กล่าวคือ ตอนเรียน ป.6 ผมเริ่มมองเพื่อนผู้หญิงคนนั้นคนนี้ว่า “สวย” ว่า “สูง” ไปหมด

แต่มีเพียงไม่กี่รายเท่านั้น ที่ผมรู้สึกลึกซึ้งกับพวกเธอเป็นพิเศษ

ก้อยเป็นเพื่อนอีกคนที่ได้อยู่ห้องเดียวกับผมมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล 1 จนถึง ป.5 เธอเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก และมีเพื่อนผู้ชายหลายคนแอบนิยมชมชอบ 

ครั้งหนึ่ง ตอน ป.3 โรงเรียนพาพวกเราไปทัศนศึกษาที่วัดพระแก้ว ระหว่างการเดินชมภาพจิตรกรรมฝาผนังรามเกียรติ์ ผมกับก้อยได้เดินแถวคู่กัน โดยครูสั่งให้นักเรียนชาย-หญิงแต่ละคู่จับมือกันไว้เพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อยและป้องกันการพลัดหลง

คราวนั้น ผมไม่ได้เพียงจับมือก้อยเอาไว้ แต่ถึงกับชวนเธอควงแขนประหนึ่งคู่รักวัยเยาว์ จนโดนครูและเพื่อนๆ พูดจาล้อเลียนอยู่หลายวัน

แต่ผมก็ไม่เคยสนใจก้อยอย่างจริงจัง เพราะรู้สึกเสมอว่าเธอตัวเล็กบอบบางไป (เพื่อนหลายคนเรียกก้อยว่า “กุ้งแห้ง”) และมีผลการเรียนไม่โดดเด่นสักเท่าไหร่

วันหนึ่งของช่วงปลายเทอมแรกตอน ป.6 ก้อยกับผมมีโอกาสยืนติดกัน ขณะเข้าแถวรอรับถาดอาหารกลางวัน เราจึงได้สนทนากันอยู่นาน

“ไงแก? ปีนี้ เราสองคนตัวสูงเท่าๆ กันแล้วนะ” ก้อยเอ่ยทัก

“อือ ก้อยสูงเท่าไหร่แล้วเนี่ย?” ผมถาม

“วัดที่โรงยิมได้ 152 แล้วแกล่ะ?” ก้อยทั้งตอบและถามในประโยคเดียว

“เราสูง 153” ผมตอบ

“วรรณเค้า 156 แล้วนะ เมื่อก่อนแกตัวเท่าๆ เค้าไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้เตี้ยกว่าเค้าเยอะแยะ?” ก้อยพาดพิงถึงวรรณ เพื่อนร่วมห้อง 6/2 ของเธอ และคู่ปรับตัวฉกาจของผม

ผมไม่รู้จะต่อบทสนทนาอย่างไรดี หลังถูกขยี้เรื่องความพ่ายแพ้ของตนเอง ความเงียบจึงเข้าปกคลุมผมและก้อยอยู่ชั่วขณะ แล้วก้อยก็คิดประเด็นใหม่ขึ้นมาได้

“เออ แต่เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน ห้องแกได้ไปวัดส่วนสูงที่ห้องพยาบาลป่ะ?” ก้อยถาม

“ได้ไปอยู่นะ” ผมตอบ

“หนนี้ ครูวัดส่วนสูงเราได้ 153.5 เลยนะเว้ย เราว่าที่วัดส่วนสูงในห้องพยาบาลดูมีมาตรฐานกว่าของโรงยิมอีก ทำไมโรงเรียนไม่ใช่ตัวเลขนี้กรอกลงในสมุดพกก็ไม่รู้? เออ ว่าแต่แกวัดส่วนสูงที่ห้องพยาบาลได้เท่าไหร่?” ก้อยถามข้อมูลเพิ่ม

ผมอึ้งไปประมาณ 5 วินาที ก่อนจะตอบก้อยไปว่า “เราก็ 153.5 เหมือนกัน” 

เอาเข้าจริง ณ ขณะนั้น ผมก็ไม่แน่ใจว่าระหว่างตัวเองกับก้อยใครสูงกว่ากัน? เพราะก้อยเติบโตขึ้นมากจนมีรูปร่างไล่เลี่ยผมแล้ว

นับจากวันนั้น ผมจึงเริ่มสนใจก้อยมากขึ้น และพยายามเข้าไปหยอกล้อ รวมถึงซื้อขนมมาฝากเธอ