My Inspiration

based on true events เล็กน้อย

แดเนียลอยู่กับมินฮยอนช่วงตรุษจีน

และ

อยากจะพบ...อีกสักครั้ง

อยากให้คืนนั้นย้อนคืนมาใหม่

Realdefdanik: ฮวังมินฮยอน

Realdefdanik: ตรุษจีนนี้

Realdefdanik: กลับปูซานรึเปล่า

ไม่แน่ใจเหมือนกัน : Optimushwang

Realdefdanik: เปล่า

อืม : Optimushwang

Realdefdanik: แต่จริงๆก็มี

? : Optimushwang

Realdefdanik: ตรุษจีนนี้

Realdefdanik: เรามาเจอกันหน่อยมั้ย

//

ตรุษจีนคือช่วงเวลาเพียงไม่กี่วันที่คังแดเนียลได้หยุดพักจากการทำงาน โดยก่อนหน้านั้นโหมงานหนักเกือบ 365 วัน ความโด่งดัง, การมีชื่อเสียง และการปีนไต่บันไดขึ้นไปสูงเสียดฟ้า ยิ่งสูงเพียงใดนั้นยิ่งต้องแลกกับหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิต ไม่มีผู้ใดเป็นผู้ได้รับไปตลอดหรอก เป็นสัจธรรมของประโยคที่ว่า 'ได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง'

ความมุ่งมั่น, ความตั้งใจ และความทะเยอะทะยานทำให้เขาได้มายืนตรงจุดนี้

ระหว่างทางได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์มาเต็มเหนี่ยว แดเนียลได้รับความรัก, ความเกลียดชัง, มิตรภาพ, บทเรียน, แฟนคลับ และอื่น ๆ อีกมากมายจนสาธยายไม่หมด เขานึกขอบคุณสิ่งเหล่านั้นอยู่บ่อยครั้ง มันทำให้ไม่ลืมจุดยืน ไม่เสียตัวตน และจุดประสงค์ที่เคยตั้งเอาไว้

เมื่อวันหยุดใกล้เข้ามา...สิ่งแรกที่คิดถึงเลยคือบ้านเกิด

อยากกลับปูซาน

คิดถึงครอบครัว คิดถึงแมวที่บ้าน คิดถึงเพื่อน คิดถึงเนื้อย่างร้านประจำที่เคยกินบ่อย ๆ

แล้วจู่ ๆ ก็เกิดรู้สึกคิดถึงคนคนหนึ่งขึ้นมา...คนที่บ้านเกิดอยู่ปูซานเหมือนกัน

เคยทำงานด้วยกันมาก่อน...และเป็นทีมเดียวกันมาก่อน

คิดถึง 'ฮวังมินฮยอน'

ชั่งใจอยู่นานว่าจะติดต่อไปดีหรือไม่ แต่สุดท้ายการกระทำก็ไวกว่าความคิด รัวนิ้วกดบนแป้นพิมพ์ส่งข้อความหาอีกฝ่ายเสียแล้ว...แดเนียลไม่ได้หวังอะไรหรอก เขาพยายามปลอบใจตัวเองว่าหากโดนปฏิเสธก็ไม่เสียหาย เพราะอย่างไรเสียก็ต้องกลับบ้านเกิดตามแผนที่วางเอาไว้อยู่ดี แถมบอกครอบครัวไว้เรียบร้อยแล้วด้วย

"ไปไหนกันดี?"

แดเนียลหลุดจากภวังค์ หลังจากเหม่อมองถนนเบื้องหน้าอยู่นานสองนาน

"ถ้าให้พูดตรง ๆ คือไม่ได้คิดไว้เลย" เขาเอ่ยตอบคนข้างกาย

"ชวนมา แต่ไม่ได้วางแผนไว้เนี่ยนะ?" ฮวังมินฮยอนหันมาถามเสียงขึ้นจมูก ก็อากาศที่ปูซานตอนนี้หนาวน้อยเสียเมื่อไหร่กันล่ะ

"ไม่อะ"

"ย๊า! คังแดเนียล!"

แดเนียลหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นใครอีกคนหน้าบูดบึ้ง เพราะมินฮยอนเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร นิสัยเพอร์เฟ็ค เนี้ยบ เป็นจอมวางแผน เจ้าระเบียบ แถมยังขี้บ่นมาก ดูได้จาก 'คิมแจฮวาน'  เพื่อนอายุเท่ากันกับเขาที่โดนดัดนิสัยสิ จริง ๆ ตัวแดเนียลเองก็โดนบ่นอยู่บ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งแทนที่จะหัวเสีย เขากลับยิ้มเผล่ส่งให้ไปเหมือนคนไม่รู้ร้อนรู้หนาวแทน มินฮยอนจึงเลิกจ้ำจี้จ้ำไชได้

"งั้นไปดูหนังไหมล่ะ ช่วงนี้มีหนังน่าดูเข้าพอดี"

"ดูหนังเหรอ?"

"ใช่—หรือคุณฮวังมินฮยอนไม่อยากดูครับ"

"อี๋—เลิกพูดสุภาพเถอะ ขนลุกว่ะ" มินฮยอนเบะปากใส่ เรียกเสียงหัวเราะของแดเนียลอีกรอบ

"งั้นไปดูหนังก่อนแล้วกัน ฉันได้ยินมาว่าเรื่อง Black Panther มาถ่ายทำที่ปูซานด้วยนะ แล้วหลังจากนั้นค่อยคิดว่าจะไปไหนต่อ"

เมื่อตกลงกันได้แล้วจึงจัดการเช็ครอบหนัง พยายามเลือกเวลาที่ใกล้ฉายมากที่สุด เพราะไม่อยากไปเตร็ดเตร่แถวนั้นนาน ๆ ยิ่งเป็นช่วงวันหยุดผู้คนยิ่งเยอะเป็นทวีคูณ

อันที่จริงแดเนียลชอบดูหนังรอบดึก ทว่าเวลาที่มีจำกัดในตอนนี้จึงไม่สามารถทำแบบนั้นได้

หลังดูหนังค่อยพาไปกินเนื้อย่างร้านประจำแล้วกัน

“เซ็ตป๊อบคอร์นคู่กับน้ำหนึ่งแก้วคงพอแล้วมั้ง”

“งั้นฉันเลือกน้ำ—ขอโคล่าครับ” เขาบอกมินฮยอน ก่อนจะหันไปบอกพนักงาน

“อ้าว แล้วป๊อบคอร์นจะเอารสอะไรล่ะ?”

“นายเลือกสิ”

“ฉันชอบคาราเมล” มินฮยอนตอบ

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาคาราเมล”

“แต่นายชอบรสชีส”

ใช่—คังแดเนียลเป็นชีสเลิฟเวอร์ เขาแอบอมยิ้มเพราะอีกฝ่ายจดจำรายละเอียดเล็กน้อยนั้นได้ คิ้วสวยขมวดเป็นปม ชั่งใจอยู่หน้าตู้บรรจุป๊อบคอร์นหลากหลายรส

“มินฮยอน...คนเริ่มสนใจเราแล้วนะ เลือกคาราเมลไปเถอะ ฉันไม่เป็นไร”

“เอ่อ—ผมขอผสมกันได้มั้ยครับ”

“อะ—เอ่อ ได้ค่ะๆๆๆๆๆ” พนักงานรีบพยักหัวรัว ๆ คงเพราะเผลอสบตาเรียวที่ยกหยี เนื่องจากมีรอยยิ้มใต้ผ้าปิดปากสีดำ

“ถ้าอย่างนั้นขอรสชีสครึ่งล่าง แล้วใส่รสคาราเมลไว้ข้างบนแล้วกันครับ”

ถึงแม้มินฮยอนจะเป็นคนสั่งป๊อบคอร์น แต่สุดท้ายมันก็มาอยู่ในมือของแดเนียล ส่วนแก้วน้ำดันไปอยู่ที่ใครอีกคนแทน

“เหลือเชื่อเลยนะ หนังเรื่องนี้”

“นั่นสิ ถ่ายปูซานออกมาได้สวยสุด ๆ...ว่าแต่นายมากินเนื้อย่างร้านนี้บ่อย ๆ เหรอ?” มินฮยอนถามขณะที่กำลังย่างเนื้อบนเตา

“บ่อยสุด ๆ...หลังเต้นเสร็จก็มากินกับเพื่อนก่อนกลับบ้าน”

“อร่อยดี ฉันเคยได้ยินแต่ไม่เคยมากินเลย”

“ก็พามากินแล้วนี่ไงฮวังมินฮยอน” แดเนียลยิ้ม

แม้จะมีรอยยิ้มบนใบหน้าเป็นปกติอยู่แล้ว แต่วันนี้เขารู้สึกได้ว่าตัวเองยิ้มมากกว่าทุกครั้ง...ยกยิ้มจนเมื่อยแก้มไปหมด ไม่ต้องถามหรอกว่าทำไม ตอบไม่ยากเลยว่าเพราะคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันนั่นแหละ

“วันนี้พาคุณน้าไปเดินช็อปปิ้งมาเหรอ?”

