ระหว่างทางที่ไปร.พ. จาฟาร์เล่าให้ผมฟัง ว่าเขาเดินทางไปพบบาบากับจัสมิน บาบาล้มป่วยและไม่ยอมไปรักษาตัวที่ไหน เขาอยากอยู่ในที่ๆเขาคุ้นเคยและตายจากไปอย่างช้าๆ ทรมานก็ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นการจดจำ”ชีวิต”ก่อนที่จะตาย
“อีกอย่างนะอิอาโก้ ถ้านายเข้าใจผิด ฉันไม่เคยมีอะไรกับบาบา…มันเหมือนรักข้างเดียวที่ยาวนานมากกว่า”
เขาพูดกับผมแบบเศร้าๆแต่ก็ดูสงบมาก
“ครั้งเดียวที่เราเคยจูบกัน แต่ก็เป็นเพราะฉันบังคับบาบาเอง วันรุ่งขึ้นเขาก็ส่งจดหมายมาให้ฉัน มันเป็นการปฏิเสธกันอย่างเด็ดขาดแต่หวังดี
แต่ฉันในตอนนั้นไม่สามารถเข้าใจได้ จนต้องหนีออกมา...”
เขาพิงหัวกับกระจกรถ แล้วจับมือผมไว้แน่น
“แต่ตอนนี้..ฉันนึกขอบใจจดหมายนั่นแล้วล่ะ”
“....เครื่องมือสักของนายยังอยู่มั้ย”
“ยังอยู่..ทำไมเหรอ”
“ฉันมีเรื่องอยากให้นายทำ”
..
...
..
..
....
แผลของอิอาโกไม่เลวร้ายอย่างที่คิด แต่ก็คงไปเจอคนรู้จักลำบากหน่อย เพราะแค่เห็นรอยแผลไหม้วงกลมตรงขมับก็เดาได้ไม่ยากว่าเขาทำอะไรมา
“จาฟาร์ คุณให้ผมเอาเครื่องมือสักออกมาทำไม มันเก่ามากแล้ว ...อีกอย่าง...ถึงจะบำบัดจบไปแล้วแต่ตอนนี้มือผมมันนิ่งได้ไม่เท่าเมื่อก่อนแล้วนะ..”
“ไม่เป็นไร..ไม่ได้ให้นายไปสักให้ใคร สักให้ฉันนี่แหละ” พูดจบจาฟาร์ก็ถอดเสื้อออก เขาพาดมันไว้บนโซฟา แล้วลูบๆตามร่างกายตัวเอง เหมือนจะกะพื้นที่ว่าตรงไหนดี
“ยิ่งสักให้คุณยิ่งไม่ได้ใหญ่ ไปทำที่ร้าน—-“
“ไม่ ต้องเป็นนายสักนี่แหละ ดีแล้ว”
เหมือนไม่ได้ฟังคำของผมเท่าไหร่ เขาถอดกางเกงขายาวนั่นออกอีกตัว จนตอนนี้ยืนเปลือยเปล่าสำรวจร่างกายตัวเองอยู่กลางห้อง
แล้วเขาก็เดินยิ้มเข้ามาหาผม จัดแจงตัวเองนั่งห้อยขาบนโต๊ะกินข้าวของเราที่เพิ่งลากออกมาจากมุมห้อง
เขายื่นกระดาษให้ผม ข้างในเป็นลายมือหวัดๆแต่สวยงาม มันเป็นจดหมายเล็กๆ ความยาวไม่มาก ลงชื่อว่าอาเหม็ด
“นั่นคือจดหมายที่บาบาส่งให้ฉัน..”
เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด มือป้องไฟไว้ซักพักแล้วจึงปล่อยให้ควันออกมา
ผมอ่านใจความทั้งหมด..บาบาต้องการเป็นพ่อที่ดี และเสียใจมากๆที่มอบความรักในแบบที่ลูกต้องการไม่ได้ มันไม่ได้ผิดพลาด แต่ความรักนี้แค่อยู่ไม่ถูกที่ถูกเวลา แล้วหวังว่าลูกจะยังไม่หมดรักในตัวเขาหากเขาปฏิเสธมัน
ผมเงยหน้าขึ้นมองเขาที่ยิ้มบางๆให้ผมในร่างเปลือยเปล่า
“นายจะรักกับคนที่มีชายอื่นอยู่เต็มหัวใจขนาดนี้ได้มั้ย เพราะฉันคงลืมเขาไม่ได้ และให้ใครเป็นที่หนึ่งแทนเขาไม่ได้เช่นกัน”
ผมยืนนิ่งไปซักพัก พลางเอื้อมมือไปหยิบบุหรี่จากปากเขามาสูบต่อ
“จะให้สักไว้ตรงไหน..”
