เล่ม 1 ตอนที่ 25 ช่างเป็นคนไหวพริบดีจริงๆ!
เซียวหนานสวินสายตาจริงจังริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง “เขาใจเสาะหมือนหนูจริงๆ!”
สิ้นเสียงเขาก็สะบัดเสื้อแรงๆ หันตัวกลับ
ไปหรือ…
ไท่จื่อกลับไปง่ายๆ เช่นนี้เลยหรือ
ดังนั้นสิ่งที่หนิงเจิงทำไปเมื่อครู่นี้
สีหน้าจ้าวซู่ยิ่งสงสัย
จี้หลิวเฟิงส่ายหน้า ถอนหายใจเบาๆ
หากเป็นแต่ก่อน ไท่จื่อไม่ชอบหน้าใครก็ต้องตีอย่างเดียวมิจำเป็นต้องปลอมเป็นผีหลอกชาวบ้านเช่นนี้ด้วยซ้ำ
ที่สำคัญที่สุดคือพอสุดท้ายแล้วยังไม่ได้อะไรอีก กลับกันยังเสียเปรียบกลายเป็นใบ้เสียอย่างนั้น
หนิงเจิงกลับถึงห้องปาดน้ำตาแล้วฟุบลงตรงหลังประตูฟังการเคลื่อนไหวของด้านนอกอย่างตั้งใจ
ผ่านไปนานพอควรคนด้านนอกดูเหมือนจะแยกย้ายกันไปหมดแล้ว
นางจึงได้ถอนหายใจโล่งอกเฮือกใหญ่
ความจริงแล้ว ตอนที่นางรู้ว่าไท่จื่อปลอมเป็นผีมาหลอกนางนั้นถึงแม้จะตกใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้โกรธมากเพียงนี้
เพียงแต่ว่า…เป็นเรื่องที่นางกระโดดขึ้นตัวไท่จื่อต่างหากดังนั้นนางจึงต้องโจมตีก่อนอย่างไรเล่า!
มิเช่นนั้นหากเขาถือโทษขึ้นมานางจะไม่ตายเลยหรือ
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าการโจมตีก่อนได้ผลจริงๆ!
หนิงเจิงมองกระโจมเตียงนอนครุ่นคิดนางช่างเป็นคนไหวพริบดีจริงๆ!
เช้าวันรุ่งขึ้น
หนิงเจิงเพิ่งเปิดบานประตูออกประตูที่ห้องหลักก็เปิดออกเช่นกัน ทำให้เผชิญหน้ากับชายหนุ่มในร่างชุดคลุมสีดำ
ขณะที่สบตากันนั้น บรรยากาศรอบๆ ก็ดูแปลกไป
หนิงเจิงคิดไม่ออกว่านางควรจะโกรธต่อไปหรือว่าทักทายเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นดี
ขณะที่คิดอยู่นั้นชายหนุ่มที่อยู่ด้านในก็ได้ก้าวเท้าเข้ามาหานางทีละก้าวๆ อย่างกะทันหัน
หนิงเจิงใจวูบวาบ
มองดูเขาที่ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ในสมองก็ปรากฏฉากเมื่อคืนขณะที่นางเปิดประตูออกมาเจอเขาความรู้สึกปลอดภัยราวกับฟางเส้นสุดท้ายนั่น…
เมื่อนึกถึงตรงนี้สายตาของหนิงเจิงก็เปลี่ยนไป
เหตุใดนางจึงมีความรู้สึกเช่นนี้
ไท่จื่อ…ฟางเส้นสุดท้ายอย่างนั้นหรือ!
