เล่ม 1 ตอนที่ 19 ราวกับจะกลืนกินนางอย่างไรอย่างนั้น!
จู่ๆ นางก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
เซียวหนานสวินเกือบจะดึงเส้นผมเสร็จแล้วแต่เมื่อเห็นไหล่ที่เกร็งแน่นของนางผ่อนลง ลำคอที่อยู่ท่าเดียวเป็นเวลานานนี้ก็หมุนตามไปด้วย
เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่งสายตาเบนไปยังหลังคอที่เผยออกมาให้เห็นของนาง…ผิวขาวนวลดุจกระเบื้องเคลือบ เนียนนุ่มละเอียดอ่อนและชัดเจน
เซียวหนานสวินตาค้าง
สายลมแห่งสารทฤดูพัดผ่านแก้มของเขามันไร้ความหนาวเย็น ทั้งยังมีความร้อนระอุชวนหงุดหงิด
ดวงตาของเซียวหนานสวินขรึมลง
หนิงเจิงสัมผัสได้ว่าเขาหยุดลงคิดว่าเขาทำเสร็จแล้ว “
เซียวหนานสวินตอบเสียงขรึม ขัดคำพูดของนาง
หนิงเจิง “…”
ไม่ใช่อะไร
นางกล่าวอย่างงุนงง
เซียวหนานสวินขัดขึ้นอีกครั้ง
กล่าวจบยังดึงเส้นผมที่เหลือขาดจากตรงกลางอย่างรุนแรงพร้อมกับเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา
หนิงเจิง “…?”
หนิงเจิงมึนงงเงยหน้าขึ้นมองเงาแผ่นหลังที่เดินจากไปไกลด้วยความตกใจและงุนงง
เหตุใดนางจึงต้องคิดพิจารณาตนเองด้วย
นางพูดไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำก็ทำเขาอารมณ์เสียแล้วหรือ
อีกอย่างเขาไม่ได้บอกด้วยว่าเขามาหานางเพราะอะไรหรือมาหาเพราะจะให้นางตกลงมาจากเสาไม้อย่างเดียว!
บ้า…ไป…แล้ว!
หนิงเจิงมีความคิดร้อยแปดที่ไม่เข้าใจ เซียวหนานสวินกลับถึงตำหนักใหญ่ก็สีหน้าไม่สบอารมณ์เช่นกัน
จ้าวซู่เห็นเขาเดินเข้าเดินออกดูไม่เหมือนเพิ่งเสร็จธุระกลับมาด้วย จึงไปทักทายด้วยความประหลาดใจ
เซียวหนานสวินไม่แม้แต่จะมองเขาเลยสักนิดแล้วเดินก้าวเท้ายาวไปในห้องด้วยสีหน้าเงียบขรึมรีบดึงที่คาดเอวสีทองออกอย่างรวดเร็ว “จ้าวซู่ ทิ้งที่คาดเอวนี้ซะ!”
จ้าวซู่นึกว่าตนเองหูฝาดไป
ชายหนุ่มพูดซ้ำเสียงแข็ง
จ้าวซู่อ้าปากค้าง กล่าวด้วยความตะลึงใจ
อีกอย่าง ไท่จื่อออกไปพบหนิงเจิงไม่ใช่หรือเหตุใดจึงกลับมาเพียงลำพังเล่า
ที่สำคัญคือกลับมาแล้วยังจะทิ้งที่คาดเอวพระราชทานอีก
เซียวหนานสวินมองเขาด้วยสีหน้าเย็นชา
ยังไม่ทันกล่าวจบก็ส่งมอบสิ่งของไว้ในมือเขาแล้ว
จ้าวซู่รีบก้าวไปรับของมาระงับความตกใจเอาไว้ แล้วพยักหน้ารับ “พ่ะย่ะค่ะ”
แต่ทว่า…นี่มันแปลกจริงๆ นะ!
