ภายหลังจากที่หมอปรับยาให้ใหม่จัดชุดใหญ่ไฟกระพริบไปแล้วนั้นจินตนาภาพในหัวของฉันมันเริ่มว่านอนสอนง่ายมากขึ้นฉันสามารถกลับมาอ่านหนังสือเล็มเล็ก ๆ อย่างน้อย 2หน้าสั้น ๆ ได้อีกครั้ง หลังจากที่เมื่อก่อนแม้แต่ 2 บรรทัดก็ยังทำไม่ได้ เพราะมีภาพความตายมาก่อกวนอยู่ตลอดเวลามันไม่ใช่ฉันกลายเป็นคนอ่านหนังสือไม่ออก แต่อ่านแล้วฉันไม่เข้าใจและจินตนาการตามหนังสือไปไม่ได้ลองคิดสภาพคนกำลังอ่านหนังสือเรื่องความรักแต่มีภาพเรื่องความตายเข้ามาในสมองจะไปอ่านเข้าใจได้ยังไงกัน

            รวมถึงฉันสามารถเพ่งสมาธิไปที่การทำงานได้มากขึ้นโดยที่ไม่ร้องไห้ไม่ต้องแกล้งหาวหรือขยี้ตาบ่อยๆเพื่อกลบเกลื่อนน้ำตาอีกต่อไปส่วนในรถไฟฟ้าฉันก็ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการหลับเพราะตอนกลางคืนฉันยังคงฝันร้ายและนอนไม่ค่อยหลับอยู่ดีมิชชั่นปักผ้าครอสติชล้มเหลวโดยสิ้นเชิง เพราะฉันไม่ต้องการใช้สมาธิไปกับเรื่องใดๆ หลังจากเวลางานอีกเพราะอย่างนั้นฉันยังคงใช้ปากกาเจาะเลือดเจาะต้นแขนตัวเองก่อนนอนทุกคืนเหมือนที่เคยทำ

หมอจะท้อใจบ้างไหมถ้ารู้ว่าฉันยังทำร้ายตัวเองอยู่

            ความฝันเรื่องหมอทิ้งคนไข้และความคิดที่ว่า โน่นก็ทำไม่ได้ นี่ก็ทำไม่ได้มันเหมือนคลื่นใต้น้ำที่ก่อตัวเงียบ ๆ ใต้ผืนทะเลสงบรอเวลาผงาดเป็นคลื่นยักษ์สึนามิลูกใหญ่เมื่อถึงเวลาขึ้นฝั่งในขณะที่ฉันกำลังคิดว่าตัวเองเริ่มมีอาการดีขึ้น ฉันเริ่มรู้สึกถึงความคิดฆ่าตัวตายรูปแบบใหม่ที่ก่อตัวภายใต้ทะเลแห่งจิตนาภาพชั่วร้ายในสมองในขณะที่พักสายตาบนรถไฟฟ้าภาพฉันตัดสินใจกระโดดตึกมันฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในสมอง

            ภาพเหล่านี้มันก่อตัวกลายเป็นไอเดียใหม่ๆ เหมือนฉันกำลังคิดโปรเจคใหญ่อะไรสักอย่างหนึ่ง ฉันเริ่มทำการเสิร์ชหาสถานที่ต่างๆ เพื่อสนองกรรมวิธีฆ่าตัวตายนั้น ไม่ว่าจะเป็นอาคารจอดรถ, ห้างสรรพสินค้า,ตึกร้างและเสิร์ชหาข่าวเกี่ยวกับคนกระโดดตึกพร้อมทั้งทำสถิติขึ้นมาว่าต้องกระโดดตึกจากชั้นที่เท่าไหร่ถึงจะได้ตายสมใจโดยไม่ต้องทุกข์ทรมานบนรถพยาบาลหรือในห้องฉุกเฉินก่อนสิ้นลมหายใจ

            ในขณะที่โปรเจคกระโดดตึกของฉันเริ่มเป็นรูปเป็นร่างความคิดเก่า ๆ เมื่อครั้งฆ่าตัวตายครั้งแรกมันก็เข้ามาหลอกหลอนกลิ่นยาฆ่าแมลงลอยเข้ามาในจมูกโดยไร้สาเหตุภาพเพดานในห้องสลัวในคืนนั้นเข้ามาหลอกหลอนในความฝัน ห้องตรวจหมายเลขห้าเริ่มเปลี่ยนสภาพไปทีละเล็กละน้อยจากความฝันที่หมอนั่งคุยกับฉันในห้องตรวจสีขาวสะอาดไร้กลิ่นกลายเป็นหมอมานั่งคุยกับฉันข้างฟูกที่นอนในห้องนอนเก่าที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยาฆ่าแมลงและกลิ่นคาร์บอน

