เล่ม 1 ตอนที่ 21 ไม่มีทางปล่อยไว้แน่
กลางดึก ณ ตำหนักชิงเฟิง
เยี่ยเหลียงเซวียนลุกขึ้นพรวดจากเก้าอี้ขมวดคิ้วแน่น มองคนตรงหน้าด้วยความตกใจและกริ้วโกรธ
หลิวอี้คุกเข่าอยู่บนพื้นทั้งหวาดกลัวและเคร่งขรึม “
เยี่ยเหลียงเซวียนได้ยินดังนั้น สีหน้าแย่ลงทันที
แม้แต่นางเองยังไม่เคยจับมือของไท่จื่อเลยตอนนี้กลับถูกองครักษ์คนหนึ่งแย่งจับก่อนอย่างนั้นหรือ
หรือว่าไท่จื่อจะชื่นชอบชายหนุ่มจริงๆ
ไม่…ไม่มีทาง!
แม้สิ่งที่หลิวอี้พูดจะเป็นความจริงก็ต้องเป็นแผนการยั่วยวนไท่จื่อของบ่าวชั้นต่ำนั่นแน่ๆ
เยี่ยเหลียงเซวียนกล่าวน้ำเสียงเย็นชา
หลิวอี้รีบพยักหน้ากล่าวด้วยรอยยิ้มประจบสอพลอ “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะทำงานให้พระองค์อย่างสุดความสามารถพ่ะย่ะค่ะ!”
ในเมื่อไท่จื่อไม่เอาเขาเช่นนั้นเขาก็ประจบนายหญิงในจวนคนนี้แล้วกัน!
สองสามวันก่อน หนิงเจิงนอนไม่ค่อยหลับนักวันนี้ความสัมพันธ์ระหว่างไท่จื่อได้คลี่คลายลง นางจึงรู้สึกผ่อนคลายบ้างเล็กน้อย จึงเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำแล้ว
เพียงแต่ว่านอนหลับไปได้ครู่เดียว ขณะที่กำลังสะลึมสะลือก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวดังมาจากนอกห้อง
หนังตาของนางกระตุกเบาๆลืมตาขึ้นแล้วลุกจากเตียงทันที จากนั้นก็ย่องเบาๆ ไปทางประตู
นางเปิดประตูห้องออกเล็กน้อยพอให้เห็นจากนั้นก็มองออกไปพบว่าลานด้านนอกไม่มีอะไรเลย
ทว่าทันใดนั้นเองเงาดำร่างหนึ่งก็วิ่งผ่านบนหลังคาไปอย่างรวดเร็ว!
สีหน้าของนางแปรเปลี่ยน รีบหันตัวกลับไปใส่เสื้อผ้าแล้วรีบไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว
คนชุดดำคนนั้นกระโดดอยู่บนหลังคาหลายครั้งสุดท้ายกระโดดลงมาบนพื้น หนิงเจิงเองก็กระโดดลงไปตามหยุดอยู่ที่ข้างแม่น้ำอันสงบของสวนด้านหลัง
แต่ทว่าเงาดำนั่นกลับหายไปแล้ว
นางตามหารอบๆ อยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ไม่พบร่องรอยใดๆ นางขมวดคิ้วกำลังจะไปตามหาอีกทางหนึ่งกลับพบว่ามีคนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ไกลออกไปกำลังถือโคมไฟเดินมาทางนาง
กลุ่มคนมากมาย โดยมีเซวียนเช่อเฟยเป็นแกนนำ
หญิงสาวกริ้วโกรธ
ปลาจิ่นหลี่อะไรกัน
หนิงเจิงมองนางด้วยความตกใจ
ขณะที่หนิงเจิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็ได้ยินเสียงคนร้องขึ้น“เซวียนเช่อเฟยทางนี้ตายไปอีกหนึ่งตัวแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”
โคมไฟสาดส่องไปตามเสียงของเขามีปลาจิ่นหลี่ลอยตายอยู่ในสระดอกบัวอีกตัวหนึ่ง!
สีหน้าหนิงเจิงผันเปลี่ยน
เรื่องคืนนี้บังเอิญไปจริงๆนอกประตูห้องนางมีคนชุดดำปรากฏตัวในกลางค่ำกลางคืน ล่อนางให้มาที่บริเวณสระดอกบัวแล้วก็หายไปอย่างแปลกประหลาดจากนั้นก็มีคนมากมายมาจับกุมนางพร้อมกัน!
ทุกกระบวนการนั้นเป็นการจงใจใส่ร้ายนางชัดๆ
เยี่ยเหลียงเซวียนยิ้มมุมปากอยู่ตรงหน้า
หนิงเจิงกัดฟัน
ดวงตาของเยี่ยเหลียงเซวียนมีลำแสงส่องผ่าน
เพิ่งกล่าวจบนางก็หัวเราะแห้งพร้อมกับยกมือขึ้น “ทหาร ไปจับตัวบ่าวชั้นต่ำนี้ซะ!”
คนกำลังจะลงมือแต่กลับถูกน้ำเสียงอันเย็นชาและน่าเกรงขามเสียงหนึ่งหยุดไว้
สีหน้าเยี่ยเหลียงเซวียนเปลี่ยนรีบปรับอารมณ์ทันที แล้วค่อยๆ เดินหน้าไป “ไท่จื่อ…”
เซียวหนานสวินสบตากับสายตาอันกริ้วโกรธของหนิงเจิงจากที่ไกลจากนั้นหรี่ตาลง “
แม้นว่าน้ำเสียงของชายหนุ่มจะถือว่าปกติดีก็ตามแต่ทว่าเยี่ยเหลียงเซวียนกลับได้ยินความเย็นชาน้อยๆ ซ่อนอยู่
นางกัดฟัน สิ่งที่หลิวอี้พูดมาเป็นความจริง ไท่จื่อและหนิงเจิงต้องมีความสัมพันธ์ที่ไม่อาจสู้หน้าคนได้เป็นแน่
เยี่ยเหลียงเซวียนกล่าวจบ รอบๆ ก็ส่งเสียงเห็นด้วยดังก้องกังวาน…
เดิมทีหนิงเจิงเพียงแค่โกรธเท่านั้นแต่เมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะจ้องเซียวหนานสวินเขม็ง เพราะเขาทั้งหมดหากไม่ใช่ว่าเพราะเขาทำนางตกใจล่ะก็ นางจะมาเดินเล่นที่นี่คนเดียวได้อย่างไรกัน
เซียวหนานสวินสบตานางเห็นได้ชัดว่าหมดแรงจะยิ้ม
บ่าวชั้นต่ำ เวลาแบบนี้ยังจะกล้าจ้องตาเขาอีก
เขาก้าวเท้ายาวเดินไปหานางกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร “เรื่องปลาจิ่นหลี่เกี่ยวข้องกับเจ้าหรือไม่”
เซียวหนานสวินไม่ใช่ว่าสงสัยเขา เพียงแต่
ถึงเวลาที่บ่าวชั้นต่ำคนนี้ต้องตกทุกข์ลำบากบ้างแล้วล่ะมิเช่นนั้นคงจะไม่มีวันเชื่องแน่นอน!
ดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่พูดอะไรใดๆได้แต่มองนางด้วยความเย็นชา
มุมปากเยี่ยเหลียงเซวียนยกขึ้น
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in