ผมเคยอยู่ห้องเดียวกับเพลินมาครั้งหนึ่งตอน ป.3 จำได้ว่าเธออยากเป็น “อ้อม สุนิสา” นักร้องวัยรุ่นชื่อดังยุคนั้น ขณะเดียวกัน เจ้า “รุ่ง” เพื่อนผู้ชายร่างผอมเล็กก็พยายามจีบเพลิน แม้มันจะตัวเล็กกว่าเธอเกิน 10 เซนติเมตร

ยิ่งนานวันเข้า เพลินก็ยิ่งสวยเด่น เธอตัดผมสั้นกว่าเพื่อนผู้หญิงทั่วไปเล็กน้อย ชอบเดินหลังค่อมนิดๆ พร้อมรูปร่างผอมบาง เพลินมีผิวสีแทนและใบหน้าคมๆ คล้ายวรรณ แต่เผลอๆ จะมีรูปหน้าที่ลงตัวกว่า

และทำไปทำมา อาจมีเพื่อนผู้ชายมาติดพันเพลินมากกว่าวรรณเสียอีก

ทั้งๆ ที่ตัวเลขส่วนสูงในสมุดพกของสามสาวนั้นเท่ากัน แต่จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่า ตอน ป.5 ผมไปแอบดูแป้ง เพลิน วรรณ ซ้อมลีดฯ และเห็นอาจารย์พิเศษ ซึ่งมาช่วยฝึกซ้อมเชียร์ลีดเดอร์ สั่งให้ลีดฯ ป.5 ทุกคนยืนแถวเรียงตามลำดับไหล่

ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะแป้งกับวรรณนั้นมีรูปร่างออกไปในทาง “สูงใหญ่” คือ ตัวสูงและมีช่วงไหล่ที่กว้าง ผิดกับเพลินที่ออกแนว “สูงยาว” คือ ตัวสูงจริง แต่มีบ่าที่แคบกว่าเพื่อนอีกสองคน

เพื่อนผู้ชายในห้อง 6/1 บางคนยุให้ผมจีบสุ แต่ผมมองว่าเธอตัวสูงเกินไป ส่วนน้ำแข็งก็อ้วนเกิน ขณะที่กิ๊บไม่ใช่เด็กหญิงหน้าตาน่ารัก ตัวเลือกของผมจึงเหลือเพียงแป้งกับเพลิน

นอกจากนี้ แป้งยังเป็นเด็กหญิงหน้าหมวยผิวขาวสว่าง จนผมสามารถสังเกตเห็นขี้แมลงวันหลายๆ จุดบนใบหน้าและร่างกายของเธอ ผิดกับเพลินผู้มีผิวสีคล้ำ จึงสังเกตเห็นรอยตำหนิจุดด่างดำได้ยากกว่า

  
ตอนปลายเทอมหนึ่ง ผมหลุดปากออกไปว่าตัวเองชอบเพลิน ต่อหน้าไบรท์ เพื่อนผู้หญิงห้อง ป.6/3 ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเพลิน 

ไบรท์รีบเอาเรื่องดังกล่าวไปฟ้องเพลินโดยทันที เพลินจึงออกไล่ล่าผมทั่วโรงเรียน และมีอาการหมางเมินผมอยู่หลายสัปดาห์

ผมพยายามแก้แค้นกลับ โดยกลั่นแกล้งเพลินทั้งทางร่างกายและวาจา คือทั้งผลัก ตี และด่าทอเธอ 

แต่จริงๆ ผมกลับทำอะไรไม่ได้มากนัก เพราะเพลินตัวสูงกว่าผมถึง 3 เซนติเมตร เวลาเรายืนทะเลาะกัน เพลินจึงมักเชิดหน้าขึ้น แล้วทำทีเป็นมองไม่เห็นผมอยู่ในระดับสายตา ก่อนจะเหยียดหยามผมว่าทำไมถึงตัวเตี้ยขนาดนี้ 

หรือเมื่อลงไม้ลงมือกันจริงๆ ก็กลับเป็นผมที่ต้องเจ็บตัวมากกว่าและร้องไห้งอแงก่อนเธอ