“อ่า...รู้ได้ไงเนี่ย”

“รูปเต็มโซเชียลไปหมด ใครจะไม่รู้กันล่ะ”

“ก็เป็นคนดัง...ช่วยไม่ได้” เขาแกล้งยักไหล่จนโดนมินฮยอนเตะขาอย่างแรงเพราะหมั่นไส้

“ถ้ากินเสร็จแล้วจะไปไหนต่อ?”

เมื่อโดนถาม แดเนียลจึงยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกา พวกเขามีเวลาเหลืออีกไม่มากนัก หากเข็มนาฬิกาล่วงเลยผ่านเที่ยงคืนไป ไม่เกินตีสองคงต้องบอกลากัน และในตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วด้วย

“ฉันอยากไปแวะไป Fuzzy Navel เป็นบาร์ของพี่ที่รู้จัก นายอยากไปหรือเปล่า?”

“ไปก็ได้”

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ดื่มหรอก”

“คังแดเนียล…ฉันรู้นิสัยนายดี จริง ๆ นายจะดื่มตอนกินเนื้อย่างก็ได้ แต่นายไม่ยอมดื่ม เพราะฉะนั้นตอนไปหารุ่นพี่ที่บาร์ ถ้าอยากดื่มก็ดื่ม…ฉันจะนั่งรอ” มินฮยอนสบตากับแดเนียล

“แต่หลังจากไปบาร์ นายต้องพาฉันไปเขาฮวังรยองซานด้วยเข้าใจไหม?”

“เข้าใจครับฮวังมินฮยอน”

คังแดเนียลยิ้มกว้างอีกแล้ว

//

“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะมึง เพราะคนที่นั่งรอตรงโต๊ะนู่นหรือเปล่า?”

“นิดนึงว่ะพี่” แดเนียลหันมาตอบรุ่นพี่ที่เอ่ยแซวอยู่หลังบาร์

“ไม่คิดจะพามาทำความรู้จักบ้างหรือไง?”

“พี่ก็รู้จักเขาอยู่แล้วนี่”

“มึงหวงก็บอกมาไอ้ดานิค”

“เปล่าสักหน่อย”

“ดี—งั้นกูเข้าไปทำความรู้จักดีกว่า”

“เฮ้ยพี่!” แดเนียลเอ่ยเรียกรุ่นพี่ที่เดินฉับ ๆ ไปหาใครอีกคนที่นั่งรออยู่ เขารีบสาวเท้าเข้ามาสมทบบทสนทนาทันที

“ไหน ๆ ก็อายุเท่ากัน ขอเรียกมินฮยอนเฉย ๆ แล้วกันนะ”

“ได้เลย” มินฮยอนยิ้มรับ

“ตอนนายเป็นเซ็นเตอร์เพลง Never ฉันน่ะเชียร์นายสุดใจเลยนะ แถมยังช่วยโหวตนายด้วย”

“อ้าวพี่ ไหนบอกโหวตผมไง” เขาโวยวาย

“กูโหวตทุกคนที่กูชอบ”

“โหย~ ไรว้า~” แสร้งทำเป็นงอแง เรียกร้องความสนใจ

“ไว้วันหลังแวะมาได้บ่อย ๆ เลยนะมินฮยอน ฉันจะลดราคาให้ คนกันเองทั้งนั้น”

“ผมเป็นคนไม่ดื่ม แต่จะพยายามชวนเพื่อนมาแล้วกัน”

