เล่ม 1 ตอนที่ 28 นี่มันรังแกกันชัดๆ!
เยี่ยเหลียงเซวียนสำลัก ทำได้เพียงกลืนฟันที่แตกสลายเข้าท้อง
สิ้นเสียง ข้างนอกก็ชุลมุนวุ่นวายขึ้นทันที
ผู้คนต่างมองตามต้นเสียง…
พบเพียงชายหนุ่มที่แต่งตัวเป็นชาวต่างถิ่นกล่าวหัวเราะ
ที่แท้แล้วก็เป็นพ่อค้าแห่งเทียนจู๋สองสามคนที่เยี่ยหลินหรันคบค้าสมาคมด้วยวันนี้ได้มาฉลองวันเกิดให้เขาที่จวนด้วยเช่นกันขณะนี้ทั่วป๋าเซินผู้นำนั่นได้สั่งให้บ่าวไปขนหยกมาหนึ่งเกวียนราวกับว่าเป็นของขวัญวันเกิดมอบให้กับเยี่ยหลินหรัน
เยี่ยหลินหรันส่ายศีรษะกล่าว “ทุกท่านเดินทางมาแต่ไกลข้าเพียงแค่เตรียมสุราไว้เล็กๆ น้อยๆ จะรับของล้ำค่าเช่นนี้ไว้ได้อย่างไรกัน”
แต่ทั่วป๋าเซินดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้ ชี้ไปที่หยกเหล่านั้น
ชะงักไปครู่หนึ่ง “ท่านอัครมหาเสนาบดีสามารถส่งผู้เชี่ยวชาญด้านนี้มาเลือกไปชิ้นหนึ่งแล้วเราจะผ่ากันตรงนี้เลย ดูซิว่าจะผ่าหยกอะไรออกมาและไม่ว่าสุดท้ายผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรหินดิบที่คนของพวกท่านเลือกก็ถือเป็นของขวัญวันเกิดมอบให้ท่าน ดีหรือไม่”
คำพูดนี้ออกมา สีหน้าของผู้คนในหนานจ้าวต่างก็แปรเปลี่ยน
หากว่าพวกเขาคิดว่าพ่อค้าจากเทียนจู๋คนนี้อยากจะมอบของขวัญให้จริงล่ะก็เช่นนั้นหลังจากฟังคำพูดนี้ของทั่วป๋าเซินจบแล้ว พวกเขาก็รู้แล้วว่า
แม้นว่าหนานจ้าวจะกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์แต่ก็มีพืชทางการเกษตรมากมาย การผ่าหินดิบนั้นส่วนมากก็ที่ที่เขตชายแดนหยกที่คนสูงใหญ่ในเมืองหลวงได้มานั้นล้วนเป็นหยกสำเร็จรูปที่คัดสรรมาอย่างดีจะมีประสบการณ์การเลือกหินดิบได้อย่างไรกัน
นี่มันรังแกกันชัดๆ!
หากพวกเขาโชคดีแล้วผ่าหินดิบออกมาเป็นหยกดีก็ว่าไปอย่างแต่หากว่าเป็นหยกไม่ดี จะไม่เป็นโอกาสให้พ่อคนเมืองน้อยๆนี้ดูถูกเหยียดหยามกันเลยหรือ!
เยี่ยหลินหรันเห็นสีหน้าของคนรอบๆก็รู้ทันทีว่าไม่มีใครเลือกหินดิบเป็น “แต่ทว่าไม่จำเป็นจริงๆ”
เซียวหนานสวินขมวดคิ้วอย่างไม่ปิดบัง
กำลังจะปริปากพูดก็ได้ยินเสียงสตรีนางหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
เยี่ยหลินหรันจ้องนางเขม็ง
แต่เยี่ยเหลียงเซวียนราวกับว่าไม่เข้าใจในสัญญาณเตือนของเขากล่าวยิ้มแย้มให้กับทั่วป๋าเซิน “คุณชายหนานจ้าวของเราเป็นเมืองใหญ่ที่คัดเลือกแต่คนมีความสามารถแม้แต่องครักษ์ข้างกายไท่จื่อเองก็เชี่ยวชาญด้านนี้เช่นกัน…ถึงครานั้นได้เลือกหยกชิ้นที่ดีที่สุดของพวกท่านไปก็อย่าเสียใจทีหลังนะเพคะ”
สีหน้าผู้คนพลันเปลี่ยนไป
เซียวหนานสวินกวาดสายตามองนาง “เยี่ยเหลียงเซวียน”
เยี่ยเหลียงเซวียนถอนหายใจรีบละสายตาทันที
ทั่วป๋าเซินหรี่ตาลง “หืม”เขามองมาด้วยสายตาเฉียบคม “องครักษ์ข้างกายไท่จื่ออย่างนั้นหรือ”
เยี่ยเหลียงเซวียนรีบชี้ไปที่หนิงเจิง “
สิ้นเสียง สายตาทุกคู่ก็มองไปที่หนิงเจิง
หนิงเจิง “…”
มือที่แอบหยิบขนมดอกหอมหมื่นลี้ก็แข็งทื่ออยู่กลางอากาศเช่นนั้น
เกิด…เกิดอะไรขึ้น
กว่าไท่จื่อจะเดินไปไกลนางเพียงแค่อยากจะแอบกินขนมดอกหอมหมื่นลี้เท่านั้นเหตุใดคนเหล่านี้จึงมองมาที่นางกันเล่า!
ฮือๆๆ ขนมดอกหอมหมื่นลี้ของนาง…
หนิงเจิงกลั้นน้ำตาเอาไว้ ระงับความเสียดายในใจ ค่อยๆวางขนมในมือกลับที่เดิม
ผู้คนรอบๆ “…”
ท่าทางไม่สนใจภาพลักษณ์เช่นนี้น่ะหรือจะเชี่ยวชาญด้านนี้
เซวียนเช่อเฟยจำผิดแล้วกระมัง!
ทั่วป๋าเซินยกมุมปากขึ้น “สหายคนนี้เจ้าเลือกหินดิบเป็นอย่างนั้นหรือ”
ขณะนี้เอง ทุกคนต่างหวังให้นางส่ายศีรษะ
แต่หนิงเจิงกลับอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า ตอบอย่างไร้เดียงสาว่า
เซียวหนานสวินขมวดคิ้ว “หนิงเจิงอย่าฝืน”
เยี่ยเหลียงเซวียนกำมือแน่น คุณชายคิดจะปกป้องบ่าวชั้นต่ำนี่ตลอดเลยหรืออย่างไร
แต่น่าเสียดายที่บ่าวคนนี้หยิ่งผยอง และไม่ชื่นชมความดีนี้
แต่สำหรับนางแล้ว หนิงเจิงให้ความร่วมมือพอเหมาะพอดีนางจะรอดูบ่าวชั้นต่ำคนนี้ขายหน้าต่อหน้าผู้คน!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in