จากการเป็นเชียร์ลีดเดอร์รุ่นเล็กสมัย ป.4 พออยู่ ป.5 วรรณ พร้อมกับแป้งและเพลิน ก็ได้รับคัดเลือกเป็นเชียร์ลีดเดอร์รุ่นใหญ่ของโรงเรียน ที่ตัวโตสูสีกับพี่ๆ ผู้หญิง ป.6 

กลางภาคเรียนที่สอง โรงเรียนพานักเรียนชั้น ป.5 และ ป.6 ไปเข้าค่ายลูกเสือ-ยุวกาชาด ที่ต่างจังหวัด 

จากประวัติด้านการเรียนและโครงสร้างทางกายภาพอันโดดเด่น ผมกับวรรณจึงถูกมอบหมายให้ทำหน้าที่นายหมู่ลูกเสือและหัวหน้าหน่วยยุวกาชาด 

แล้วก็เป็นเหตุบังเอิญอย่างร้ายกาจ ที่คุณครูดันจับสลากเลือกเราสองคนเป็นผู้เชิญพานดอกไม้-พวงมาลัย ไปมอบแด่ประธานในพิธีกรรมรอบกองไฟ

ด้านหนึ่ง ผมรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ ที่ได้กลับมาทำกิจกรรมร่วมกับวรรณอีกหน 

แต่อีกด้าน ผมก็รู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับวรรณ ความรู้สึกเช่นนั้นได้ถูกตอกย้ำชัดขึ้น ระหว่างที่ผมและเธอกำลังเดินมุ่งหน้าไปหาประธานในพิธี 

ขณะเดินผ่านกองไฟกลางสนาม จิตใจของผมแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะมัวแต่ละอายในส่วนสูงอันต่ำเตี้ยของตน

มิหนำซ้ำ ช่วงเย็นของวันต่อมายังเกิดเหตุการณ์น่าอายขึ้นกับผม นั่นคือ หลังอาบน้ำพร้อมพี่ๆ เพื่อนๆ นักเรียนชายเสร็จ ผมก็นุ่งผ้าขาวม้าเพื่อจะเดินจากห้องน้ำกลับไปยังเต็นท์ที่พัก ปรากฏว่าระหว่างทาง ผ้าขาวม้าของผมดันหลุดออกและรูดตกลงที่พื้น

พอกลับจากการเข้าค่าย ครูผู้รับหน้าที่ช่างภาพประจำโรงเรียนก็เกิดใจดี อัดรูปถ่ายตอนผมเดินคู่กับวรรณในพิธีกรรมรอบกองไฟมามอบให้ โดยไม่คิดค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้น 

ในรูปภาพดังกล่าว ปลายยอดศีรษะของผมเทียบเคียงได้กับบริเวณกลางหน้าผากของวรรณเพียงเท่านั้น

ผมไม่ต้องการให้ใครอื่นมีโอกาสได้เห็นรูปถ่ายแสนทุเรศใบนั้นอีกตลอดไป และผมก็บรรลุภารกิจเรียบร้อยแล้ว

เย็นหนึ่ง หลังกลับจากเข้าค่ายประมาณหนึ่งสัปดาห์ ผมยืนคุยกับครูวิชาพลศึกษาตรงประตูโรงเรียน ก่อนที่วรรณจะเดินผ่านมา

วรรณทักทายครู และหันมาพูดจาเยาะเย้ยผมว่า “คนอะไรนุ่งผ้าขาวม้ายังไม่เป็นเลย”

ทีแรก ผมรู้สึกโกรธและตั้งใจจะตอบโต้ แต่เมื่อต้องพยายามเงยหน้าขึ้นเพื่อจ้องตาวรรณ ผมก็ได้ตระหนักซ้ำอีกครั้งว่า ตนเองเตี้ยกว่าเธอมากมายเหลือเกิน