แผนที่เคยวางเอาไว้ว่าอยากพาฮวังมินฮยอนมาทำความรู้จักเพื่อนพี่น้องของคังแดเนียลสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีโดยไม่หลุดพิรุธอะไร เขาคิดมาตลอดแต่ไม่เคยได้ทำสักที ถึงตอนนี้ที่เห็นรอยยิ้มจริงใจของคนข้างกาย ยิ่งทำให้ตัวเองรู้สึกมีความสุขตามไปด้วย เห็นฮวังมินฮยอนมีความสุข…แค่นี้ก็ดีมากมายแล้ว

//

“วิวที่มองจากบนเขาฮวังรยองซานแม่งสวยจริง ๆ ด้วย” แดเนียลว่าก่อนจะสูดลมหายใจเอาอากาศเย็น ๆ เข้าไปเต็มปอด

“ฉันบอกแล้ว” มินฮยอนตอบด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

“สงสัยเพราะเรียกว่า ‘ฮวัง’ เหมือนนายมั้ง…ก็เลยสวย”

“น้อย ๆ หน่อยคังแดเนียล”

“ฮ่า ๆ ๆ”

ใครอีกคนกรอกตาใส่เขาอีกรอบ เคยเป็นอย่างไรก็ยังคงเป็นอย่างนั้น ภาพของคังแดเนียลผู้ร่าเริงที่มักยืนหัวเราะอยู่ข้างกายฮวังมินฮยอนผู้ไม่เคยอินหรือรับมุกใด ๆ เลย เป็นภาพชินตาที่ไม่เคยเปลี่ยน แม้ในตอนหลังจะไม่มีภาพเหล่านั้นอีกแล้วก็ตาม

ลักษณะนิสัยและไลฟ์สไตล์ที่ค่อนข้างแตกต่าง ทำให้ไม่เคยคาดคิดว่าเราทั้งคู่จะปรับเข้าหากันได้ แม้แต่คนในทีมเก่ายังคิดว่าการเป็นอยู่ของเราดูเกร็งจนเหมือนไม่สนิทกันเลยสักนิด เมื่อเวลาผ่าน...ความเคอะเขินที่เคยมีมากมายได้มลายหายไปจนหมดสิ้น และแน่นอนว่ามีแค่เราเท่านั้นที่รู้กันเองในใจ

“นายจะอยู่ด้วยกันจนฉันแยกกับเพื่อนหรือเปล่า?”

คังแดเนียลส่ายหัวพร้อมรอยยิ้ม

“ฉันแค่อยู่รอจนกว่าเพื่อนของนายจะมาถึง...แล้วค่อยกลับ ไม่อยากรบกวนเวลารียูเนียน” เขาอธิบายเหตุผลต่อ “แค่ทำความรู้จักกับเพื่อนของนาย เหมือนที่ฉันพานายไปทำความรู้จักกับกลุ่มเพื่อนของฉัน”

“ถ้าอย่างนั้นก็ใกล้หมดเวลาแล้วสิ”

“อืม”

ถามตอบด้วยน้ำเสียงปกติธรรมดา เหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ ทั้งที่ต่อจากนี้ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้กลับมาเจอหน้ากัน เดินด้วยกัน หรือใช้ชีวิตด้วยกันแบบนี้อีก

หนึ่งปีที่เราทุกคนแยกจาก...มันเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมาอยู่แล้ว ในตอนนั้นมีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา กอดกันแน่นเหมือนความรู้สึกช่วงเริ่มต้นที่ถูกคัดเลือกมาอยู่ทีมเดียวกัน ถึงจะไม่อยากยอมรับเท่าไหร่ แต่ถือว่าคังแดเนียลทำใจและวางตัวได้ดีทีเดียว

“ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับมาอีก” มินฮยอนพูด ทั้งที่ดวงตาเหม่อมองไปยังวิวทิวทัศน์เบื้องล่าง “แต่วันนี้ฉันมีความสุขมากจริง ๆ”

“ขอบคุณนะแดเนียล”

แดเนียลยกยิ้ม “ฉันเฝ้ารอวันนี้มาเป็นปี...วันที่เราได้กลับมาใช้ชีวิตด้วยกันอีกครั้ง ขอบคุณเหมือนกันที่ยอมมาตามคำชวน”

ใคร ๆ อาจจะมองว่าก่อนหน้านั้น ทีมของพวกเราเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมงานเฉพาะกิจ มีสัญญา มีระยะเวลาที่แน่นอน—ใช่ มันเป็นแบบนั้น

แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาระหว่างร่วมงานนี่สิ

มันคือชีวิตช่วงหนึ่งของคนหลายคนที่ร่วมแบ่งปันกัน ความสุข, ความทุกข์, ความสามัคคี, ความมุ่งมั่น, ความทะเยอะทะยาน, ความเหนื่อยล้า และความรัก

เราแบ่งปันและรับกลับไปคนละเล็กละน้อย

หลายสิ่งที่เลือกรับ

และหลายสิ่งที่เลือกทิ้งเอาไว้ตรงนั้น

“ฮวังมินฮยอน”

เขาเอ่ยเรียกคนข้างกายขณะที่ก้าวไปชิดใกล้กว่าเดิม และเมื่อใครอีกคนหันมา...ริมฝีปากของคังแดเนียลก็สัมผัสกับความนุ่มหยุ่นสีอมชมพูนั้นทันที มินฮยอนเบิกตากว้าง ก่อนจะปิดตาลงตอบรับจูบแสนหวาน

สองมือใหญ่ประคองใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นของเทพเจ้าเอาไว้ บดเบียดละเมียดละไมบนริมฝีปากบางและดูดดึงอย่างโหยหา ก่อนจะส่งเรียวลิ้นเข้าไปทักทายในโพรงปากของมินฮยอน กวาดชิมทุกซอกทุกมุม ไล้ลิ้นไปตามแนวฟัน หยอกล้อกันอย่างไม่กลัวเหน็ดเหนื่อย...และปล่อยให้ลมหายใจอุ่นร้อนโลมเลียผิวหน้าของกันและกัน

จูบกับมินฮยอนไม่จำเป็นต้องกลั้นหายใจเลยสักนิด

จูบให้เหมือนกับไม่เคยจูบกันมาก่อน

จูบให้เหมือนกับเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอหน้า

จูบให้เหมือนกับปีที่แล้ว...ก่อนเราบอกลา

รสจูบแสนหวานจะตราตึงในหัวใจไปอีกเนิ่นนาน แม้ในอนาคตอาจจะมีโอกาสได้ทำแบบนี้...หรืออาจะไม่มีโอกาสนั้นอีกเลย

ฮวังมินฮยอนคือหนึ่งสิ่งที่คังแดเนียลเลือกทิ้งเอาไว้

คังแดเนียลเองก็เป็นสิ่งที่ฮวังมินฮยอนเลือกที่จะปล่อยไปเช่นกัน

"..."

"..."

ดวงตาสองคู่สบประสาน เหมือนพยายามจดจำใบหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้ และซึมซับบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกอันเปี่ยมล้น

นัยน์ตาของคังแดเนียลมีฮวังมินฮยอนอยู่

และนัยน์ตาของฮวังมินฮยอนก็มีคังแดเนียลเช่นกัน

"โชคดีนะมินฮยอน"

บอกลาด้วยคำนี้ แทนการพูดว่า 'ลาก่อน'

เหมือนการบอกลาในปีที่แล้ว

ที่ต่างคนต่างไม่ยอมบอกลาตรง ๆ

มีเพียงคำอวยพรขอให้ใครอีกคนโชคดี

"โชคดี" แดเนียลย้ำอีกรอบ

ก่อนจะผละตัวออกห่างคนตรงหน้า ในขณะที่กลุ่มเพื่อนของมินฮยอนเดินทางมาถึงพอดี

ในคืนที่เราเจอะเจอกันครั้งแรก(หลังจากที่ไม่ได้เจอมานาน)

...ก็เป็นคืนที่เราต้องลาจาก

เธอทำให้คืนที่เราพบกันครั้งแรก...

กลับเป็นคืนที่ไม่ลืมไปจากใจ

/end.

Hashtag: #1x1Stories

Twitter: @pitpeachaa

เปิดประเดิมฟิควอนนาวันเรื่องแรกด้วยคู่ที่จู่ ๆ ก็รู้สึกอยากเขียนไปเลย

ไร้เรือพาย ว่ายเองได้ค่ะ 55555555555555

แรงบันดาลใจมาจากช่วงที่เค้าไปเที่ยวด้วยกัน

กับเอ็มวีเพลงที่แปะไปด้านบน

ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ในนี้คงได้เก็บแค่คู่ที่อยากเขียน ♥