            ฉันต้องหยุดวงโคจรบ้าๆ นี้เสียที

ในขณะที่โปรเจคยักษ์ใหญ่เริ่มก่อตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ โปรเจคเล็ก ๆ โปรเจ็คหนึ่งก็เข้ามาแทรกในความคิดของฉันเช่นเดียวกัน

ถ้าฉันกินยา Diazepamทั้งกระปุกพร้อมยินโทนิกสักแก้วจะเกิดอะไรขึ้นนะฉันจะไตวายตายหรือแค่หลับข้ามวันข้ามคืน

            ในเมื่อโปรเจ็คใหญ่มันทำให้เป็นจริงได้ยากและต้องใช้เวลาตัดสินใจนานฉันจึงลงมือทำโปรเจ็คเล็ก ๆ นี้ให้สำเร็จเสียก่อน ฉันตัดสินใจโทรไปสายด่วยสุขภาพจิตทันทีหลังพักเที่ยง

            “สวัสดีค่ะสายด่วนสุขภาพจิตมีอะไรให้ช่วยคะ”

            “อยากทราบว่าว่า Diazepam ถ้ากินกับแอลกอฮอล์แล้วผลมันจะเป็นยังไงคะ”

            “ทำไมคุณถึงอยากรู้เรื่องยาตัวนี้คะ”น้ำเสียงของสายด่วนสุขภาพจิตทำให้ฉันจับได้ว่าเขาเริ่มจับทางฉันถูก “คือความจริงแล้วนะคะไม่ว่ายาตัวไหนก็ตามดิฉันไม่แนะนำให้กินคู่กับแอลกอฮอล์นะคะเพราะมันจะส่งผลไม่ดีต่อสุขภาพถูกไหม”

            “แล้วถ้าลองกินยาเกินขนาดล่ะคะอาการมันจะเป็นยังไง” เสียงเริ่มสั่นและน้ำตาคลอ

            “ขอถามหน่อยได้ไหมคะว่าทำไมคุณถึงได้ยาตัวนี้มา”

            “ฉันเป็น OCD ค่ะ” แล้วน้ำตาก็พลั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย

            ฉันคุยกับสายด่วนสุขภาพจิตนานเท่าที่ไม่เคยนานมาก่อนเนื้อหาหลัก ๆ ก็จะเป็นพวกความโดดเดี่ยวในชีวิตที่ฉันเจอ และคำพูดของพนักงานคนหนึ่งในบริษัท

            “พนักงานคนนั้นคือคนที่ให้เงินเดือนคุณหรือเปล่าคะ”

            “เปล่าค่ะ”

            “ถ้าคุณเป็นโรคนี้แล้วจะส่งผลเสียอะไรต่อพนักงานคนนั้นหรือเปล่าคะ”

            “ก็...ไม่นะคะ”

            “นั่นน่ะสิคะแล้วคุณจะไปสนใจคำพูดของเขาทำไม ในเมื่อคุณไม่ได้ทำให้เขาเดือดร้อนเลยไม่ว่าจะในด้านการทำงานและด้านจิตใจ”

            สายด่วนสุขภาพจิตจะเน้นให้ฉันปรับทัศนคติที่มีต่อตัวฉันเองและคนรอบข้างเสียมากกว่าจนฉันตัดสินใจเดินไปบอกหัวหน้างานว่าขอลางานครึ่งวันทั้งน้ำตาเพราะรู้สึกไม่สบายใจดูเหมือนพนักงานคนอื่นที่พบเห็นฉันจะตกใจมาก

