นี่ทำให้ผมเริ่มหวั่นวิตก เพราะก่อนหน้านั้น ผู้ใหญ่หลายคนเคยให้กำลังใจว่าเด็กชายรูปร่างอ้วนท้วนอย่างผมกำลังจะเข้าสู่ภาวะยืดตัวในวัยมัธยมฯ 

จากที่เคยสูงปีละ 5-6 เซนติเมตร ความสูงก็จะก้าวกระโดดเป็น 10 เซนติเมตรต่อปี พร้อมรูปร่างที่ผอมเพรียวลง

แต่สิ่งที่ผมต้องเผชิญหน้าในวัย 14 ปี ก็คือ อัตราการเจริญเติบโตอันลดน้อยถดถอยลง แถมน้ำหนักตัวยังทะลุไปเกือบถึง 75 กิโลกรัมแล้ว ผิดกับส่วนสูงที่เลย 165 ซม. มาแค่หนึ่งเซนติเมตร

ดีที่เพื่อนร่วมห้องส่วนใหญ่ยังตัวเตี้ยกว่าผมอยู่ เพราะจากนักเรียนทั้งหมด 50 คน มีเพียงไม่ถึง 20 คนที่สูงกว่าผม และมีคนเตี้ยกว่าผมร่วม 30 ราย

ตอน ม.2 ผมได้เรียนห้องเดียวกับ “ซ้ง” อีกหนึ่งเพื่อนจากวัยประถมฯ ซึ่งย้ายมาอยู่โรงเรียนมัธยมฯ แห่งเดียวกัน

ซ้งเป็นเด็กรูปร่างขนาดกลางๆ มันจบ ม.2 ด้วยส่วนสูง 162 ซม. เตี้ยกว่าผมถึง 4 เซนติเมตร

ด้วยองค์ประกอบเหล่านี้ ผมจึงพอจะใจชื้นขึ้นได้บ้าง 

กระทั่งมีนัดไปพบปะพูดคุยกับอดีตครูประจำชั้นสมัย ป.2 ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

คุณครูที่ปลุกปั้นผม (ทางการศึกษา) มาตั้งแต่อายุ 8 ขวบ แสดงอาการดีใจ เมื่อทราบว่าผมมีเกรดเฉลี่ยราวๆ 3.5 ในโรงเรียนแห่งใหม่ แกนำผมไปเปรียบเทียบกับวรรณ ที่มีผลการเรียนไม่ดีนักในช่วงมัธยมฯ ต้น

แม่ของวรรณมาบ่นให้อดีตครูประจำชั้นตอน ป.2 ฟังว่า วรรณสอบตกวิชาหลักๆ เช่น คณิตศาสตร์ และมีเกรดเฉลี่ยที่ไม่สวยงามเท่าไหร่

อย่างไรก็ตาม คุณครูได้พูดถึงข้อดีประการหนึ่งของวรรณออกมา

“เออ แต่วรรณเค้าตัวสูงขึ้นมากนะ” ครูกล่าว ขณะที่ผมเริ่มมีอาการงุนงง เพราะท่าทีของแกช่างแตกต่างกับเผือกอย่างสิ้นเชิง

“ตอนนี้ เธอสูงเท่าไหร่แล้ว?” หลังจากพูดถึงวรรณ ครูก็สอบถามเรื่องส่วนสูงของผม

“166 ครับ” ผมตอบ 

“ก็ถือว่าสูงนะ แต่ต้องเร่งให้ถึง 170 เร็วๆ นะลูก ครูไปเจอบิ๊กมา ตอนนี้เค้าสูง 175 แล้ว” 

ครูแจ้งข้อมูลที่ทำให้ผมตกตะลึงไม่น้อย เพราะเท่ากับว่าบิ๊ก เพื่อนผู้ชายรายเดียวที่ตัวสูงกว่าผมมาตั้งแต่ ป.1-6 มีส่วนสูงนำหน้าผมไปถึง 9 เซนติเมตร

พูดเสร็จ ครูก็หันไปถามสามีของแกที่นั่งอยู่ข้างๆ กันว่า 

“โหย! วรรณยังสูงกว่าเยอะ” คำตอบของสามีคุณครู ทำเอาผมถึงกับต้องยกมือขึ้นไปปาดเหงื่อที่ผุดพรายบนใบหน้า

หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็นัดเจอกับ “พล” เพื่อนซี้เก่าแก่ ที่แยกย้ายไปศึกษาต่อ ณ โรงเรียนมัธยมฯ อีกแห่ง

สมัยประถมศึกษา พลตัวเตี้ยกว่าผมราว 2-3 เซนติเมตร ทว่า ก่อนจะขึ้น ม.3 มันกลับตัวสูงใหญ่แซงหน้าผมไปเรียบร้อย

“เฮ้ย! พลสูงเท่าไหร่แล้วเนี่ย?” ผมถาม

“เพิ่งไปทำพาสปอร์ตมา เจ้าหน้าที่เค้าวัดได้ 167” พลตอบ

“โห! สูงกว่าเราเซนต์นึงว่ะ” ผมเริ่มออกอาการเซ็ง

ด้วยความที่บ้านของพลอยู่ใกล้โรงเรียนประถมฯ แห่งเก่า เขาจึงมักแวะเวียนไปเยี่ยมเยียนบรรดาครูบาอาจารย์โดยสม่ำเสมอ 

แน่นอน นี่ส่งผลให้พลยังได้พบหน้าวรรณ ซึ่งมารอกลับบ้านพร้อมคุณครูแม่ของเธออยู่บ่อยๆ

“วรรณเป็นไงบ้าง ยังตัวสูงอยู่มั้ยวะ?” ผมหยอดคำถามที่อยากรู้มานาน

คำตอบของพล ทำให้ผมพอคาดการณ์ได้ว่าในวัยย่าง 15 ปี วรรณน่าจะมีส่วนสูงประมาณ 168-169 ซม. และสูงกว่าผมอยู่ 2-3 เซนติเมตร