แม่ของอันเหม่ยนั้นถูกไล่ออกจากบ้านหลังจากพ่อของเธอได้เสียชีวิตไปไม่นาน สาเหตุที่แม่ของเธอถูกไล่เป็นเพราะว่าเธอกลายเป็นภรรยาคนที่สี่ของบ้านเศรษฐีหวู่ซิง หลายปีต่อมา เมื่อยายของเธอได้ล้มป่วยอย่างหนัก แม่ของอันเหม่ยก็กลับมาเพื่อดูแลยาย คราวนี้เธอเลือกที่จะตามแม่ไปท่ามกลางการคัดค้านของคนในบ้านที่บอกว่าแม่จะทำให้เธอเสียคน

เมื่อย้ายมาอยู่ที่บ้านใหม่อันเหม่ย (นำแสดงโดย ลิซ่า ลู) ก็ได้เจอกับภรรยาที่เหลือของหวู่ซิง เธอยังสังเกตเห็นว่าแม่ของเธอมองลูกชายของคุณนายสองด้วยสายตาที่อธิบายไม่ถูกด้วย ในวันนั้นคุณนายสองได้ให้สร้อยมุกกับเธอ แต่เมื่อกลับมาถึงที่เรือนของตน แม่ของเธอกลับฉวยสร้อยมาทุบต่อหน้าเธอ สร้อยที่คิดว่าทำด้วยมุกนั้นกลับเป็นสิ่งที่ทำด้วยแก้ว แม่ของเธอพูดว่าจะไม่ยอมให้อันเหม่ยถูกซื้อด้วยของถูกๆ แบบนั้นเด็ดขาด

คืนวันนั้นหวูซิงมาสะกิดแม่ของเธอถึงห้องนอน ทำให้อันเหม่ยจ้องอพยพตัวเองออกมา เธอได้รู้ความจริงจากสาวใช้ว่าแม่ของเธอถูกข่มขืน แต่ไม่มีใครเชื่อ เมื่อถูกไล่ออกจากบ้านและไม่มีที่ไปจึงต้องมาพึ่งที่นี่เพราะเธอกำลังท้องลูกของหวู่ซิงอยู่ด้วย ซึ่งลูกชายของเธอก็ถูกคุณนายสองรับไปเป็นลูกของตัวเอง อันเหม่ยเสียใจมากที่แม่ไม่ยอมบอกเธอ

แม่ของเธอบอกว่าที่มีชีวิตอยู่ก็เพื่อรอที่จะได้พบกันอีก หลังจากนั้นเธอก็ฆ่าตัวตาย อันเหม่ยได้รับรู้สิ่งที่แม่เธอต้องการจะทิ้งไว้ให้ เธอขู่หวู่ซิงเกี่ยวกับคำสาป และขู่คุณนายสองถึงสิ่งเลวร้ายที่เธอทำ จนเธอได้พื้นที่สุขสบายในบ้านหลังนี้ตามที่แม่ของเธอต้องการ

ด้วยเหตุนี้ทำให้อันเหม่ยได้รับรู้ว่าคนเรามักให้ค่าตัวเองต่ำกว่าความเป็นจริง อย่างแม่ของเธอก็ได้รับรู้ว่าตนเองมีค่าได้มากแค่ไหนในตอนที่ต้องเสียสละเพื่อลูก ทำให้เมื่อเห็นลูกสาวของตนเอง โรส (นำแสดงโดย โรซาลิน เฉา) ทำตัวเหมือนกับคนที่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเองนั้น ทำให้เธอทนไม่ได้จนต้องเอ่ยปากเพื่อเตือนสติ

โรสนั้นแต่งงานกับแฟนหนุ่มชื่อเท็ดที่คบกันสมัยเรียน เขาเป็นคนรวยและยังรูปหล่อ สาวๆ ก็ต่างพากันพูดถึงและยอมให้เขา แต่โรสนั้นกลับกล้าที่จะพูดในสิ่งที่ตนคิดว่าพอใจหรือไม่พอใจอะไร ทำให้เขาตกหลุมรักเธอ แต่หลังจากแต่งงานแล้วเธอกลับกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยได้พูดอะไรอย่างที่ต้องการ มีแต่จะถามเท็ดว่าเขาต้องการอะไร ถึงแม้เท็ดจะถามเธอว่าเธอต้องการอะไรนั้น เธอก็ให้คำตอบเขาไม่ได้ เสน่ห์ในช่วงที่คบกันของเธอนั้นได้หายไป

