จริงหรอคะ ประโยคข้างบน

ไม่จริงค่ะ... ไม่อย่างนั้นคนเราจะให้ความสำคัญกับคำว่าเวลาไปทำไมกันล่ะ 

ลองจำลองสถานการณ์ดู... สมมติว่าคุณกำลังป่วย เหลือเวลาอีกแค่สามเดือนให้ใช้ชีวิตอย่างปกติ หมดสามเดือนนี้คุณจะทิ้งไว้เพียงนาม ให้คนอื่นจดจำคุณได้ แต่ร่างกายของคุณมือของคุณไม่มีให้สัมผัสอีกแล้ว ข้อดีคือคุณจะใช้ชีวิตให้เต็มที่กับสามเดือนนั้น คนที่คุณรักจะใส่ใจ จะเดินทางมาหาคุณ ปลอบประโลมและทำใจไปด้วยกัน แต่ข้อเสียล่ะ...การทำใจให้ยอมรับกับความตายมันเป็นเรื่องไม่สามัญ สักกี่คนที่จะทำใจให้สบายกับ90กว่าวันนั้นได้... ไม่ง่ายเลย 

สำคัญกว่านั้น ต่อให้เรารู้ว่าสามเดือน เราก็ยังไม่รู้ว่ามันคือ 90+1 วัน หรือ 90-5 วัน เราคงต้องพะวงไปตลอดช่วงเวลานั้น...

ในขณะเดียวกัน ถ้าคุณรู้ทีหลังหรือรู้ ณ วันนั้นเลยล่ะ 

เศร้า เศร้ามาก เสียใจ จะเป็นจะตาย

คุณจะมีความคิดวนในหัวเต็มไปหมด มันจะสับสน กระวนกระวายใจ

คุณจะคอยถามตัวเองว่าทำไมต้องวันนี้ ทำไมต้องเกิดขึ้นตอนนี้ 

ความเป็นความตายมันรั้งกันไว้ไม่ได้จริงๆ 

หากมันบังคับและเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เรา,คุณ ก็คงต้องเข้มแข็งหน่อยแหละ!