มีผู้ใหญ่หลายคนเคยพูดเอาไว้ว่าสำหรับเด็กผู้ชายรุ่นผม ถ้าอายุ 15 ปี แล้วคุณยังสูงไม่ถึง 170 ซม.

ผมคงกลายเป็นเด็กเตี้ยไปแล้วจริงๆ เพราะตลอดเวลานับสิบเดือนของการเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นปีสุดท้าย ผมตัวสูงขึ้นแค่ 2 เซนติเมตรเท่านั้น

ผมจบ ม.3 ด้วยส่วนสูง 168 ซม. จนไอ้ซ้ง เพื่อนเก่าแก่ที่เคยตัวเตี้ยกว่าผมเยอะแยะ สามารถไล่จี้ขึ้นมาสูงเท่าผมอย่างไม่น่าเชื่อ

จากนักเรียนในห้องทั้งหมด 50 คน ก็เริ่มมีคนสูงกว่าผมราว 30 ราย และเตี้ยกว่าผมไม่ถึง 20 ราย

ผมกำลังตกลงไปอยู่บริเวณ “โซนล่าง” ในการจัดลำดับความสูงของนักเรียนชั้น ม.3 ทั้งหมด

แต่ก็เป็นปีนั้นเช่นกัน ที่ผมมีโอกาสได้พบหน้าวรรณเป็นครั้งแรกในรอบสามปี

ประมาณต้นเทอมสอง วรรณและเพื่อนๆ ร่วมโรงเรียนของเธอ เดินทางมาแข่งขันตอบปัญหาภาษาไทยที่โรงเรียนของผม

ผมในฐานะผู้ชม มองเห็นวรรณจากระยะไกล ขณะเธอกำลังเดินขึ้นเวทีแข่งขันพร้อมกับเพื่อนร่วมทีมอีกสองคน

ด้วยข้อจำกัดทางทัศนวิสัย ผมจึงประเมินไม่ได้แน่ชัดว่าวรรณตัวสูงเท่าไหร่ แต่เท่าที่มองเห็น เธอยังไม่ใช่ผู้หญิงเตี้ย แม้จะไม่สูงโย่งเหมือนดังเดิม 

นอกจากนี้ เพื่อนร่วมทีมที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็สร้างผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของวรรณไม่น้อย เพื่อนร่วมทีมที่ยืนด้านขวามือของเธอมีรูปร่างค่อนข้างเล็ก (สูงไม่ถึง 160 ซม.) จึงเตี้ยกว่าวรรณมากพอสมควร ผิดกับเพื่อนที่ยืนอยู่ทางซ้ายของเธอ ซึ่งมีรูปร่างสูงยาวเข่าดี (อาจจะถึงหรือเกิน 170 ซม.) จนตัวสูงกว่าวรรณอยู่ 2-3 เซนติเมตร

ทว่า เพื่อนผู้ชายหลายคนที่จบการศึกษาจากโรงเรียนประถมฯ แห่งเก่า แล้วย้ายมาอยู่โรงเรียนมัธยมฯ แห่งใหม่ด้วยกัน ซึ่งมองเห็นวรรณจากระยะเดียวกันกับผม กลับพิพากษาว่าวรรณ “ตัวเตี้ย” ไม่สูงส่งเหมือนแต่ก่อน 

อย่างไรก็ดี ต้องไม่ลืมว่าเพื่อนผู้ชายเหล่านี้ต่างตัวสูงขึ้น 20-30 เซนติเมตร ภายในเวลาสามปี พวกเขาจึงอาจประเมินว่าวรรณที่สูงขึ้นไม่ถึง 10 เซนติเมตร ในช่วงเวลาเดียวกัน นั้นอยู่ในภาวะหยุดโตและถือเป็น “คนเตี้ย”

แต่ถ้าวรรณเตี้ย ผมซึ่งตัวสูงขึ้นแค่ราวๆ 10 เซนติเมตร ภายในสามปี ก็ย่อมถูกจัดเป็น “คนเตี้ย” เหมือนกัน

น่าเสียดาย ที่แม้ทีมโรงเรียนของวรรณจะสามารถทำผลงานได้ดีจนผ่านเข้าถึงรอบชิงชนะเลิศ แต่คุณครูกลับกำหนดให้ผมและเพื่อนชั้น ม.3 คนอื่นๆ เข้าไปดูการแข่งขันตอบปัญหาในรอบแรกเท่านั้น