หนังถ่ายถอดเรื่องราวที่อาจไม่มีใครรู้ออกมา อย่างเรียบง่ายและตรงไปตรงมา ที่ดูจบแล้วต้องบอกตามตรงว่ามอง Winnie the Pooh เปลี่ยนไปเลยจริงๆ

เด็กชายบิลลี่มูน เขาไม่ค่อยผูกพันธ์กับพ่อแม่สักเท่าไหร่ แถมสนิทกับโอลีฟซึ่งเป็นพี่เลี้ยงเขามาแต่เล็กๆซะอีก แต่อยู่มาวันนึง วันที่โอลีฟต้องกลับบ้าน เพราะแม่เธอป่วยหนัก ช่วงนี้บิลลี่ต้องอยู่กับอลัน ซึ่งช่วงนั้นเดฟเน่ก็กลับลอนดอนไปเสียแล้ว ช่วงนี้เป็นช่วงที่ดีที่สุดของบิลลี่เลย เขามีเพื่อนเป็นตุ๊กตาสัตว์นานาชนิด แถมจินตนาการของเขาก็ยอดเยี่ยม และนี่ก็เป็นแรงบันดาลใจของอลันในการเขียนเรื่อง Winnie the Pooh เพื่อปลอบขวัญชาวอังกฤษหลังสงคราม

หนังมันจะท้อนถึงประเด็นพ่อแม่รังแกฉันอยู่ไม่น้อย พ่อแม่ให้ชีวิตที่หรูหรากับลูก ให้มีพี่เลี้ยง ให้การกินอยู่ที่สุขสบาย แต่ไม่ค่อยอยู่เลี้ยงดูลูกเลย ถึงแม้จะทำให้ลูกมีชื่อเสียงและเงินทองก็เถอะ แต่ลูกดันไม่มีความสุขเลย

"ทำไมทุกคนถึงชอบ วินนี่เดอะพูห์ กันเยอะจังล่ะ นั่นมันหมีของผมนะ ทำไมทุกคนไม่หาหมีที่ชอบเป็นของตัวเอง" นี่เป็นประโยคของบิลลี่มูน หลังจากที่ทุกๆคนได้อ่านหนังสือ Winnie the Pooh แถมเขายังถามพี่เลี้ยงโอลีฟอีกว่า "มีที่ไหนบ้าง ที่ไม่มีคนรู้จัก Winnie the Pooh" เป็นประโยคสั้นๆที่สัมผัสได้ถึงความเศร้าของเบื้องหลังหนังสือเรื่องนี้จริงๆ ใครจะรู้ล่ะ ว่าหนังสือเล่มนึง จะทำให้เด็กคนนึงเศร้าโศกขนาดนี้

ยังไงก็ตาม หนังเรื่องนี้มันทำให้ฉุกคิดถึงการไม่มีความสุขอยู่เบี้องหลังความสำเร็จของชิ้นงานนึง เบื้องหน้าอาจจะเป็นสิ่งที่ทุกคนชื่นชม แต่เบื้องหลังล่ะ ใครจะรู้ว่ามันน่าเศร้าใจ และไม่มีควาทสุขมากแค่ไหน.

ฝากบทความนี้ในเฟซบุ๊กด้วย