาเกาะที่กระจกร้านตรงที่ผมนั่งอยู่ ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ ก่อนจะละมือจากหนังสือมาเล่นกับหนูน้อยผ่านกระจก เห็นเด็กแก้มยุ้ยๆแบบนี้แล้วก็คิดถึงคุณบาริสต้าอีกแล้วตอนเด็กๆต้องน่ารักแน่เลย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาขอนุญาตคุณแม่น้องเขาก่อนจะกดชัตเตอร์รูปน้องเขา ก่อนน้องเขาจะเดินจากไป

แก้มแดงๆนี่น่ารักจริง

เสียงระฆังดังขึ้นเป็นครั้งที่สิบของวันแสดงว่านี่ใกล้จะถึงเวลาปิดร้านแล้ว เห็นว่าเพราะคริสต์มาสอีฟทางร้านเลยขอปิดเร็วกว่าปกติ

ุอ้าว ผู้หญิงคนตรงหน้ายังไม่ไปไหนอีกหรอ ผมเห็นเธอพยายามจะเรียกผมอีกครั้งหลังจากที่เห็นว่าผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ

ผมคิดว่าเธอพูดอะไรสักอย่าง

แต่ผมไม่ได้ใส่ใจมัน เลยทำให้เธอหงุดหงิดจนเดินลุกออกไป ซึ่งผมดีใจมากที่เธอไปสักที

ผมนั่งเล่นจนกระทั่งเหลือผมเป็นลูกค้าคนสุดท้ายของร้าน ผมเลยตัดสินใจที่จะเก็บของแล้วเดินไปยังเคาน์เตอร์บาร์

"อ้าว พี่มินฮยอน วันนี้ก็เหมือนเดิมเลยนะครับ" เจ้าอูจิน บาริสต้าอีกคนของร้านที่กำลังเก็บเคาน์เตอร์เอ่ยทักผม

"อือ มาดูแจนน่ะ เจอฮยองซอบด้วยนิ"  ผมพูดถึงแฟนของเจ้าเด็กนี่ทีี่่มานั่งสเก็ตช์รูปวิวเมืองกับผมเมื่อช่วงบ่าย

"อ้อ ครับ เห็นว่าจะมาหาวิวสเก็ตช์ ยังดีที่ไม่มานั่งดูผมไม่งั้นคงเขินตายเลย" เจ้าเด็กนั่นยกมือเกาหัวแก้เขิน

"แล้วพี่มานั่งดูโอนเนอร์แบบนี้ โอนเนอร์ไม่ว่าหรอครับ แต่โอนเนอร์นี่ก็เก่งนะครับ สมาธิไม่หลุดเลย ทั้งๆที่ 'แฟน' มานั่งจ้องแบบนี้" เจ้าเด็กนั่นเอ่ยแซวผมก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อ

ถ้าเป็นคนอื่นก็คงใช่มั้ง แต่ผมมานั่งมองแจนเป็นปีๆแล้วนะ ตั้งแต่เริ่มจีบแจนแรกๆ อ้าว ผมยังไม่ได้บอกหรอครับว่าคุณบาริสต้าน่ะแฟนผมครับ

"คงไม่หรอก ก็มานั่งดูแจนเป็นปีๆแล้วนี่" ผมว่าก่อนจะเตรียมตัวเดินออกไป

"ก็จริง ตั้งแต่คริสต์มาสปีก่อนแล้วนี่เนาะ กลับบ้านดีๆครับพี่มินฮยอน โอนเนอร์คงรีบกลับตามไป นี่ก็เห็นว่ารีบเลื่อนเวลาปิดร้านเพราะอยากให้คริสต์มาสอีฟกับพี่เลยนะครับ"

ได้ยินแบบนั้นผมก็ตาลุกวาว หันกลับมาเท้าเคาน์เตอร์ ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม คุณบาริสต้าตัวเล็กของผมก็เดินออกมาจากหลังร้าน พร้อมกับตบหัวเจ้าอูจินดังป้าบ ฟังจากเสียงแล้วน่าจะเจ็บน่าดูเลย พี่ขอโทษกับแกด้วยนะอูจิน แต่อารมณ์คุณบาริสต้าเหวี่ยงขนาดนี้พี่ก็ไม่อยากยุ่ง

"เก็บของเสร็จแล้วหรอ อูจิน มาอู้คุยกับ 'คุณลูกค้า' อยู่ได้" เสียงเข้มขมวดนั้นทำให้เจ้าเด็กอูจินหันมาทำหน้าหงอยๆกับผมก่อนเดินเข้าหลังร้านไป เหลือเพียงแต่คุณบาริสต้าเจ้าของร้านไว้

"แจนอยากกลับไปใช้เวลาช่วงคริสต์มาสกับพี่หรอ" ผมพูดถามคนแก้มยุ้ยตรงหน้าที่กำลังทำปากคว่ำอย่างอารมณ์ดี แต่อาจจะฟังดูกวนไปหน่อยเลยทำให้ปากเล็กๆนั่นยิ่งเบะเข้าไปอีก 

