เล่ม 1 ตอนที่ 20 แตะเนื้อต้องตัวเปิ่นกงทั้งวัน
หนิงเจิงตกใจกะทันหัน
เขามองนางด้วยสายตาเช่นนี้ทำไมกัน
เซียวหนานสวินละสายตาแล้วจ้องไปยังเขาด้วยสายตาอันเย็นชา “หากเจ้ามีเรื่องไม่พอใจให้บอกเปิ่นกงโดยตรง”
หนิงเจิงอึ้งไปอีกครั้ง
หากนางจำไม่ผิด เมื่อครู่ไท่จื่อยังบอกว่าจะไม่สนใจนางอีกเหตุใดจึงเปลี่ยนคำแล้วล่ะ
เซียวเฉิงอิ่งหัวเราะเยาะ กล่าวด้วยน้ำเสียงกลางๆ“ทว่าเมื่อครู่นี้เขาตอบตกลงจะไปกับข้าแล้วเรื่องแบบนี้ให้เขาตัดสินเอาเองเถิด”
เซียวหนานสวินได้ยินดังนั้นสีหน้ายิ่งเย็นชามากขึ้น“หากว่าเปิ่นกงไม่ให้ล่ะ”
เซียวเฉิงอิ่งสายตาขรึมลงความเย็นชาแผ่ซ่านบนใบหน้า “เพียงแค่องครักษ์กระจอกๆ คนหนึ่ง มีค่าพอให้ไท่จื่อก่อสงครามเพื่อเขาด้วยหรือ”
องครักษ์กระจอกอย่างนั้นหรือ
ดวงเนตรของเซียวหนานสวินฉายแววเย็นชา
เขาหรี่ตาลง พูดชัดถ้อยชัดคำแผ่ซ่านไปด้วยความเย่อหยิ่งที่ความน่าเกรงขามอยู่รอบตัว
เซียวเฉิงอิ่งสีหน้าซีดเผือด
เซียวหนานสวินมองไปทางหนิงเจิง หนิงเจิงจึงรีบเดินไปหาเขาทันที
นางยังไม่ทันได้เข้าใกล้ แขนก็ถูกคว้าอย่างรุนแรงไปเสียแล้วชายหนุ่มดึงนางแล้วก้าวเท้าเดินไปทางจวนอย่างรวดเร็ว
เซียวเฉิงอิ่งมองแผ่นหลังของพวกเขาความโกรธที่มีในตอนแรกลดลง สายตาเปลี่ยนไปอย่างแปลกประหลาด
หากไม่ใช่ว่าเขาตาฝาดไป นั่นไท่จื่อกำลังจับมือขององครักษ์อยู่ใช่หรือไม่
ข่าวใหม่ในใต้หล้าเชียวล่ะ
คำพูดนี้จะออกจากปากใครก็ไม่แปลกแต่ได้ยินจากปากของพี่รองนั้น…แปลกจริงๆ
ปกป้ององครักษ์คนนี้หลายครั้งภายในหนึ่งวันดูท่าแล้วหนิงเจิงคนนี้ดูจะสำคัญสำหรับเขามากสินะ
แขนของหนิงเจิงถูกเซียวหนานสวินดึงจนเจ็บแต่ก็ไม่กล้าขัดขืน ทำได้เพียงเร่งฝีเท้าตามเขาไป
ทว่าชายหนุ่มยิ่งเดินยิ่งเร็วนางกำลังจะปริปากพูด เขาก็หยุดลงกะทันหันหนิงเจิงที่ตั้งตัวไม่ทันชนเข้าแผ่นหลังอันแข็งแกร่งของเขาอย่างจัง
เซียวหนานสวินสีหน้าแย่กว่าเดิม
หนิงเจิงเงยหน้าขึ้นพบว่าชายหนุ่มหันตัวกลับมามองนางด้วยสายตาเย็นชาอำมหิต“ทำไม…
หรือว่าเขารู้สึกว่าตนเองดีต่อนางมากไปเองคนเดียว
หนิงเจิงมองเขาด้วยความตกใจแต่ทว่านางไม่สนใจที่จะโต้แย้งเรื่องนี้แล้ว “หานายใหม่อะไรกัน”
เซียวหนานสวินสายตาเย็นเฉียบ
เมื่อนึกถึงสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่สายตาของเขาก็ยิ่งเย็นชาขึ้น “เจ้าคิดจริงหรือว่าเขาจะดูแลเจ้าอย่างดี น้องสามของเปิ่นกงคนนี้คิดเล็กคิดน้อยเพียงแค่เรื่องเล็กๆ ก็ต้องแก้แค้นให้จงได้ตราบใดที่เจ้าเข้าไปยังจวนองค์ชายสามแล้ว เพียงแค่เรื่องที่เจ้าทำให้เขาอับอายในบ่อนพนันนั่นแม้แต่ศพเจ้าเขาก็ไม่เหลือไว้!”
