โฮมซิก (Homesick)

เป็นอาการของคนที่อยู่ไกลบ้าน โดยเฉพาะคนที่อยู่หอคนเดียวหรือไปเรียนเมืองนอกคนดียว

อาการโฮมซิกจึงเป็นอาการอาลยอาวรณ์ คิดถึงทุกอย่าง บ้าน พ่อแม่ พี่น้อง ญาติ แฟน สตว์เลี้ยง ไล่ไปจนถึงสิ่งของและอื่น ๆ เท่าที่จะนึกได้

จากที่เราเคยบอกไว้ใน "Me, Myself and I" ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เราต้องออกมาอยู่คนเดียว 

เราก็เกิดอาการประหลาดคือ อยากร้องไห้ตลอดเวลา เราไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ตอนแรกคิดว่าเป็น เพราะอ่านนิยายดราม่ามา จะร้องไห้ก็ไม่แปลก หลังจากร้องไห้ไปหนึ่งบทเพลง ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ จนกระทั่ง แม่ไลน์มาบอกว่าจะเอากับข้าวเข้ามาให้ เท่านั้นแหล่ะ น้ำตาแตกอีกรอบ

จนเช้าวันรุ่งขึ้น ทุกอย่างปกติ ไม่มีน้ำตา ไม่ได้อยากร้องไห้ แม้แต่นิดเดียว

แต่พอเห็นหน้าแม่เท่านั้นเอง เราก็หยุดร้องไห้ไม่ได้อีกเลย มันเหมือนจะค่อยยังชั่วขึ้น แฮปปี้ดีตอนอยู่กับแม่ แต่พอแม่กลับไปแล้วต้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง เราก็กลับมาร้องไห้อีก

เราคิดว่าเรามีอาการฮอร์โมนแกว่งตามประสาผู้หญิงที่อ่อนไหวและจะเจ้าน้ำตาเป็นพิเศษ จนกระทั่งเราได้คุยกับเพื่อน บอกเพื่อนว่า เราเหมือนจะเป็นบ้า เราเหนื่อยที่หยุดร้องไห้ไม่ได้ เพื่อนถึงได้บอกว่าเราน่ะเป็นโฮมซิก

เราไม่เคยคิดถึงอาการโฮมซิกมาก่อน ถึงแม้เราจะเคยปลอบเพื่อนที่เป็นโฮมซิกมาแล้วก็ตาม ก็เลยไปเสิร์ชหาอาการของโฮมซิก และให้ไก่อบที่แม่เอามาให้เป็นพยาน อาการมันตรงหมดเลย

เราเอาไก่อบมาทานเป็นมื้อเย็น และใช้เวลากินเป็นชั่วโมง เพราะมัวแต่ร้องไห้และหยุดไม่ได้ซะที

ไม่ได้อยากร้องแต่มันห้ามตัวเองไม่ได้ 

มันเหนื่อยและน่าหงุดหงิดที่เราควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

รู้ทั้งรู้ว่าเดี๋ยววันศุกร์ก็จะได้กลับบ้านแล้วแต่ก็นะ...

ช่วงนั้นเรานั่งเฉย ๆ ไม่ได้เลย ในหัวจะหวนคิดถึงแต่บ้าน ต้องหาอะไรทำตลอด นั่งทำงานไปเรื่อย ๆ ก็ปกติดี แต่พองานเสร็จไม่มีอะไรทำก็จะร้องไห้อีก ก็เลยเข้ายูทูป ดูคลิปนู่นนี่นั่นไปตามประสา หรือหาเกมเล่มไปเรื่อย แต่อนิจจาที่บ้านลุงไม่มีเน็ต ใช้เน็ตตัวเองล้วน ๆ จนใกล้หมดแล้ว และรู้สึกเหมือนตอนนั้นฝนจะตกหนัก

และใช่ค่ะ แค่เน็ตตายใช้ไม่ได้เราก็เขื่อนแตกฟูมฟายไปพักนึงเลย

แต่ตอนนี้ (กว่าจะได้ลงอันนี้ก็น่าจะผ่านช่วงเวลาโฮมซิกมาหลายวันแล้ว) เราดีขึ้นมากแล้ว ถ้าให้ลองนับดูน่าจะร้องไห้ไป 2 วันถ้วน จะว่านานก็นาน จะว่าไม่นานก็ไม่นาน แต่มันก็นานพอที่จะทำให้วันรุ่งขึ้นไปทำงานแบบตาเจ็บ ๆ ได้ (ฮ่า ๆๆ)

เราขอใช้พื้นที่ตรงนี้เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่อยู่ไกลบ้านนะคะ เราไม่รู้หรอกว่าคุณ ๆ จะเป็นโฮมซิกรึเปล่า อย่างของเราย้ายมาอยู่คนเดียวแค่ 2 วันก็อาการออกแล้ว แต่ของเพื่อนเราคืออยู่คนเดียวไปสักพักใหญ่ ๆ เลยถึงได้เป็น หรือบางคนอาจจะปรับตัว​ได้ ไม่มีปัญหากับการอยู่คนเดียว

วิธีที่พอจะช่วยบรรเทาได้คือ โทรหาใครซักคนที่เป็น safe zone ของเรา หรือหากิจกรรมอะไรก็ได้ที่ทำให้เราโฟกัสกับสิ่งนั้น ๆ 

มันจะค่อย ๆ ดีขึ้น เราเชื่อว่าทุกคนจะผ่านมันไปได้

สู้ ๆ นะทุกคน ✌️✌️