โรสทำสิ่งที่ตนคิดว่าเป็นการปิดทองหลังพระ และเธอเป็นคนมีค่ามากที่ได้ทำอย่างนั้น แต่มันก็กลับกลายเป็นว่าเธอเป็นเหมือนแค่ลมที่มีอยู่แต่ไม่สามารถมองเห็น จะรับรู้ได้ก็ต่อเมื่อมันพัดแรงขึ้นเท่านั้น ซึ่งถ้าหากว่าเธอไม่ปริปากอะไรออกมา ก็คงจะไม่มีทางที่เท็ดจะเห็นคุณค่าที่แท้ของเธอได้

สุดท้ายแล้ว เมื่อโรสยอมบอกเล่าสิ่งในใจของตนออกมา ทุกอย่างก็กลับสู่เส้นทางที่ดี

• ซูหยวน และ จูน

ซูหยวนนั้นคล้ายกับลินโด (และทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดกันด้วย) คือชอบพูดเรื่องลูกเพื่อข่มกัน โดยในตอนเด็กนั้นจูนโดนบังคับให้เล่นเปียโน ซึ่งเธอก็ไม่ได้เต็มใจและแทบจะไม่ได้ฝึกฝนเลย จนต้องไปแสดงที่งานโรงเรียนและเล่นเพี้ยนขนาดหนัก ซูหยวนอับอายและโกรธมาก จนเมื่อกลับบ้านมาก็บังคับให้จูนต้องซ้อมเปียโนต่อไปให้ได้ แม้เธอจะไม่อยากเลยก็ตาม จึงกลายเป็นปมในใจจูนที่่ว่าเธอไม่สามารถเป็นลูกสาวที่แม่เธออยากให้เป็นได้ เธอไม่เคยทำให้แม่ภูมิใจได้

เมื่อสองแม่ลูกได้มาคุยกันหลังจากที่จูนรู้สึกถูกหักหน้ากลางโต๊ะอาหาร เพราะซูหยวนบอกว่าจูนมีสไตล์ที่ไม่มีใครสอนให้ได้หรอก เธอคิดว่านั่นคิดคำต่อว่า ไม่ว่ายังไงเธอก็คงทำอะไรไม่ถูกใจในสิ่งที่แม่คาดหวัง เพียงแต่ซูหยวนบอกว่าเธอไม่เคยคาดหวังอะไรเลย เธอเพียงแค่หวังว่าจูนจะได้มีชีวิตที่ดีเท่านั้น เธอยอมรับจูนในสิ่งที่เป็นมาตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ ไม่จำเป็นจะต้องเป็นเจ้าคนนายคนจนมีลูกน้องมากมาย ไม่ต้องมีชื่อเสียง ไม่ต้องเป็นคนเก่งมากก็ได้ เพียงแค่เป็นตัวของตัวเอง นอกจากนี้เธอยังบอกว่าจูนเป็นคนที่มีหัวใจชั้นดี (best quality heart) ที่ถึงแม้จะได้รับอะไรที่แย่ๆ เข้าไป ก็จะกลายเป็นสิ่งที่ดีได้จากภายในของเธอ

เพียงแต่ว่าซูหยวนอาจทุ่มเทความหวังให้กับจูนมากเกินไป เพราะเธอจำเป็นต้องทิ้งลูกแฝดสองคนไว้ข้างทางในช่วงสงคราม ความรู้สึกผิดกัดกินใจเธอจนเธอรู้สึกว่าต้องใส่ความหวังให้กับจูนเผื่อแผ่ไปยังลูกน้อยอีกสองคนที่เธอทิ้งเอาไว้อีกด้วย แต่ถึงอย่างไรซูหยวนก็ยังคงรู้สึกว่าตนเองไม่ได้มีค่าพอที่จะส่งต่อความหวังให้กับจูนได้ ด้วยตัวเธอเป็นคนละทิ้งความหวังของตัวเองไว้ตั้งแต่เมื่อครั้งยังอยู่ที่จีน อย่างที่พ่อของจูนได้บอกกับเธอไว้ว่า เธอจะแสดงให้ลูกได้เรียนรู้ถึงความหวังอันยิ่งใหญ่ได้อย่างไร ในเมื่อเธอได้สูญเสียความหวังไปสิ้นแล้ว

ท้ายที่สุดแล้วความรักและความหวังที่แม่ส่งต่อให้กับลูกนั้นก็ได้เดินทางไปไกลถึงอีกทวีปหนึ่ง ที่ที่มีคนอีกสองคนในครอบครัวรอคอยที่จะได้รับรู้เกี่ยวกับแม่ของตนมาโดยตลอด

จริงๆ แล้วไม่คิดว่าตัวเองจะพิมพ์ได้เยอะมาถึงขนาดนี้เลย แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้มีหลายแง่มุมและเรื่องราวให้ได้นำกลับมาพูดถึงกันจริงๆ เป็นหนังชั้นดีที่ขอแนะนำให้ดูกันเลยค่ะ

