"โดยปกติแล้ว เรามักเปรียบเทียบตัวเองกับคนที่มีมากกว่า และเราจะเปรียบเทียบกับคนที่มีน้อยกว่า ก็ต่อเมื่อเราอยากรู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้น เพื่อให้เกิดความรู้สึกว่าอย่างน้อยก็มีคนที่แย่กว่าเรา"

          โพสต์แรกของสตอรี่เซทนี้ขอพูดถึงหนังรางวัลสัญชาติเกาหลีที่แมสในไทยมาหลายสัปดาห์แล้ว คือเรื่องปรสิต จริง ๆ มีความตั้งใจว่าจะไปดูตั้งแต่วันแรก ๆ ที่เข้าด้วยซ้ำ แต่ก็เพิ่งได้ดูเมื่อสัปดาห์ก่อนนี้เอง

          อย่างแรกที่จะต้องเขียนถึงคงไม่พ้นเรื่องความประทับใจต่อหนัง พูดตามตรงคือคาดหวังไว้สูงนะ พอได้ดูจริงแล้วก็ so-so กับความคาดหวัง คือมันไม่ได้ตามเท่าที่หวัง แต่ก็ไม่ได้ผิดหวังอะไรหรอก มันก็ดีในแบบของมัน และจะไม่ขอพูดถึงเรื่องย่อหรือประวัติหนังใด ๆ เพราะมีให้อ่านถมเถไปในกูเกิ้ล

          อย่างต่อมาที่อยากจะรีเฟลคคือการแสดง นอกเหนือจากบทและไดอะล็อกคือการแสดงนี่แหละ อันที่จริงหนังหรือซีรี่ย์เกาหลีมันโดดเด่นในด้านนี้มากในสายตาเราอยู่แล้ว การแสดงของทุกตัวละครจัดว่าดี มันธรรมชาติจนอินว่าเขาคือตัวละครนั้นจริง ๆ เสมอ ที่ชื่นชอบที่สุดคือพ่อของกีอู ซึ่งแสดงได้ลุ่มลึกดี เพราะหลายคนลงความเห็นว่าหลัง ๆ หนังเหมือนเป็นประเภทเซอร์เรียล แต่เรากลับเข้าใจเหตุและผลของการกระทำที่ตัวละครทำทั้งหมดจาก gestures and facial expression ที่เขาแสดงออก และคำพูดต่าง ๆ ที่ตัวละครพูดออกมา ประกอบกับสถานการณ์ต่าง ๆ สำหรับเราแล้วมันไม่ได้เซอร์เรียลขนาดนั้นเลย หรือเพราะเราว่าข่าวฆาตกรรมประสาทแดกในไทยที่ฟังดูโคตรเซอร์เรียลแต่มันเกิดขึ้นจริงมีเยอะมากหรือเปล่าก็ไม่รู้

          องค์ประกอบอื่นของหนังเช่นพวกเทคนิคเชิงศิลป์โดยรวมก็คงเรียกว่าดีแหละ ไม่มีความรู้แฮะ แต่หนังระดับนี้ถ้าองค์ประกอบมันไม่ดี มันจะไม่สามารถอินได้ขนาดนี้เลยสำหรับเรา

          พูดถึงสัญญะและแก่นสารที่หนังพยายามจะสื่อหน่อย แน่ล่ะว่ามันสื่อถึงเรื่องชนชั้น ความไม่เท่าเทียม ความยากลำบากของคนจน และความ privilege ของคนรวยได้ชัดมาก และนักตีความเขาก็ได้วิเคราะห์กันไว้อย่างเฉียบคม ส่วนในความคิดเรานั้น เราชอบสัญญะและแก่นสารที่หนังสื่อ แอบอยากให้ขยี้กว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ต้องให้คนรวยเป็นตัวร้ายเหมือนเดิม หนังไม่ได้ต้องการจะสื่อว่าการเป็นคนรวยนั้นผิดอะไร แต่ก็แอบแทรกมุมมองที่ครอบครัวคนรวยมองคนจนไว้ตอนที่นอนกันในห้องนั่งเล่นตอนกลางคืน ซึ่งตอนนั้นเราก็จุกแทนครอบครัวกีอูไม่น้อย เพราะเราก็คลุกคลีกับชนชั้นคนจนมากตลอด 

