เล่ม 1 ตอนที่ 18 สิ่งที่นางใส่ใจคือการตอบสนองของไท่จื่อ
เมื่อนางได้สติรู้ว่าไม่ได้หูฝาดไปนั้นชายหนุ่มก็เดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังของนางแล้ว
ร่างกายของหนิงเจิงแข็งทื่อ แต่เพราะยังโกรธเคืองอยู่เล็กน้อยนางจึงไม่หันกลับไป
เซียวหนานสวินเห็นเช่นนั้นสีหน้าแปรเปลี่ยนทันที ยกเท้าขึ้นเตะไปที่เสาไม้ใต้ฝ่าเท้านาง
ไม่ไปขยับมันยังพอว่าได้ แต่เมื่อขยับมันแล้วก็ทำให้เสาไม้ที่ถูกนางกระทืบจนเหวี่ยงไปมาล้มลงทันที
หนิงเจิงคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะโจมตีกะทันหันเช่นนี้จึงได้ตกลงมาจากเสาไม้โดยไม่ทันตั้งตัว!
เซียวหนานสวินสีหน้าแปรเปลี่ยนอยากจะหลบออกโดยไม่ต้องคิด
ทว่ายังไม่ทันที่เขาได้ขยับตัวคนบนเสาไม้ก็ตกลงมาในอ้อมกอดเขาเสียแล้ว และยังทับเขาไว้ทั้งตัวอีก กอดจนทำให้เขาเซไปชนเเปิ่นกงกับเสาไม้อีกต้นหนึ่ง
นางยังคงส่งเสียงร้อง
สีหน้าของเซียวหนานสวินยิ่งขรึมลง
คนที่ชนเสาไม้คือเขาบ่าวคนนี้จะร้องไปทำไมกัน!
หนิงเจิงอยากจะร้องไห้
แต่นางยิ่งพยายามเท่าใดเสื้อผ้าและเส้นผมก็ยิ่งเกี่ยวแน่นอยู่บนตัวเขามากขึ้น ราวกับว่าถูกของบางอย่างเกี่ยวไว้อย่างไรอย่างนั้นไม่สามารถแกะออกได้เลย!
นางออกแรงไปสองสามครั้ง แต่เจ็บจนต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ“ผมของกระหม่อมแล้วก็เสื้อด้วย…ไท่จื่อ รีบดูเสื้อของพระองค์เสียก่อนเถิด!”
เซียวหนานสวินคิ้วกระตุก สีหน้าหวาดกลัว
สีหน้าของเซียวหนานสวินเขียวช้ำไปหมด
บ่าวคนนี้กล้าพูดคำว่าไม่ได้กับเขาอย่างนั้นหรือ
เขาระงับความอยากฆ่าใครสักคนเอาไว้กล่าวเสียงขรึม “
หนิงเจิง “…”
ดึงผมออกมากสุดก็แค่เจ็บเล็กน้อยแต่หากถอดเสื้อ…แล้วถูกจับได้ขึ้นมาจะทำอย่างไร
นางกัดฟัน ทันใดนั้นเอง
เสียงกรีดร้องแสบแก้วหูไปหมด
คิ้วของเซียวหนานสวินกระตุกขึ้นอีกครั้งแล้วกล่าวด้วยความกริ้วปนตกใจ “เจ้ากรีดร้องทำไมกัน หุบปากเดี๋ยวนี้!”