นอกจากในเรื่องของเนื้อหาแล้ว วิธีการเล่าเรื่องของ The Joy Luck Club ก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจเช่นกัน โดยตัวฐานของเรื่องที่ทุกคนอยู่ร่วมกันนั้นคือปาร์ตี้เลี้ยงส่งจูนไปหาพี่ที่จีน จากนั้นก็จะค่อยๆ โฟกัสบุคคลภายในงานไปเรื่อยๆ จากแม่ไปลูก พอจบคู่หนึ่งก็เดินทางไปอีกคู่หนึ่ง แต่ของซูหยวนและจูนจะอยู่ในช่วงต้นและท้าย ซึ่งเป็นการคลายปมและเฉลยถึงเหตุผลของการกระทำของตัวละคร ยิ่งมาคิดว่าภาพยนตร์เรื่องนี้สร้างมาได้ 24 ปีแล้วก็ยิ่งดูเป็นเรื่องที่น่าสนใจเข้าไปใหญ่

การนำเสนอภาพลักษณ์ของชาวเอเชียในเรื่องก็ดูเป็นการบุกเบิกภาพลักษณ์ใหม่ๆ โดยหนังฮอลลีวู้ดได้เหมือนกัน จากที่ผ่านๆ มา ชาวตะวันออกมักจะถูกมองให้เป็นสิ่งแปลกใหม่หรือแตกต่างออกไปจากชาวตะวันตก บางครั้งก็ถูกมองให้เป็นชนชาติที่ด้อยกว่าเสียด้วยซ้ำ บทที่มักจะเห็นเป็นคนตะวันออกบ่อยๆ ในภาพยนตร์ฮอลลีวูดก็จะเป็นพวกคนร้ายหรือบทรองๆ แต่ในเรื่องนี้โฟกัสอยู่ที่ชาวจีนในอเมริกาทั้งนั้น แถมยังพูดภาษาอังกฤษได้คล่องปรื๊อ มีการศึกษาที่ดี และเป็นตัวละครที่มีมิติกันทั้งนั้นอีกด้วย เป็นการเพิ่มมุมมองให้กับภาพลักษณ์ของชาวตะวันออกแก่ชาวตะวันตกที่ดีมากเลยทีเดียว

ในเรื่องของเพศในเรื่องก็เป็นมิติที่น่าสนใจเช่นเดียวกัน ภาพยนตร์เรื่องนี้มีความเป็นเฟมินิสต์อย่างมาก ทั้งการที่เล่าเรื่องโดยมุมมองของผู้หญิง การที่มีแก่นหลักให้ผู้หญิงกล้าแสดงความเห็น อย่ามัวแต่อยู่ในกระดองที่เรียกว่าการเลี้ยงดูแบบเก่า การที่ผู้หญิงออกไปทำงานนอกบ้าน และการถูกลดบทบาทของผู้ชายในเรื่องให้เป็นแค่ตัวละครรอง (ซึ่งในที่นี้อาจมีบางคนบอกว่า อ้าว อย่างนี้ก็ไม่เท่าเทียมชาย-หญิงน่ะสิ แต่ถ้าลองให้นับดูสัดส่วนนักแสดงหลักที่เป็นชายและหญิงนั้นก็คงจะพูดได้ว่าเรื่องนี้ทำให้สัดส่วนขยับเข้ามาใกล้กันมากขึ้นหน่อยล่ะนะ)

การปะทะกันของวัฒนธรรมที่แตกต่างก็โผล่มาให้เห็นนิดๆ ในเรื่อง อย่างในตอนที่ริชไปงานวันเกิดที่บ้านของเวฟเวอรี่ หรือความน่าพิสมัยในวัฒนธรรมดั้งเดิมที่ฝังรากลึกอย่างการที่โรสหรือลีน่าไม่ตั้งคำถามหรือทักท้วง ทั้งๆ ที่ถูกเลี้ยงดูมาในอเมริกา (แม้จะมีพ่อแม่ที่เป็นจีน) และอย่างอันเหม่ยก็ไม่ได้ต้องการให้ลูกโตมาแบบตน แต่ก็ยังกลายมาเป็นแบบที่เราเห็นในตอนต้นได้

สุดท้ายนี้ก็ ส่วนมากก็คงจะไม่มีแม่คนไหนที่ไม่รักลูกของตนเองหรอก แค่บางครั้งความรักของพวกเขาอาจมีมากเกินไปจนร้อยเป็นบ่วงที่รัดเราจนหายใจไม่สะดวกสักเท่าไหร่ แต่ถ้าหากได้ลองเปิดอกเปิดใจคุยกัน หาจุดที่ต่อรองกันได้ ความรักและความหวังนี้ก็จะยิ่งช่วยส่งเสริมให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้นไปอีกแน่นอน