แจนเป็นนักเรียนหญิงชั้น ป.5 อีกหนึ่งคน ซึ่งได้รับเลือกเป็นหัวหน้าหน่วยยุวกาชาด

ช่วงเย็นวันแรกของการเข้าค่าย ผมกับแจน และเพื่อนๆ พี่ๆ รวม 10 คน (ชาย 5 หญิง 5) ได้รับคัดเลือกจากคุณครู ให้ทำหน้าที่เป็นตัวแทนโรงเรียนไปเข้าเยี่ยมคารวะและขอบคุณเจ้าของค่ายลูกเสือดังกล่าว

ผมกับแจนถูกจัดให้ยืนติดกัน ขณะรับฟังโอวาทจากเจ้าของค่าย

เมื่อเสร็จสิ้นพิธีการ ผมพยายามชวนแจนพูดคุย และพบว่าตนเองต้องเงยหน้าขึ้นนิดๆ เพื่อสบตาเธอ

มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับเมื่อครั้งที่ผมต้องเริ่มยืนแหงนหน้ามองตาวรรณ ในชั่วโมงพลศึกษาแรกของชั้น ป.4 

หลังกลับมาจากค่าย ผมก็เกาะติดแจนแทบทุกฝีก้าว ทั้งเวลาเข้าคิวส่งการบ้านครู ซึ่งผมจะรีบเข้าไปยืนประกบด้านหลังเธอ เช่นเดียวกับเวลาต่อแถวรับนมช่วงสิบโมงเช้า รับถาดอาหารกลางวัน หรือรับอาหารว่างตอนบ่าย

แจนรู้สึกผิดสังเกตจนเอ่ยถามผมว่า “เดี๋ยวนี้ ชอบมาวนเวียนใกล้ๆ เรานะ จะจีบเราหรอ?”

ผมไม่ได้หวังจะจีบสาวมาดทอมบอยเช่นแจน แต่ผมพยายามจะวัดส่วนสูงกับเธอต่างหาก 

ตลอดระยะเวลาร่วมเดือนที่ทำอย่างนั้น ผมพบว่าแจนน่าจะตัวสูงกว่าผมแน่นอนแล้ว

และการวัดส่วนสูงครั้งสุดท้ายสมัย ป.5 ก็ช่วยยืนยันการคาดคะเนของผมอย่างเป็นทางการ

เท่ากับว่าแจนที่เคยเตี้ยกว่าผมมาจนถึงตอน ป.4 สามารถแซงขึ้นนำผมได้สำเร็จ

ในการเข้าแถวเคารพธงชาติช่วงท้ายๆ ก่อนจะสอบปลายภาคเรียนที่สอง ผมมักมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับแจนและ “เก๋” คู่ซี้ของเธอ

เนื่องจากสองคนนี้ชอบพูดจา “กัด-แซะ” ผม เช่น แจนจะทำทีมากล่าวขึ้นต้นชื่นชมผมว่าเป็นผู้ชายที่สูงที่สุดในห้อง จากนั้นเก๋จึงมาตบมุกด้วยคำพูดทำนองว่า “แต่ผู้ชายที่สูงที่สุดในห้อง ก็ยังเตี้ยกว่าแกนะแจน นี่ขนาดแกไม่ใช่ผู้หญิงที่สูงที่สุดในห้องนะเว้ย” 

ขณะที่ผมทำได้แค่เพียงเสแสร้งโต้เถียงกลับไปว่าตนเองตัวสูงกว่าแจนมาตลอด ดังนั้น ครูพละอาจจะวัดส่วนสูงของพวกเราผิดพลาดก็ได้ ทั้งที่ผมรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองเตี้ยกว่าแจนแล้วจริงๆ

เหมือนที่เก๋มักจะโต้ตอบผมกลับมาอีกรอบว่า “ใครๆ เค้าก็เห็นกันทั้งนั้น ว่าเดี๋ยวนี้ แจนสูงกว่าแกแล้ว”

ผมคงต้องพิจารณาตัวเองด้วยเหมือนกัน ที่มัวให้ความสำคัญแก่ “การทำสงครามที่ไร้หนทางชนะ” กับวรรณ จนเสียเชิงให้คู่แข่งหน้าใหม่อย่างแจน