"ซองอู"

"บอกแล้วไงให้เรียกว่าซองอูฮยอง"

"ซองอู"

"ย่าห์ คังดาเนียล"

"ซองอู"

"โอ๊ย มีอะไร!"

"วันนี้นอนดูหนังกันนะ"

"บนฟูกเนี่ยนะ?"

"อืม"

"..."

"..."

"จะดูเรื่องอะไรล่ะ?"

ในตอนนั้นเรานอนดูหนังด้วยกันจนฟ้าสาง

ภาพขยับเคลื่อนไหวบนจอโน๊ตบุ๊กราคาแพง

โดยเจ้าของดวงตาทั้งสองคู่ไม่มีใครชิงเข้าสู่ห้วงนิทราก่อนเลย

"ซองอู วันนี้ดื่มโซจูกัน"

"ที่ไหน?"

"ในห้อง"

"ห้องนอนที่หอเราเนี่ยนะ?"

"อืม"

"อารมณ์ไหนวะ?"

"ฉลองย้ายเข้าหอใหม่ไง"

"เพื่อ?"

"เนื่องในโอกาสที่ได้เป็นรูมเมทกันสองคน"

"..."

"..."

"ห้องนั่งเล่นดีกว่าไหม?"

"ถ้ากินไปคุยไปมันจะไม่รบกวนคนอื่นเหรอ?"

"..."

"..."

"ก็ได้"

"..."

"สั่งไก่ทอดด้วยไหมล่ะ?"

"เอาดิ"

"โอเค้"

ในคืนนั้นเรากึ่งนั่งกึ่งนอนบนฟูกใหญ่

มือฉีกไก่ทอดกิน และดื่มโซจูอย่างระมัดระวัง

พูดคุยกันเหมือนค่ำคืนนั้นจะไม่มีวันจบลง

ตั้งแต่เพลงฟัง หนังที่ชอบ

ความคิด ความใฝ่ฝัน

เรื่องราวในวัยเด็ก

สัตว์เลี้ยงตัวแรก

เพื่อนคนแรก

แม้กระทั่งแฟนคนแรก

และรักครั้งแรก

เรื่องราวต่าง ๆ ผุดขึ้นมา

ตามปริมาณแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป

"เนียล"

"ครับ"

"จากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยนะ"

"..."

"คงได้ตื่นมาเจอหน้ากันทุกเช้า"

"..."

"คงได้บอกอรุณสวัสดิ์นายก่อนใคร"

"..."

"..."

ตื่นมาเจอหน้ากันทุกวันอย่างนั้นหรือ

"ก็เป็นแบบนั้นเสมอมาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ"

"ซองอู"

"ซองอูฮยอง"

"ซองอู"

"What the—"

"ผมขอนอนเตียงชั้นล่างนะ"

"รู้แล้วน่า...ตัวอย่างกับหมี ขืนให้นอนชั้นบนแล้วเตียงพังตกลงมาทับฉันจะทำยังไงวะ"

"ฮ่า ๆ ๆ"

"ตลกมากไหม?"

"ถ้าเตียงพังก็นอนด้วยกันชั้นล่างไง"

"นอนเบียดกันเหมือนวอนนาวันโกน่ะเหรอ ฝันไปเถอะคังดาเนียล แค่นอนด้วยกันสองคนก็เต็มเตียง ไหนจะตุ๊กตาเอพีชเป็นสิบ ๆ ตัวของนายอีก"

"แมวน้ำของพี่ก็เยอะเหมือนกันนั่นแหละ"

"แต่มันตัวเล็ก"

"จำนวนก็เยอะกว่าไง"

บ้าบอ

เสียเวลาเถียงกันเรื่องตุ๊กตาเป็นสิบนาที

"ถ้าอย่างนั้นเอาตุ๊กตาเอพีชกับแมวน้ำไปไว้เตียงชั้นบน แล้วเราสองคนนอนเตียงชั้นล่างด้วยกันไหม?" คังดาเนียลพูดจบก็หัวเราะเสียงดัง

องซองอูส่ายหัวให้กับเจ้าของรอยยิ้ม

"จะได้ตื่นมาอรุณสวัสดิ์ก่อนใครสมใจฮยองเลยไง"

ในเช้าวันนั้นเราได้พบหน้ากันอย่างที่ว่าเอาไว้จริง ๆ

เพราะพูดคุยและดื่มกินกันจนฟ้าสาง

แสงอาทิตย์เริ่มสาดส่องผ่านหน้าต่าง

ดวงอาทิตย์กำลังโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า

ซองอูเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน

และมีรอยยิ้มเมื่อได้รับคำทักทายกลับ

ช่วงเช้าของหลายวันนั้น

ก่อนที่เตียงไม้สองชั้นจะถูกนำมาส่ง

ซองอูรู้สึกเหมือนได้รับพลังอะไรบางอย่างเสมอ

แม้จะนอนหลับได้ไม่เต็มอิ่ม

หรือบางคืนแทบไม่ได้นอนเลย

แต่การได้รับคำทักทาย

พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนสว่างไสวในทุก ๆ เช้า

มันทำให้มีความสุขจนหัวใจพองโต

บนฟูกนั้น

เราสองคนนอนตะแคงหันมองหน้ากัน

ทั้งก่อนนอน

และพบกันเมื่อลืมตาตื่น

ในเช้าวันนี้ก็เป็นดังเช่นทุกวัน

ลืมตาขึ้นมามองเห็นเพดาน

หันซ้ายหันขวา

ไม่เจอ ‘คังดาเนียล’ อีกแล้ว

ไม่ใช่ห้องนอนเล็ก ๆ ห้องเดิม

ไม่มีเตียงสองชั้น

ที่เวลาเขานอนอยู่ชั้นบน

จะชอบชะโงกหัวไปคุยกับใครอีกคนที่นอนอยู่ชั้นล่าง

ตอนนี้จะทำอะไรอยู่นะ

จะตื่นหรือยัง

หรือว่ากำลังท่องโลกแห่งความฝันอยู่

หรือกำลังจะเข้านอนเพราะมัวเล่นเกมถึงเช้า

ใครอีกคนจะตื่นขึ้นมาใช้ชีวิตประจำวันหรือยัง

เป็นคำถามที่องซองอูคอยถามตัวเองในทุก ๆ เช้า

จนกลายเป็นกิจวัตรตอนตื่นนอนเสียแล้ว

ดวงอาทิตย์กำลังโผล่ขึ้นจากขอบฟ้า

แสงแดดสวย ๆ กับอากาศเย็น ๆ

สายลมโชยพัดเอาความสดชื่นให้มาปะทะใบหน้า

เมื่อนึกย้อนถึงช่วงเวลาในอดีต

รอยยิ้มก็ปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าอีกครั้ง

จะคิดถึงกันบ้างไหมนะไอ้เด็กคนนั้น

จะคิดถึงตอนที่เรานอนคุยกันถึงเช้า

ดื่มโซจูด้วยกัน กินไก่ทอด อาหารสำเร็จรูปทั้งหลาย

จะคิดถึงคนที่เคยนอนดูหนังด้วยกันไหม

เพราะองซองอูน่ะ...

คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นตลอดเลย

ดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นจากขอบฟ้าในตอนนี้

กับรอยยิ้มของคังดาเนียล

ไม่รู้ว่าสิ่งใดสว่างไสวกว่ากัน

เมื่อสัมผัสบรรยากาศยามเช้า

ก็อดรนทนไม่ไหว