"อ้าว'คุณลูกค้า'ไม่ต้องกลับไปใช้ช่วงเวลาคริสต์มาสกับคุณผู้หญิงคนนั้นหรอครับ"  อ่า แจนหึงผมกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆด้วย ต้องขอบคุณผู้หญิงน่ารำคาญคนนั้นอ่ะนะ ที่ทำให้ผมได้เห็นมุมนี้ของแจน

"ผู้หญิงไหนกันละครับ เนี่ยคุณลูกค้าก็มีแต่คุณบาริสต้าคนเดียวครับ หึงหรอ" ผมว่าก่อนเอื้อมมือเข้าไปดึงแก้มคนขี้หึงหลังเคาน์เตอร์

"หึงอะไรกัน ไม่ได้หึงเว้ย พี่ก็รีบๆกลับไปได้แล้ว ผมจะเก็บร้านแล้ว" เจ้าตัวเล็กของผมปัดมือผมออกจากแก้มขาวที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อ ก่อนจะโวยวายขึ้น อาการแบบนี้น่ารักชะมัดเลย

"เมื่อกี้แทนตัวเองว่าผมหรอครับ 'น้องแจน'"

"ไม่รู้ ไม่ชี้ พี่มินหูฝาดแล้ว แก่แล้วก็งี้แหละ ไปๆจะเก็บร้านแล้ว" คนตัวเล็กของผมโวยวายใหญ่ หลุดมาดโอนเนอร์แสนเฮี๊ยบไปเลย สงสัยคงไม่อยากโดนทำโทษละมั้งนะ

"พี่ไปแล้วก็ได้ เจอกันที่บ้านนะครับคุณบาริสต้า" ว่าแล้วผมก็เดินออกจากร้าน เตรียมตัวกลับบ้าน

ซะที่ไหนกัน

ต้องอยู่ทำโทษคนแถวนี้ก่อนกลับสิ

เดินเล่นได้อีกสักสิบนาทีไฟร้านก็ดับลง ก่อนที่คุณโอนเนอร์ในโค้ทสีน้ำตาลจะเดินออกมาจากร้าน

ตาเล็กนั่นเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าผมยังยืนอยู่หน้าร้านไม่รู้ว่ากลัวถูกทำโทษ หรือว่าตกใจที่ผมยังไม่กลับบ้านกันแน่

"พี่ พี่มิน ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ" ปากบางนั่นสั่นเล็กหน่อย น่าจะหนาวนะ

"ยัง พี่รอทำโทษเด็กดื้ออยู่" ว่าแล้วก็รั้งคุณบาริสต้าตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอดก่อนจะปิดปากคนตัวเล็กด้วยอวัยวะเดียวกัน

ผมผละริมฝีปากออกจากปากของคนตัวเล็กที่ยืนหายใจหอบ แก้มยุ้ยขาวขึ้นสีระเรื่อ อ่า...เห็นแล้วคิดถึงซาลาเปาจังเลยแหะ ดูปากงุ้ยๆที่กำลังเบะออกนั่นสิ

“กลับบ้านกันได้แล้ว พี่มินฮยอน! แจนหนาวจะตายแล้วนะ”

ขนาดวางมาดดุแบบนี้ยังน่ารักเลย
ทำไม‘น้องแจน’ของผมถึงได้น่ารักขนาดนี้ก็ไม่รู้

ว่าแล้วก็กลับไปกอดน้องแจนนอนซุกผ้าห่มอุ่นๆที่บ้านดีกว่าครับ

ส่งท้ายอีกนิดหน่อย

“พี่จงครับ วันนี้หลินอยู่เวรนะครับ ข้าวอยู่ในตู้เย็นแล้ว เอาออกมาเวฟเกินได้เลยนะครับ” ผู้ชายเจ้าของชื่อจงฮยอนกำลังยืนอ่านโพสต์อิตใบเล็กที่แปะอยู่หน้าตู้เย็นด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย ก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบบิบิมบับที่คนรักทำไว้ไว้ให้ในตู้เย็นออกมา กับเบียร์อีกหนึ่งกระป๋องออกมาเปิดกินหน้าทีวี ด้วยสีหน้าซังกะตายสุดๆ มือที่กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปอย่างไรจุดหมาย จนค้างไว้ที่ช่องวาไรตี้ช่องหนึ่ง เขาวางรีโมทก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเลื่อนดูความเป็นไปของผู้คนในคืนนี้  

'OptimusHwang'

'All I want for Christmas is you, My J '

ปากบางคว่ำลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเลื่อนผ่านไอจีของเพื่อนตัวเองที่ลงรูปคู่อวดกับแฟน

“บ้าเอ้ย ทำไมถึงมีแต่กูที่ต้องอยู่คนเดียวในคืนคริสต์มาสอีฟแบบนี้วะ”

จบแล้วค่า 

แท็กฟิค #ACYMH ละกัน 

ฝากติชมผ่านแท็กด้วยนะคะ