เป็นไปได้อย่างไร
เซียวหนานสวินมองนางจากสายตามึนงงเป็นรังเกียจและสีหน้าขรึมลงทันที “
เขาไม่ถือสาเรื่องที่เขาทำไปทั้งหมดแล้วบ่าวคนนี้ยังกล้าทำตัวเช่นนี้อีก หรือจะให้เขาขอโทษเขาอีกอย่างนั้นหรือ
หนิงเจิงรีบก้มศีรษะลงนางกลัวว่าตนจะพูดไร้สาระอีกทั้งยังถอยหลังกลับไปครึ่งก้าวอีกด้วย
เซียวหนานสวินเห็นดังนั้น สีหน้ายิ่งเคร่งขรึมกว่าเดิม
บ่าวคนนี้ไม่เพียงแต่กระโดดแล้ววิ่งหนีไปเมื่อคืนเท่านั้นมาวันนี้เห็นเขายังถอยห่างจากเขาอีก
กำลังจะอาละวาดหางตาก็เห็นเงาสีม่วงอ่อนตรงหน้าประตูตำหนักกำลังเดินมาทางนี้
สายตาเขาหรี่ลง ราวกับคิดอะไรบางอย่างออกกะทันหันเขาละสายตาค่อยๆ ย่อตัวลง
หนิงเจิงคาดไม่ถึงว่าเขาจะเข้ามาใกล้กะทันหันเช่นนี้จึงตกใจไปครู่หนึ่งแล้วคิดจะถอยหลังอย่างรู้ตัว “ฮะ”
เพียงแต่นางเพิ่งขยับตัวนิดเดียวแขนอันเรียวยาวของชายหนุ่มก็ทาบเข้าบนประตูที่อยู่ข้างนาง ขวางเส้นทางของนางไว้
ท่าทางนี้ดูเหมือนนางกำลังถูกเขาโอบไว้ในอ้อมกอดอย่างไรอย่างนั้น
ใบหน้าของหนิงเจิงร้อนผ่าว
เซียวหนานสวินมองดูท่าทางตื่นเต้นกังวลของนางด้วยสายตาลึกซึ้งขึ้นมาก“เมื่อคืนที่เปิ่นกงให้คนไปหลอกเจ้าก็เพราะเจ้าทำผิดเดิมทีเรื่องมาถึงตรงนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว แต่เจ้ากลับกระโดดขึ้นบนตัวเปิ่นกง…”
พูดถึงตรงนี้ เขาก็หยุดชะงักไปครู่หนึ่งจากนั้นก็ค่อยๆ พูดเสียงต่ำต่อไป “เจ้าว่าควรทำอย่างไรดี…หืม”
นางทำผิดหรือ!
หนิงเจิงมองเขาด้วยความตะลึงนางถูกใส่ร้ายยังต้องตามหาคนร้ายด้วยตัวเองอีก ทำผิดตรงไหนกันเล่า
ทว่าชายหนุ่มอยู่ใกล้ชิดนางมากลมหายใจร้อนอบอ้าวรบกวนความคิดของนางอย่างมาก ทำให้นางพูดไม่เป็นคำพูด
ชด…ชดใช้หรือ!
หนิงเจิงตะลึงงันอีกครั้ง
เขาเป็นผู้ชายแท้ๆ เพียงแค่ถูกกอดไปหนเดียวยังจะให้นางชดใช้อีกหรือเช่นนั้นจูบแรกของนางก็ถูกถวายให้เขาอย่างงงงันแล้ว ใครจะชดใช้ให้นางเล่า
ทว่าเมื่อเงยหน้ามองใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มที่อยู่ใกล้จนแทบจะแนบชิดแล้วนางก็ตกใจจนอารมณ์โกรธลดลงไปอย่างรวดเร็ว “เช่นนั้น…พระองค์อยากให้กระหม่อมชดใช้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”
เซียวหนานสวินมองคนในอ้อมกอดที่โกรธจนลุกเป็นไฟแล้วแต่ก็กลัวจนถอยกลับไปคนนี้ ริมฝีปากบางก็ยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
หา?!
หนิงเจิงมองเขาอยู่ที่เดิมดังนั้นแล้วชายคนนี้คงไม่ได้คิดจะกระโดดขึ้นบนตัวนางหรอกกระมัง
ภาพนั้น…แม้นางจะทนอับอายขายหน้าได้ แต่ร่างน้อยๆนี้ก็ทนรับไม่ได้หรอกนะ!
เสียงสูงแหลมเสียงหนึ่งขัดคำนางไว้
หนิงเจิงหายใจทั่วท้องเสียที
เพียงแต่เห็นเยี่ยเหลียงเซวียนเดินเข้ามาจากนอกประตูตำหนักด้วยความกริ้วโกรธพร้อมกับกำมือแน่น ใบหน้าบูดเบี้ยว
นางยืนอยู่ข้างนอกตั้งนานแล้ว
ทว่าคาดไม่ถึงว่ามาถึงก็เห็นไท่จื่ออยู่ใกล้ชิดกับหนิงเจิงแล้วทั้งยังยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ ยิ่งอยู่ยิ่งคลุมเครืออีกด้วย
บ่าวชั้นต่ำสมควรตายนี้ ทั้งๆที่เป็นชายหนุ่มยังกล้ายั่วยวนไท่จื่ออีก!
นางบ่นด้วยความกริ้วโกรธ
หนิงเจิงตกใจขวัญกระเจิงขัดขืนจะออกจากอ้อมกอดของเซียวหนานสวิน แต่ทว่าแขนของชายหนุ่มกลับไม่ขยับเลยยังคงขวางเส้นทางนางเอาไว้อยู่เช่นเคย!
นางจ้องเขาเขม็ง ชายคนนี้คิดจะทำอะไร
เซียวหนานสวินไม่สนใจท่าทางส่งสัญญาณของเขากวาดสายตามองไปที่เยี่ยเหลียงเซวียน “กฎระเบียบอะไรกัน” เขากล่าวอย่างไม่เดือดร้อน“ในจวนไท่จื่อนี้ ข้านี่แหละคือกฎระเบียบ”
เยี่ยเหลียงเซวียนหรี่ตาลง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in