ก่อนหมดเทอมแรก ผมเริ่มประเมินสถานะความสูงของตนเอง โดยเปรียบเทียบกับเพื่อนๆ แต่ละห้อง
แน่นอน ผมทราบดีอยู่แล้วว่าในห้อง 6/1 ตนเองตัวสูงเป็นลำดับที่ “หก” เตี้ยกว่าสุ แป้ง เพลิน น้ำแข็ง และกิ๊บ

ผมลองนำส่วนสูงของตัวเองไปเทียบเคียงกับนักเรียนห้อง 6/2 และพบว่าถ้าผมย้ายมาอยู่ห้องนั้น ก็จะมีเพื่อนถึงหกคนที่สูงกว่าผม ได้แก่ บิ๊ก วรรณ มิ้ง แจน นุช และเอ้

ห้อง 6/3 จึงยังเป็นตัวเลือกที่ดีสุด เพราะหากผมขอโยกไปอยู่ห้องนั้น จะมีเพียงปอที่สูงกว่าผมแค่ 2 เซนติเมตร ส่วนเก๋และบิ๊กก็มีรูปร่างพอๆ กับผม

เมื่อครูสองท่านต้องการทราบเหตุผล ผมก็อธิบายไปตามจริง ซึ่งทำเอาบรรดาครูๆ ถึงกับหัวเราะเสียงดังลั่น

“พอเทอมหน้า เธอย้ายมาอยู่ห้องครู พวกเพื่อนๆ ผู้หญิงอีก 3-4 คน ในห้องนี้ ก็จะตัวสูงแซงหน้าเธอไปพอดี แล้วเธอก็จะสูงเป็นอันดับที่ 5 ที่ 6 เหมือนเดิมนั่นแหละ” ครูประจำชั้นห้อง 6/3 พูดไปขำไป

อีกเรื่องเพี้ยนๆ คือ ถึงแม้ผมจะรับรู้ข้อมูลส่วนสูงของเพื่อนๆ แทบทุกคน แต่ใช่ว่าผมจะรับทราบข้อมูลเหล่านั้นพร้อมกันภายในคราวเดียว

แน่นอน ผมย่อมต้องทราบข้อมูลส่วนสูงของเพื่อนๆ ห้อง 1 ก่อน เนื่องจากพวกเขาและเธอเข้าวัดส่วนสูงในชั่วโมงพลศึกษาพร้อมกันกับผม

แล้วอีกหลายชั่วโมงหรือหลายวันต่อมา ผมจึงค่อยๆ สืบรู้ข้อมูลส่วนสูงของเพื่อนๆ ห้องอื่น

ตอนปลาย ป.6 เทอมแรก ผมอยากรู้ว่าแจน อดีตคู่แข่งสำคัญสมัย ป.5 นั้นสูงเท่าไหร่แล้ว แต่ผมยังหาข้อมูลไม่ได้และไม่กล้าถามเธอตรงๆ 

สุดท้าย ผมจึงแอบย่องเข้าไปอ่านสมุดพกของแจน ซึ่งถูกเก็บเอาไว้ในตู้ข้างโต๊ะทำงานของคุณครูประจำชั้น ป.6/2 ก่อนจะพบว่าแจนตัวสูงกว่าผม 2 เซนติเมตร ในการวัดส่วนสูงสองครั้งแรกประจำปีการศึกษา

พฤติกรรม “ตีนแมว” คราวนั้น ยังส่งผลให้ผมตระหนักอย่างจริงจังว่ามีเพื่อนผู้หญิงห้อง 2 อีกถึงสามคนที่ตัวสูงเท่าแจน ดังได้กล่าวถึงไปแล้ว