หนิงเจิง เจ้าเด็กนั่นไปไหนเสียแล้วล่ะ
เหตุใดทุกเรื่องที่มีความเกี่ยวข้องกับเขาต้องเกิดเรื่องแปลกๆเช่นนี้ขึ้นด้วย!
หลังจากที่หนิงเจิงกลับจากบริเวณเสาไม้จิตใจก็สงบลงแล้ว เพียงแต่นางคิดถึงพ่อบุญธรรม จึงได้เดินไปยังประตูเฮ่อฝู่
ทว่านางรู้ดีว่าตนไม่สามารถกลับไปได้มิเช่นนั้น…เรื่องตัวตนของนางนั้นเรื่องเล็กหากนำพ่อบุญธรรมเข้ามาเกี่ยวด้วยล่ะก็ต้องตายสถานเดียวแน่ๆ!
ดังนั้นนางจึงมองจากที่ไกลแล้วหันตัวเดินกลับไปทางเดิมที่เดินจากมา
หลังจากนั้น…
ขณะที่ใกล้ถึงหน้าประตูจวนไท่จื่อนั่นก็มีบุคคลหนึ่งมาขวางทางเอาไว้
หนิงเจิงเงยหน้า สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเลยทันที
คนที่ขวางทางนางก็คือ
เซียวเฉิงอิ่ง!
ใช่แล้ว ไท่จื่อบอกแล้วว่าคนคนนี้ก็คือน้องสามของเขา
หลังจากที่ออกจากบ่อนพนันแล้ว เขาก็มาขอตัวหนิงเจิงที่จวนไท่จื่อเลยแต่ทว่าพี่รองของเขาปกป้ององครักษ์คนนี้เหลือเกิน ไม่บอกอะไรกันเลย
เขาจึงสั่งให้คนเฝ้าอยู่นอกประตูจวนไท่จื่อ
คาดไม่ถึงว่าจะรวดเร็วเช่นนี้เขาก็ดักคนไว้ได้แล้ว!
หนิงเจิงกลืนน้ำลายไปอึกหนึ่ง กล่าวขันแข็ง
เซียวเฉิงอิ่งหรี่ตา มุมปากยกขึ้นดูน่ากลัว
หนิงเจิงอ้อนวอนอย่างรวดเร็ว
เซียวเฉิงอิ่งหัวเราะเจื่อนๆ
หนิงเจิงตะลึง
อยู่กับเขา?
เขาคงไม่ได้คิดจะ
เซียวเฉิงอิ่งหรี่ตา
หนิงเจิง “…”
ว่าอย่างไร
แน่นอนว่าต้องไม่อย่างไรอยู่แล้ว
ใช่ว่านางมาที่จวนไท่จื่อเพื่อข้อเสนอที่ดีเสียหน่อยจะหักหลังไท่จื่อเพียงเพื่อเงินทองได้อย่างไร!
แต่ทว่า…
หนิงเจิงขมวดคิ้ว หากปฏิเสธไปโดยตรงนางคงจะหนีไม่พ้นจากองค์ชายสามแล้ว
อีกอย่างไท่จื่อเคยบอกว่าจะไม่ช่วยนางอีก…
หนิงเจิงกัดฟัน
เซียวเฉิงอิ่งดวงตามีความสุข ขอแค่บ่าวคนนี้กลับไปกับเขาเช่นนั้นจะรังแกอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับเขาแล้วน่ะสิ
เศษสวะที่ทำเขาขายหน้าต่อหน้าผู้คนนี้เขาไม่มีทางปล่อยไว้แน่!
กำลังจะปริปากพูดก็ได้ยินนางพูดเสริมขึ้นว่า
น้ำเสียงเงียบขรึมดังแว่วมาจากทางด้านหลังขัดคำพูดของนาง
หนิงเจิงดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันตาโล่งใจอย่างหาที่สุดไม่ได้
แต่ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นกลับพบสายตาที่น่าสะพรึงกลัวราวกับจะกลืนกินนางอย่างไรอย่างนั้น!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in