ชายร่างท้วม ใส่เสื้อสีแดงกับเอี๊ยมสีน้ำเงิน สวมหมวกแก๊ปแดงสดปักตัวอักษร ‘M’ ตรงกลาง ชอบกระโดดเอาหัวโขกอิฐบล็อก และเมื่อไหร่ที่ได้กินเห็ด ตัวของเขาจะโตขึ้นกว่าเดิม

ใช่แล้วครับ ช่างประปาคนนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ‘มาริโอ้’ นั่นเอง

ผมรู้จักลุงโอ้ตั้งแต่สมัยแกยังใช้ชื่อ ‘Jump Man’ ใน Donkey Kong เกมผจญภัยช่วยเจ้าหญิงของเครื่องซูเปอร์แฟมิคอม

ความเพลิดเพลินที่ได้รับขณะนั่งกดคอนโทรลเลอร์ทรงสี่เหลี่ยมในมือ กับการต้องลุ้นจนตัวโก่งทุกครั้งที่กระโดด ข้ามเหวนี่เองครับที่จุดประกายความฝันให้แก่เด็กชายโสภณในวันนั้น

นอกจากอยากช่วยเจ้าหญิงให้ได้แล้ว ผมยังอยากรู้เหลือเกินว่าอะไรที่ทำให้ลุงช่างประปาขยับตัวได้อย่างที่เห็น ทำไมปุ่มต่างๆ บนคอนโทรลเลอร์ถึงบังคับให้เขาวิ่งหรือกระโดดได้แบบนั้น พวกตัวละครอื่นๆ ในฉากถูกสร้างขึ้นมายังไง

และยิ่งได้เล่นเกมที่หลากหลายมากขึ้น ความอยากรู้ของผมก็ยิ่งสะสมเป็นก้อนคำถามมากขึ้นเรื่อยๆ

ผมอยากรู้ว่าใครกันที่อยู่เบื้องหลังสิ่งเหล่านี้ ใครกันเป็นผู้สร้างโลกแห่งจินตนาการที่ทั้งตื่นเต้นและซับซ้อนนี้ขึ้นมา

“ผมอยากทำได้บ้าง” จู่ๆ ผมก็พูดขึ้น ขณะกำลังแข่งขับรถในเกม Super Mario Kart กับพี่สาว

“ไม่ใช่ อยากสร้างเกม อยากทำเกมให้ได้แบบนี้บ้าง” ผมตอบอายๆ

“ถ้าอยากสร้างเกมก็ไปเป็นเกมโปรแกรมเมอร์สิ” เธอบอกพร้อมๆ กับโยนเปลือกกล้วยที่เป็นกับดักในเกมลงบนถนน

นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำว่าเกมโปรแกรมเมอร์ ตอนนั้นผมอายุแค่สิบสอง ไม่เคยคิดเลยว่าความฝันเล็กๆ นั้นจะพาผมบินลัดฟ้าไปไกลถึงอีกซีกโลกหนึ่ง

ประเทศสหรัฐอเมริกา

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ต้องบอกเลยว่า ผมเป็นเหมือน นกน้อยในกรงทอง ถูกประคบประหงม ถูกเลี้ยงดูมาดีเกินไป ซึ่งคงเพราะสิ่งที่เรียกว่าฮอร์โมนแห่งความทะเยอทะยานกับความอยากรู้อยากเห็นของวัยรุ่น ผมจึงโหยหาความท้าทายและความเร้าใจให้กับชีวิต พอถามตัวเองว่าอยากเป็นอะไรในอนาคต คำตอบแรกและคำตอบเดียวที่มีอยู่ในหัวตอนนั้นคือ ‘อยากทำเกม’

ปี 2000 ผมยัดความฝันในการเป็นเกมโปรแกรมเมอร์ใส่กระเป๋าเดินทางออกจากบ้านไปซีแอตเทิลตั้งแต่อายุสิบแปด

การเดินทางครั้งนี้เป็นดั่งจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตด้วยตัวเองครั้งแรก

แค่คิดก็ตื่นเต้นเป็นบ้า