            ฉันร้องไห้มาตลอดทางบนรถไฟฟ้าจนคนรอบข้างหลีกหนีฉันไปหมดนอกจากนี้ฉันยังแวะซื้อยาแก้แพ้ CPM (Clopheneramineมีฤทธิ์ทำให้ง่วงนอน) ระหว่างเปลี่ยนสถานีอีกด้วยหลังจากกลับถึงคอนโดสีเขียวขี้ม้าที่แสนหดหู่ของฉันก็ปาเข้าไปสี่โมงเย็นแล้วฉันยังนั่งร่างจดหมายลาตายถึงหมออยู่เลย และใช้เวลาแกะยาแต่ละเม็ดออกมาจากแผงประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะยาพวกนั้นเป็นยาที่หมอจัดให้สำหรับ 5 อาทิตย์ระหว่างที่ฉันนั่งแกะยาไปเรื่อยๆความลังเลบางอย่างมันก็เกิดขึ้น

            ทำอย่างนี้มันดีแล้วหรือมันเปลืองนะ ค่ายาทั้งหมดนี้ตั้งสามพัน ฉันจะกินครั้งเดียวหมดไปเลยหรือ แต่ถ้าไม่ตื่นขึ้นมันก็คุ้มค่าที่จะลองนะ

            ฉันมองไปที่กองยาที่ฉันแกะออกมาแล้ว2 กล่อง

            เอาวะ! ไหน ๆ ก็แกะออกมาแล้ว แกะมันออกมาให้หมดนี่แหละ

            ก่อนกินยาทั้งหมดที่แกะออกมาฉันเขียนจดหมายและส่งไปให้หมอที่รักษาฉันอยู่สรุปแล้ววันนั้นฉันใช้เวลากินยาทั้งหมดกว่า 300 เม็ด

            เรียน หมอ C

          ฉันผู้ป่วย OCD ของหมอ คิดว่าหมอน่าจะจำได้ฉันไม่แน่ใจว่าหมอจะเห็นข้อความนี้เมื่อไหร่ฉันขอโทษนะคะที่ต้องส่งข้อความมาทางเฟสบุ๊คส่วนตัวของหมออย่างนี้ (Internetนี่มันน่ากลัวนะคะ หาอะไรก็เจอหมด)ฉันอยากจะขอบคุณหมอที่พยายามรักษาฉันมาตลอดหลายเดือนนี้ ทั้งปรับเปลี่ยนยาจิตบำบัด และพยายามเปลี่ยนทัศนคติของฉัน

          ทุกอย่างเกือบไปได้สวยค่ะถึงหมอจะเปลี่ยนทัศนคติของฉันไม่ได้ (แทบไม่ได้เลยไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะโรคหรือเพราะฉันคิดลบจนติดเป็นนิสัยเสียแล้ว)แต่ยาของหมอมันก็ได้ผล ฉันเคยบอกหมอว่าฉันชอบอ่านหนังสือ ฉันเคยอ่านหนังสือเล่มหนาๆจบได้ภายในเวลา1-2 วัน แต่ก่อนที่จะมาหาหมอประมาณ 4 เดือนฉันเริ่มอ่านหนังสือไม่ได้เลยไม่ใช่ว่าอ่านไม่ออก แต่ภาพในหัวมันมารบกวนฉันมากขึ้นจนอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องแต่หลังจากที่หาหมอครั้งที่ 6 (17 มีนาคม 2019) ฉันก็กลับมาอ่านหนังสือเล่มเล็กได้ตั้ง2 หน้าติดเรื่องนี้น่าจะเป็นตัวที่บอกได้ดีว่าการรักษาของหมอพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นมากแค่ไหน

          มีสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่ได้บอกหมอเลยแต่ฉันคิดว่ามันน่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้อาการของฉันมันย่ำแย่จนต้องไปพบจิตแพทย์อย่างทุกวันนี้คือเมื่อประมาณ 4 เดือนก่อนที่ฉันจะพบหมอฉันมีปัญหาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ค่ะฉันเลิกคบเพื่อนที่สนิทมากๆคนหนึ่งไป เพราะเขาไม่เข้าใจในความคิดของฉันและตำหนิฉันทุกครั้งเวลาที่ฉันมีความคิดด้านลบตั้งแต่ฉันตัดสินใจตัดเขาออกไปจากชีวิตภาพในหัวต่างๆมันก็จู่โจมเข้ามาไม่เลือกเวลาเลยค่ะ มันรบกวนฉันทั้งวันจนฉันต้องพาสังขารตัวเองไปพบจิตแพทย์สมมติว่าตอนนี้ถ้าฉันยังคบเพื่อนสนิทคนนั้นอยู่ ฉันคงไม่รู้ว่าตลอดมาฉันเป็นโรค OCD ฉันก็คงยังคิดว่าตัวเองคิดมากไปเองและนอนร้องไห้เงียบๆอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต

          ฉันตัดสินใจส่งข้อความนี้นอกจากเพื่อขอบคุณหมอแล้ว ฉันยังเขียนเผื่อไว้ถ้าสิ่งที่ฉันทำมันได้ผลขึ้นมาฉันอยากลองกินยา overdoze ดูค่ะเท่าที่รู้มาการกินยา overdoze มันไม่ทำให้ตายได้อย่างมากก็ไตพัง และส่งผลต่อไปอีกในระยะยาว แต่ฉันอยากลองดู ว่าถ้ากิน Diazepam,Apalife, Esidep ทั้งหมดที่หมอให้มาพร้อมกัน เหตุการณ์มันจะเป็นยังไงฉันจะยังตื่นขึ้นมาอีกไหม คราวนี้ไม่มีใครคอยช่วยเหลือฉันได้แล้วค่ะไม่เหมือนครั้งก่อนที่กินยาฆ่าแมลง ฉันทำไม่สำเร็จเพราะอยู่ที่บ้านและมีพ่อแม่คอยพาไปโรงพยาบาล แต่คราวนี้ฉันอยู่คนเดียวแล้วขอความช่วยเหลือจากใครไม่ได้แล้วค่ะ ฉันอาจจะตายก็ได้ ใครจะไปรู้

          น่าเสียดายนะคะที่อาการของฉันเหมือนจะพัฒนาขึ้นไปในทางที่ดีแล้วแต่ฉันยังมีความคิดอยากตายอยู่ หมอเคยบอกฉันว่าหมอเห็นด้วยกับเรื่อง Right to die หมอบอกว่าการตัดสินใจทุกอย่างต้องเป็นในตอนที่สมองมันเป็นกลางไม่ใช่สารในสมองไม่สมดุลเหมือนอย่างฉันในตอนนี้ อย่างน้อยหมอก็เปลี่ยนทัศนคติฉันได้เรื่องหนึ่งคือเรื่องนี้ ก่อนหน้านี้ฉันเชื่อเรื่อง Right to die ฉันคิดแค่ว่าฉันจะตายตอนไหนเมื่อไหร่ ยังไงก็ได้ที่ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนแต่ฉันเปลี่ยนไปเชื่อหมอแล้วนะคะที่ว่าทุกการตัดสินใจมันควรมาจากสมองที่เป็นกลางแต่การที่ฉันทำอย่างนี้ ฉันแค่อยากลองดู ฉันไม่ได้มุ่งมั่นอยากตายเหมือนครั้งก่อนแต่ถ้าฉันโชคร้ายมากพอ (ในความคิดฉันคือโชคดี) ฉันจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยแต่ถ้าฉันโชคดีฉันจะได้ตื่นไปหาหมออีก(หลาย)ครั้ง

          ฉันไม่อยากใช้ชีวิตวนลูปไปกับการกินยาไปตลอดชีวิตค่ะฉันเข้าใจดีว่าไม่มีใครอยากเป็นโรคอะไรเลย ไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจโรคของฉันมันก็คงเหมือนโรคความดันสูงของพ่อแม่ ที่ต้องกินยาความดันไปตลอดชีวิตไม่มีทางหาย แค่ประคับประคองกันไปเท่านั้นแต่อายุอย่างฉันไม่ควรจะต้องกินยาไปตลอดชีวิตอย่างนี้อีกอย่างฉันรู้สึกโดดเดี่ยวมากค่ะ เหมือนทั้งโลกนี้มีหมอเข้าใจฉันอยู่คนเดียวฉันเหนื่อยกับการต้องปกปิดเรื่องพวกนี้กับคนรอบข้างแล้วค่ะ มันน่าอึดอัด

          ฉันขอโทษนะคะหมอที่ฉันทำให้ความพยายามรักษาของหมอเหมือนไม่มีความหมายขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำดีๆที่ผ่านมาค่ะถ้าสมมติว่าฉันตื่นขึ้นมาแล้วไปหาหมอตามนัดครั้งต่อไปได้ฉันจะไปขอโทษหมอด้วยตัวเอง

ด้วยความเคารพ

            และฉันก็หลับไป