หนิงเจิงไม่สนใจเขาด้วยซ้ำทั้งยังลองส่งเสียงกรีดร้องเพื่อเบนเบี่ยงความสนใจของเขาต่อไป
เซียวหนานสวิน “…”
คนคนนี้เป็นบ้าไปแล้วหรือ
สีหน้าของเซียวหนานสวินบึ้งแล้วบึ้งอีกจนท้ายที่สุดก็ถูกเสียงกรีดร้องนี้รังควานจนหมดอารมณ์
จู่ๆฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ดูสวยงามก็จับที่ท้ายทอยของนาง หนิงเจิงคิดว่าเขาจะบีบคอนางตาย
แต่ทว่าวินาทีต่อมา ฝ่ามือนั่นกลับตบเบาๆที่หลังคอของนาง ดูเหมือนถูกควบคุม แต่ก็ดูเหมือนปลอบโยน
ดวงตาหนิงเจิงเป็นประกาย ปากขยับเล็กน้อยจู่ๆ เสียงในลำคอก็ติดขัดขึ้นมา
นางปิดปาก มองดูแผ่นอกของชายหนุ่มที่อยู่ใกล้กันมากตรงหน้านี้แล้วกะพริบตา จากนั้นก็ถอนสายตากลับมา พยายามดึงผมของตนเองออกไปข้างนอก
เซียวหนานสวินคิ้วขมวดครู่หนึ่ง
กำลังจะปริปากก็ได้ยินเสียงนางพูดขึ้นแล้ว
ชายหนุ่มยิ่งขมวดคิ้วแน่น
ชะงักไปครู่หนึ่งเห็นได้ชัดว่าเขากล่าวอย่างมีความหมายซ่อนอยู่ “เซวียนเช่อเฟยไม่ลงโทษเจ้าเจ้าเสียดายมากใช่หรือไม่”
คำพูดนี้ของเขา ทำให้หนิงเจิงที่แทบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วรู้สึกเศร้าขึ้นมาอีกครั้ง
ระหว่างพูด นางยิ่งดึงผมอย่างรวดเร็ว
เซียวหนานสวินเห็นท่าทางโกรธกระฟัดกระเฟียดของนางก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ “หยุดดึงได้แล้ว!” เขาจับมือของนางไว้ย่นคิ้วกล่าว “ดึงอีกก็ศีรษะโล้นแล้ว!”
หนิงเจิงถูกบังคับให้หยุดลงแต่กลับกัดฟันแน่น
เซียวหนานสวินมองดูถุงบริเวณหน้าอก
ยุ่งเหยิงไปหมด มิน่านางถึงดึงไม่ออกเสียที
หว่างคิ้วของเขาขมวดเป็นปม จากนั้นถอดตราหยกประจำพระองค์บนเอวออกกล่าวขึ้นอย่างเย็นชา “
นางควรพอใจอย่างนั้นหรือ
ทั้งๆ ที่นางก้มหน้าอยู่แต่เซียวหนานสวินก็สามารถมองเห็นความไม่พอใจบนใบหน้าของนางได้
แววตาของเขาเฉียบคม
หนิงเจิงโกรธกระฟัดกระเฟียด กล่าวว่า
นางจงใจเน้นเสียงคำว่ามีความผิดอย่างมหันต์
นางโดนตบกะโหลกไปหนึ่งที
หนิงเจิงทั้งมึนงงและตกใจ
เขาน่ะหรือจะสารภาพผิดโดยรู้สึกผิด
เพียงแค่ตบเบาๆเท่านี้ก็เรียกว่าลงมือได้ด้วยหรือ
หากลงมือจริงๆเขาต้องนอนพักฟื้นอยู่บนเตียงเหมือนกับหลิวอี้แล้วจะกล้าต่อล้อต่อเถียงอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
เซียวหนานสวินมองนางด้วยสายตาเย็นชาน้ำเสียงไม่เป็นมิตร “
หนิงเจิงได้ยินดังนั้น ดวงตาก็หรี่ลงทันที
ชา…
เขามองออก?
ดังนั้นความหมายของเขาคือ
หนิงเจิงอยากจะเงยหน้าขึ้นอีกครั้งโดยสัญชาตญาณแต่เพิ่งจะขยับได้เล็กน้อย ศีรษะของนางก็ถูกชายหนุ่มกดไว้แล้ว
ยังไม่ทันกล่าวจบเขาก็เริ่มแกะปมเส้นผมที่พันรอบของนางออกในท่านี้โดยตรง
หนิงเจิงเงยหน้าขึ้นเห็นสีหน้าของเขาเพียงแต่ว่าน้ำเสียงเย็นชาไร้อารมณ์และท่าทางกิริยาอันอบอุ่นบนมือของเขาเกิดข้อเปรียบเทียบขึ้นมาอย่างชัดเจนทำให้นางเกิดความสงสัยแปลกๆ ขึ้นในใจ
หนิงเจิงได้ยินเสียงของเขาความโกรธและความเศร้าโศกเสียใจที่ซ่อนอยู่ในใจก็หายไปในพริบตา
ที่แท้แล้ว นางไม่ได้สนใจว่าเซวียนเช่อเฟยจะทำอะไรเลยนางเพียงแค่ใส่ใจในการตอบสนองของไท่จื่อเท่านั้น…
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in