เล่ม 1 ตอนที่ 17 หลุดปากทำร้ายตนเอง
เยี่ยเหลียงเซวียนยิ่งตะลึงงัน “เจ้าว่าอย่างไรนะ”
หนิงเจิงกล่าวอย่างน่าสงสาร “กระหม่อมไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้พระองค์ไม่พอใจแต่กระหม่อมไม่มีเจตนาอย่างแน่นอน ขอเพียงพระองค์เมตตากรุณา อย่าตีกระหม่อมเลยพ่ะย่ะค่ะ!”
เห็นได้ชัดว่าเยี่ยเหลียงเซวียนก็หมดแรงจะระเบิดต่อไปแล้วจึงได้ก้าวเข้าไปหานางอย่างรวดเร็ว ยกเท้าขึ้นคิดจะเตะลงไปอย่างรุนแรง
แต่ในขณะนั้นเองก็มีเสียงทุ้มต่ำดังแว่วออกมา
เยี่ยเหลียงเซวียนสีหน้าผันเปลี่ยน หยุดการกระทำโดยสัญชาตญาณ
เมื่อหันศีรษะกลับไปมองก็พบว่าเซียวหนานสวินกำลังเดินเข้ามาจากด้านนอกพร้อมกับจ้าวซู่เงาสีดำถูกปกคลุมด้วยลำแสงสีทอง ใบหน้าอันหล่อเหลามีความเย็นชาบางๆ ซ่อนอยู่
นางตกใจ “ไท่จื่อ…
ทำไมอย่างนั้นหรือ
แน่นอนว่าต้องวางยาข่มขู่เป็นธรรมดา!
แต่ทว่าเยี่ยเหลียงเซวียนไม่กล้าพูดออกไปโดยตรงแน่นอน นางเม้มริมฝีปากยิ้มเจื่อนๆ“หม่อมฉันเพียงแค่เรียกเขามาเพื่อพูดคุยด้วยเล็กน้อยอยากจะให้เขาปกป้องพระองค์ดีๆ เพคะ”
เซียวหนานสวินหรี่ตาลง กล่าวด้วยความสงสัย
เยี่ยเหลียงเซวียนสีหน้าแปรเปลี่ยนอีกครั้ง
แต่ทว่านางยังไม่ทันได้ปริปากพูด ก็ได้ยินเสียงร้องอวดครวญของหนิงเจิง“ไท่จื่อ…กระหม่อมไม่เป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ!”
เยี่ยเหลียงเซวียน “…”
นางจ้องมองคนบนพื้นอย่างโหดเหี้ยม กัดฟันพูด
หากว่าเมื่อครู่นางไม่รู้ว่าบ่าวคนนี้ต้องการสื่ออะไรเช่นนั้นตอนนี้นางจะไม่เข้าใจได้อย่างไร
ให้ตายเถอะ เพราะเห็นไท่จื่อก่อนนาง ถึงได้จงใจใส่ร้ายนางชัดๆ
เยี่ยเหลียงเซวียนเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ
ทว่าเซียวหนานสวินไม่แม้แต่จะมองนางและมู่เอ๋อร์เลยสายตาสาดส่องไปที่เศษถ้วยชาที่แตกสลายบนพื้น ดวงตาหรี่ลงมีความหมายลึกซึ้งแวบผ่านดวงตาของเขา สุดท้ายก็มองไปทางหนิงเจิงอย่างไม่เข้าใจ
หนิงเจิงรู้สึกผิดโดยไม่มีเหตุผล “ไท่จื่อ…”
ยิ่งพูดเสียงของนางก็ยิ่งเบาลงแต่ทุกคำพูดคำจากลับดังเข้าหูของผู้คนรอบๆ อย่างชัดเจน
สีหน้าของผู้คนต่างแปรเปลี่ยน
เยี่ยเหลียงเซวียนอึ้ง เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อคาดไม่ถึงเลยว่าหนิงเจิงจะทำเช่นนี้
ดังนั้น…ที่นางกล่าวว่าตนคิดจะลงมือตีคนจริงๆนั้นก็เป็นการหลุดปากทำร้ายตนเองน่ะสิ!
