ตั้งแต่เพลง Sakura no hanabiratachi เริ่มต้นขึ้น 

เราต้องทำโปรเจค... เราต้องหักแท่งไฟ

แต่กลับเปิดตาขึ้นมาไม่ได้เลย เราเงยหน้าขึ้น ปิดตาลงเพื่อข่มอารมณ์ทั้งหมดให้หายไป 

“ไม่เป็นไรนะ” พี่เลขที่นั่ง A21 เอื้อมมือมาจับไหล่เบาๆ

อุตส่าห์ร้องไห้แบบเงียบๆแล้วนะเนี่ย 

“คือหนูเห็นมิโอริร้องไห้ ก็เลย...”

“แยกย้ายเดินทางไปตามเส้นทางตัวเอง...”

ถึงประเทศไทยจะไม่มีต้นซากุระให้กลีบร่วงหล่นตามท้องถนน... แต่ความรู้สึกทั้งหมด กลับเข้าใกล้เรามากกว่าที่เราคิด 

แท่งไฟสีแดงที่ทุกคนโบก เหมือนกลีบดอกไม้ที่ปลิวไปมา...

จบเพลง คุณยิ้ม.

แคนแคนยิ้ม เป็นยิ้มที่สดใส 

จนเรารู้สึกว่าเราจะร้องไห้ทำไมกัน

ทำไมเราไม่ยิ้มให้กับพี่แคนกันนะ...

“แคนแคน แคนแคน แคนแคน”

“แคนโว้ย~” และ “แคนจ๋า” บ้างประปราย...

แคนวิ่งขึ้นมาด้วยหน้าตาที่สดใส 

แคนยิ้ม แต่เรายิ้มไว้ไม่ไหวแล้ว 

สุดท้ายก็ปล่อยให้น้ำตาไหลไป... 

แคนพูดความรู้สึกต่อเมมเบอร์ 

รายละเอียดเล็กๆน้อยๆ แคนจำได้ 

เราประทับใจ

เพราะสำหรับเราแล้ว อาจจะไม่บ่อยที่แคนกล่าวขอบคุณแฟนคลับ “ถ้าไม่มีทุกคน ก็อาจจะไม่มีแคนในวันนี้...” แต่มันก็ตราตรึง เรารู้ดีว่าคุณพูดในสิ่งที่คุณคิดออกมา ขอบคุณที่จริงใจเสมอ 

มันอาจจะยากหน่อยที่จะทำใจยอมรับ

ใจเราหาย... คงเป็นเพราะหัวใจส่วนหนึ่งของเรา ฝากเอาไว้กับพี่แคนแล้ว เราเอามือทาบไปบนหน้าอก หัวใจเต้นด้วยอัตราปกติ ไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนตอนยืนอยู่หน้าเลนจับมือของพี่ แต่ด้วยหัวใจที่เต้นปกตินี้ มันเป็นสิ่งที่บอกว่าเราจะเดินหน้าต่อไป ก้าวพร้อมไปกับคุณ

และเมื่อสิ้นเสียงดนตรี คุณก็ยิ้ม... 

ยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว แบบที่เราพ่ายแพ้

ทุกครั้ง

ไม่ว่าตอนนี้คุณจะร้องไห้ดีใจหรือเสียใจอยู่ 

คุณจะสุขหรือทุกข์

จงจดจำความรู้สึกในเวทีการแสดงสุดท้ายของคุณเอาไว้

...

วินาทีที่ปลดนามสกุล BNK48 ออก

วินาทีที่รูปภาพของคุณถูกถอดลง

คุณมองรูปของตัวเองยิ้มๆ

คุณจะมีแท่งไฟของคุณไหมนะ 

เราต้องใช้ผ้าเชียร์ พัด กระบองลม

หรือใช้แค่สองมือปรบให้คุณ เมื่อเพลงจบ

...

แต่เรามีใจ ใจที่ให้คุณ 

ให้คุณมีกำลังใจ

ใจดวงนี้จะยังคงอยู่

ในตำแหน่งที่คุณต้องการ ใจดวงนี้จะอยู่ตรงนั้นเสมอไป...