ไม่แน่ใจนักว่าความรู้สึกไหนมันมีอิทธิพลมากกว่ากันระหว่าง ผิดหวังที่โดนปฏิเสธ หรือ โดนปฏิเสธเพราะผิดหวัง
ทำไมล่ะ ถ้าเขาเกิดมาในสิ่งแวดล้อมที่ดีกว่านี้ ถ้าเขาเกิดมาในตระกูลผู้รากหมากดีมีอันจะกินไปอีกร้อยปีร้อยชาติ มีฐานะทางสังคมที่ใครๆก็อยากเข้าหา มีบ้านหรือรถหรูอย่างใครเขา สายตาดูถูกปนก่นด่าและเหยียดหยามเหล่านั้น จะเปลี่ยนเป็นประกายแวววาวหรือเปล่า

และ “สิ่งนั้น” มันสร้างความโกรธขึ้นมา

พาลโมโหรถเมล์มากขึ้นกว่าเดิมที่มันทั้งเก่าและสกปรก แออัดไปด้วยผู้คนที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์ โกรธที่รุ้สึกกรังตามผิวหนังที่เต็มไปด้วยฝุ่นจากถนนที่พัดเข้ามาในหน้าต่างรถ

โกรธทางเท้าแตกๆที่เต็มไปด้วยน้ำขังเน่าๆส่งกลิ่นเหม็นที่ต้องเดินทุกวัน โกรธทุกสิ่งทุกอย่างที่มันนิยามตัวเค้า ชีวิตเค้า ว่าเป็นพวกกักฬระไม่เอาไหน พวกสิ้นความเจริญไร้อารยธรรม พวกกเฬวราก ไม่ต่างจากแมลงสาบที่เป็นได้แค่ฟันเฟืองให้ระบบห่าอะไรก็ตามในสังคม ปากกัดตีนถีบไม่มีวันได้เชิดหน้าชูเกียรติหรือลืมตาอ้าปากอย่างใครเขา พวกเหล่าเกี้ยไม่มีหัวนอนปลายตีน บุญน้อยด้อยราคา วาสนาต่ำ จิตวิญญาณไร้ค่าที่ครั่มคร้ามต่อทุกสิ่ง



หากใครเล่าจะรู้ว่าตัวตนของเขาก็เกิดมาจากการหล่อหลอมของสังคม และตัวเขาก็ต้องยินยอมก้มหน้ารับมันอย่างไร้อำนาจใดจะต่อกรก่อนจะรู้สึกถึงการมีตัวตนด้วยซ้ำ 


นพจัดการกับความโกรธเมื่อกลับมาถึงห้อง เขารู้ดีว่าความรู้สึกเหล่านี้ไม่ได้สร้างผลประโยชน์อันใด ในทางกลับกันมันยิ่งทำให้เขาลดทอนความสุขจากสิ่งรอบตัว และนั่นจะทำให้ความพยายามดิ้นรนในการมีอยู่ของตัวตนเขาในโลกใบนี้ลดลง 
แม้เสียงนี้มันจะดังสักแค่ไหน มันก็ดังอยู่แค่ในอก อยู่ในหัว อยู่ในร่างกายที่มีคุณค่าราคาต่างกับคนอื่น เป็นความจริงที่นพเห็นด้วยแบบไร้ข้อโต้แย้ง แม้เสียงในใจจะดังสักแค่ไหน หากมันไม่ได้เปลี่ยนแปลงโลกแห่งความเป็นจริงที่แสนเจ็บปวดนี้ นพก็เลือกที่จะปฏิเสธมัน


เขายิ้ม


ยิ้มเย้ยหยันให้กับโชคชะตาอันแสนบิดเบี้ยวที่พระเจ้าถีบส่ง


ครั้งนี้มันคงจะเป็นบทเรียนบทใหม่ของนพ ว่าต่อให้เขาจะเคารพกฎกติกาของชีวิตแค่ไหน “สิ่งนั้น” มันก็ตามไล่ล่าเขาอยู่ดี หากแต่ครั้งนี้เขาคงเติบโตมากพอที่จะเรียนรู้ว่าทางเลือกของชีวิตมันไม่ได้มีแค่ต้องอดทนอย่างที่เป็นมา


นพไม่ได้มีความเจ้าคิดเจ้าแค้นมากพอที่จะผูกใจเจ็บกับขิม


หากแต่เขาคงจะคิดถึงเธอเป็นบางครั้งแบบเรื่อยๆ ถึงความสุขที่เคยเกิดขึ้น


นพผู้มาจากครอบครัวยากจน


เติบโตในชนเผ่าที่สังคมหันหลังให้


การศึกษาแค่พอหาอาชีพต่อชีวิต


ตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการที่ไม่รู้ว่าจะได้เลื่อนขั้นปีไหน


ห้องพักหน้าต่างเหล็กดัดที่ไร้ระเบียง


นพยิ้มให้กับตัวเอง 

แต่ต่างออกไปตรงที่รอยยิ้มครั้งนี้ช่างไร้ความรู้สึกใดๆ