          เราชอบความเรียลของหนังนะ ขอยืนยันอีกครั้งว่าสำหรับเรามันไม่ได้เซอร์เรียลอะไรมาก เช่นตอนที่กีอู พ่อ และน้องสาวแอบอยู่ใต้โต๊ะละได้ยินสองสามีภรรยาคนรวยคุยกันเรื่องกลิ่นคนจนอะไรพวกนั้น ถ้าหนังมันจะพีคจริง สามคนนั้นคงลุกขึ้นฆ่าตั้งแต่ตอนนั้น แต่นี่เราว่าเขาทำตัวละครออกมาได้มนุษย์อยู่พอควร คือมันต้องให้เวลาตกตะกอนก่อน เพราะหลังจากที่ทั้งสามคนออกมาจากบ้านได้แล้วต้องวิ่งตากฝนไปขนของหนีน้ำ ต้องไปนอนในโรงยิมที่มีแต่ฝุ่น ยืนเลือกเสื้อผ้าจากกองผ้ามือสองมือสาม และยังต้องจำใจไปทำงานกับคนที่ดูถูกตัวเองในวันต่อมา นั่นอาจเป็นจุดที่ทำให้พ่อของกีอูใช้มีดฆ่านายจ้างของตัวเองโดยชั่ววูบก็ได้ เพราะหนังไม่ได้ปูพื้นตัวละครว่าพวกเขาเป็นคนชั่วโดยจิตสำนึกเลย แต่ที่ต้องทำผิดก็เพราะสถานการณ์และเงื่อนไขบางอย่างของชีวิตที่โหดร้ายเหลือเกิน 

          สุดท้ายนี้ ส่วนตัวแล้วเราไม่ได้ว้าวอะไรกับแก่นสารของหนังมากนัก แต่เราดีใจที่หนังทำนองนี้มันแมสนะ ดีใจที่เขาทำหนังที่แก่นสารดีขนาดนี้ให้ย่อยได้ง่าย คนจะได้ดูเยอะ ๆ แต่มันก็แล้วแต่คนอยู่ดีว่าดูหนังแล้วจะได้อะไร (แต่อย่างน้อยมันก็ต้องได้บ้างละน่า) 

          เราอินมาตลอดกับเรื่องความไม่เท่าเทียม เพราะเกิดในชนบทแต่หลัง ๆ ต้องใช้ชีวิตในเมือง เห็นชัดมากว่าความเหลื่อมล้ำแม่งไม่ใช่วาทกรรมแต่มันมีจริง ๆ และสังคมไทยยังขาดความเข้าใจต่อเรื่องความไม่เท่าเทียมอยู่เยอะ มันไม่ใช่ว่าคนเราต้องรวยเท่านั้นถึงจะเป็นคนดีมีความสุข ไม่ได้ต้องรวยเท่ากันทุกครอบครัว แต่คนเราต้องได้สิ่งพื้นฐานที่ควรจะได้ ได้โอกาสเข้าถึงอะไรที่มันจะช่วยพัฒนาคุณภาพชีวิตนี่มันต้องเท่ากัน 

           และที่สำคัญคือ พอเราอยู่เหนือกว่า เราก็มักลืมมองคนข้างล่าง พอเราไม่มองเราก็จะไม่เข้าใจ หรือเราอาจจะเข้าใจแค่จากในมุมของเรา เพราะโดยปกติแล้ว เรามักเปรียบเทียบตัวเองกับคนที่มีมากกว่า และเราจะเปรียบเทียบกับคนที่มีน้อยกว่า ก็ต่อเมื่อเราอยากรู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้น เพื่อให้เกิดความรู้สึกว่าอย่างน้อยก็มีคนแย่กว่าเรา เราไม่อยากให้มองแบบนั้น ไม่ว่าจะกับใคร ชนชั้นไหน เชื้อชาติไหน เราไม่อยากให้การเปรียบเทียบสร้างอคติต่อกัน เราอยากให้คนพยายามเข้าใจในความแตกต่าง และมีความเห็นอกเห็นใจต่อกัน (empathy not sympathy) มากขึ้น 

ยังไงก็ขอบคุณทุก ๆ คนทำหนัง นักแสดงต่าง ๆ ขอให้มีหนังดี ๆ อีกเยอะ ๆ นะ เย้