นางกัดริมฝีปากทันที “ไท่จื่อหม่อมฉัน…”
ทันทีที่สิ้นเสียง สีหน้าก็แปรเปลี่ยนอีกครั้ง
เยี่ยเหลียงเซวียนมึนงง แววตาเป็นประกายขึ้นมาทันที
หนิงเจิงมองเขาด้วยความตกใจ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป
จริงๆ แล้วนางเองก็ไม่ได้คิดอะไร เซวียนเช่อเฟยเป็นเจ้านายหากเพียงแค่สั่งสอนเล็กน้อยนางย่อมเชื่อฟังแต่โดยดีแน่ แต่นี่จะตบนางเช่นนี้
ดังนั้นที่นางเห็นไท่จื่อแล้วแสร้งทำเป็นล้มลงไปคล้ายว่าโดนตีนั้น
นางเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าไท่จื่อจะเข้าข้างนางเพียงแค่รู้สึกว่าเขาจะยุติธรรมและเป็นกลาง…เพราะเขาเป็นคนพูดเองว่าจะไม่ถือสาเอาเรื่องเมื่อวานอีก
แต่คาดไม่ถึง…
หนิงเจิงแสบจมูก พร้อมกับก้มหน้าหลุบตากะทันหัน
หนิงเจิงแข็งทื่อไปทั้งตัว
นางวิ่งออกไปโดยไม่หันกลับไปมอง
เยี่ยเหลียงเซวียนมองดูแผ่นหลังของนาง มุมปากยกขึ้นเบาๆรอยยิ้มในตาก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น
ดูเหมือนว่านางจะเข้าใจผิดไป…หนิงเจิงอยู่ต่อที่ห้องตำราของไท่จื่อเมื่อคืนน่าจะไม่ได้เกิดเรื่องที่ไม่สามารถเจอหน้าคนได้บ่าวชั้นต่ำคนนี้เองก็ไม่กล้าลงมือตีไท่จื่อเช่นกัน
เดิมทีนางยังคิดที่จะวางยาบ่าวชั้นต่ำคนนี้ เพื่อข่มขู่นางในวันหลังแต่ดูจากตอนนี้แล้วคงไม่จำเป็นแล้ว…เป็นแค่องครักษ์คนหนึ่งนางเป็นถึงเช่อเฟยของไท่จื่อแท้ๆ จะไปทำสงครามกับคนพรรค์นี้ทำไมกัน
เซียวหนานสวินมองนางแวบหนึ่ง ตอบอืมเบาๆ
จ้าวซู่มองดูใบหน้าข้างๆ อันเย็นชาของชายหนุ่มด้วยแววตาซับซ้อน
เมื่อครู่เขาเห็นว่าหนิงเจิงถูกมู่เอ๋อร์พาไปกลัวว่าเด็กนั่นจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ จึงได้รีบมารายงานไท่จื่อ
จำได้ว่าตอนนั้นไท่จื่อไม่ได้พูดอะไร นำกระบี่มั่วเหยียให้กับจี้หลิวเฟิงแล้วรีบตามมาทันที
หากไม่สนใจจริงๆ จะมาที่นี่ทำไมกันให้หนิงเจิงเอาตัวรอดเองก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ
ดังนั้นที่ไท่จื่อสั่งสอนหนิงเจิงนั้นคงจะทำเพื่อเขาสินะ
ในทางกลับกัน หากวันนี้ไท่จื่อตัดสินเขาอย่างยุติธรรม เกรงว่าวันหลังเซวียนเช่อเฟยคงจะคอยตามจองล้างจองผลานเขาแน่
จ้าวซู่คิด องครักษ์น้อยนั่นโกรธมากเพียงนั้นคงจะดูไม่ออกถึงเจตนาดีของไท่จื่อสินะ
เขาทอดถอนหายใจ รู้สึกว่ารอบๆ มีความรู้สึกเย็นวูบเมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าได้สบตาเข้ากับดวงตาอันเย็นเฉียบของชายหนุ่มเข้าอย่างจัง
จ้าวซู่ตกใจ รีบละสายตาไปทันที
ความคิดความอ่านของเจ้านาย เป็นเรื่องที่เขาสามารถคาดเดาไปมั่วหรือ
หนิงเจิงกลับถึงห้องเดินวนไปมาหลายรอบหลายหนก็ยังไม่สามารถบรรเทาอาการโกรธนั้นไปได้
โกรธ…มาก…
สุดท้ายนางมองบนแล้วเดินไปที่เสาไม้ตรงสวนด้านหลังโดยสัญชาตญาณจากนั้นก็กระโดดขึ้นไป
ฝึกฝนวรยุทธ์ จิตใจสงบ…
เสาไม้เป็นทางเลือกที่ไม่เลว!
เซียวหนานสวินถึงแม้จะไม่ชอบแต่การที่สร้างเสาไม้ไว้ในจวนนั้นใช่ว่าจะไร้เหตุผลไปเสียหมด
หนิงเจิงยืนมองแสงตะวันอยู่บนเสาไม้ คิดในใจ
เมื่อนึกถึงพ่อบุญธรรม หนิงเจิงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
เซียวหนานสวินคนชั่วนั่น หากไม่ใช่ว่าเห็นแก่พ่อบุญธรรมล่ะก็นางลาออกตั้งนานแล้ว!
ถึงแม้คนเขาก็ไม่อ้อนวอนขอให้นางอยู่ต่อก็ตามแต่
แต่ทว่าองครักษ์ที่จิตใจงาม น่ารักน่าชังและซื่อสัตย์เช่นนางนี้เขายังทำกับนางแบบนี้ได้…รังแกนางทุกวันไม่ว่าตอนนี้ยังเห็นด้วยกับการที่ถูกคนอื่นรังแกอีก!
หนิงเจิงยิ่งคิดยิ่งโกรธ กระทืบเท้าลงพื้นอย่างแรง
เซียวหนานสวินให้จ้าวซู่ไปตามหาหนิงเจิงแต่ไม่พบสุดท้ายกลับพบนางบนเสาไม้ เขาจึงได้ยิ้มออกมา
มีเสียงชายหนุ่มดังมาจากด้านหลัง ปฏิกิริยาแรกของหนิงเจิงคือ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in