“ที่ต้นขา.. ด้านบน แบ่งเนื้อหาไว้ทั้งสองข้างเลย”
“ผมอาจทำคุณเจ็บนะ...”
“ไม่เป็นไร..มันเป็นเนื้อหาที่หนักแน่นพอที่จะย้ำลงไปให้ลึก และมันจะสมบูรณ์ได้ถ้านายเป็นคนทำเท่านั้น”
อิอาโก้นั่งคุกเข่าและวางกล่องเครื่องมือไว้ที่พื้น พลางจูบกับต้นขาของคนตรงหน้า
“ได้..ผมจะเป็นพยานรักให้พวกคุณเอง”
จาฟาร์ยิ้มและเอนท้าวตัวไปด้านหลัง
“ขอบคุณนะ..อิอาโก้”
...
…
สายตาของจาฟาร์ไล่มองปลายเข็มเล็กๆที่จุ่มหมึกไล่เรียงตามผิวหนังของตัวเองไปเรื่อยๆจนกลายเป็นตัวอักษร
ปลายเข็มดึงเนื้อของเขาขึ้นมาและปักกลับเข้าไป มันวนซ้ำอยู่อย่างนั้น.. เหมือนกับรักข้างเดียวของเขาที่มันเวียนซ้ำอย่างไม่มีทางออกและจบสิ้น
อิอาโก้ใช้ผ้าซับเลือดและหมึกที่เกินออก
..สีของมันผสมกันจนดูเหมือนเลือดเก่าๆ
“ผมลงลายครบในรอบแรกแล้ว รอให้เนื้อหายบวมแล้วเราค่อยมาเก็บรายละเอียดกันอีกที”
เขาทาครีมลงบนหน้าขาของคนตรงหน้าอย่างเบามือ ระหว่างแกะฟิล์มใส เขาเห็นจาฟาร์มองรอยสักใหม่นี้อย่างไม่วางตา
“มีอะไรรึเปล่า..”
เหมือนตื่นจากภวังค์.. จาฟาร์อ่านทวนมันเหมือนกับที่เคยอ่านมันซ้ำๆอย่างที่ผ่านมา และทุกครั้ง..ความรู้สึกในตอนที่ได้อ่านครั้งแรกมันเหมือนย้อนกลับคืน
แต่มัน..จะไม่มีอีกแล้ว
“..เปล่า..แค่คิดว่ามันตลกดีที่ต้องโกนขนหน้าแข้งเป็นวงๆรอบๆตัวอักษรพวกนี้”
อิอาโก้มองที่ต้นขาตรงหน้าชัดๆอีกที
“ทำไม..ชื่นชมในผลงานตัวเองเหรอ”
“ไม่ใช่ครับ..แค่คิดว่านี่มันยั่วมากเลยนะ ที่คุณนั่งโป๊ให้ผมสักเป็นชั่วโมงๆ แล้วห้องเราก็ไม่มีม่าน...”
“ก็ตั้งใจ..ไม่คิดว่าจะได้สักจนเสร็จเลยนะเนี่ย”
ไม่พูดเปล่าจาฟาร์ดึงคอเสื้ออิอาโก้เข้าไปจูบอย่างกระหาย
คนโดนดึงถึงกับเซจนเตะกล่องเครื่องมือ ลิ้นร้อนแลกกันเหมือนกับเป็นครั้งแรกอย่างโหยหา พวกเขาใช้เวลาละเลียดไปกับมันจนเหมือนเวลาหยุด
อยู่ๆจาฟาร์ก็ถอดริมฝีปากออกมา อิอาโก้มองตาโตอย่างชะงัก
“แผลบนหัวนายมันจะกระเทือนรึเปล่า”
อิอาโก้มองสีหน้าเป็นห่วงของคนตรงหน้า แต่สายตาก็เลื่อนไปมองกล้ามท้องและต่ำลงไปอีกของร่างที่ตนทับอยู่
“ผมยอม...”
จาฟาร์ยิ้มอย่างเสียไม่ได้ แล้วเอนตัวลงบนโต๊ะ
“งั้นฉันจะรับผิดชอบเอง”
.
.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in