ในที่สุดหนิงเจิงก็เข้าใจถึงเหตุผลที่ทำให้ชายคนนี้กริ้วโกรธแล้วนางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “
เซียวหนานสวินไม่เชื่อ กล่าวประชด
หนิงเจิง “…”
แม้นว่านางจะฉลาดน้อยไปหน่อยแต่เขาประชดนางเช่นนี้ไม่ถูก
นางขมวดคิ้วมุ่น
เซียวหนานสวินมึนงง สายตาเฉียบคมเกร็งหน้าพร้อมกับเบนสายตาไปที่อื่น “ไปให้พ้น”
เมื่อกล่าวจบ และกำลังจะเดินจากไป
หนิงเจิงเห็นว่าเขาจะไปแล้วจึงจับมือเขาไว้ราวกับมีอะไรบางอย่าง “กระหม่อม…”
แรงสัมผัสแปลกๆบนแขนทำให้สีหน้าเขาเปลี่ยนไปหลายส่วน แล้วจ้องมองที่มือของนางอย่างเหี้ยมโหด
แม้แต่พระชายารองอย่างเยี่ยเหลียงเซวียนยังไม่เคยเข้าใกล้เขาเลยแต่บ่าวคนนี้ ก่อนหน้านี้ก็กอดขาเขา ตอนนี้ก็ดึงมือเขายิ่งอยู่ยิ่งกล้ามากขึ้นกว่าเดิม!
ช่างกล้าจริงๆ!
หนิงเจิงตกใจรีบดึงมือกลับพึมพำเสียงเบาอย่างอั้นไม่อยู่ “แต่เมื่อครู่พระองค์ก็ดึง…”
สายตาของเซียวหนานสวินชะงักไปอีกครั้ง
เขาหรี่ตา แววตาลุ่มลึกขึ้นเล็กน้อย
ความจริงถึงแม้ว่าเมื่อครู่นี้เขาจะไม่เชื่อคำของหนิงเจิงไปเสียทั้งหมดแต่ก็ตัดสินแล้วว่าจะไม่ถือสาอะไรดังนั้นเขาจึงคาดไม่ถึงว่าหนิงเจิงจะให้คำสาบานบ้าๆ เช่นนี้ได้
มองดูองครักษ์ที่สีหน้าจริงจังตรงหน้าไม่รู้เพราะเหตุใด แม้นคนคนนี้จะพูดมั่วซั่วบ่อยครั้งแต่ครั้งนี้กลับมีความเชื่อใจที่ไม่เคยมีมาก่อนเกิดขึ้น
หนิงเจิงเห็นสีหน้าของเขาดีขึ้นแล้วจึงได้โล่งอกไปเฮือกหนึ่ง แล้วนึกอะไรขึ้นได้กะทันหัน
เซียวหนานสวินสีหน้าผันเปลี่ยนอีกครั้ง
หนิงเจิง “…”
นางยังไม่ได้บอกเลยว่าเขาไม่อยากให้นางไปเหตุใดปากของชายคนนี้ถึงได้ร้ายเพียงนี้นะ
หนิงเจิงเบะปากแต่ในใจกลับแอบรู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย
ชายคนนี้นอกจากนิสัยไม่ดี และปากร้ายแล้วจริงๆ แล้วก็ถือว่าดีต่อนางเหมือนกัน…
ไม่…ไม่ใช่สิ!
หนิงเจิงส่ายศีรษะอยู่กับที่นางกำลังคิดบ้าบออะไรอยู่ ถึงได้รู้สึกว่าเขาดีต่อนาง
นางกลายเป็นคนที่มีความสุขที่ถูกรังแกไปแล้วหรือ
หนิงเจิงมองเขาด้วยสีหน้าสับสน
เซียวหนานสวินคิ้วกระตุก
เมื่อมองนัยน์ตาที่แยกขาวดำชัดเจน เขาก็ขบสันกรามและสุดท้ายก็เดินจากไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in