หิมะเริ่มก่อตัวแล้ว เดือนหน้าคงกองสูงเป็นฟุตแน่ๆ ผมจุดไฟตะเกียงและหยิบเครื่องบินของเล่นพลาสติกสีเทาที่ปีกหักไปหนึ่งข้างใส่กระเป๋า แล้วโรยตัวจากหน้าต่างด้วยเชือกที่ผูกไว้กับขาเตียง

ฟุ่บ!

รองเท้าบูตย่ำลงบนถนนที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดน้ำแข็งสีขาวโพลน มือกำตะเกียงแก๊สไว้แน่น ขาสั้นๆ ของผมต้องทำงานหนักกว่าปกติท่ามกลางกองหิมะที่ไม่มีคนโกย ผมพยายามย่องอย่างแผ่วเบา ไม่อยากทำให้แม่สะดุ้งตื่นกลางดึก

แต่เอาเข้าจริง... ถึงแม่ตื่นขึ้นมาก็คงไม่ว่าอะไร

บ้านเก่าๆ ของเราตั้งอยู่ริมทะเลสาบและห่างจากบ้านหลังอื่นๆ ไกลโข ความเงียบจึงเป็นเหมือนเพื่อนสนิทของเราสองคนแม่ลูก บางครั้งก็เงียบเสียจนผมแทบได้ยินเสียงกรีดร้องของเฟอร์นิเจอร์ในบ้าน

ทุกเช้าแม่จะลุกขึ้นมาเตรียมอาหารทิ้งไว้ให้ผมและออกไปทำงานที่โรงพยาบาล

แม่เป็นพยาบาลฝึกสอนให้กับนางพยาบาลทุกรุ่นของเมือง คนในเมืองต่างรู้จักแม่เป็นอย่างดี ไม่ว่าใครก็ต้องมีอย่างน้อยสักครั้งหนึ่งที่เคยโดนแม่ของผมทำแผลหรือฉีดยาเข้าให้

มุมโปรดในบ้านของแม่คือที่โซฟาข้างเตาผิง ทุกเย็นแม่จะนั่งอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน จ้องมองเข้าไปในกองไฟที่กำลังเต้นเร่าอย่างเริงร่า ทว่าแม่กลับนั่งเงียบนิ่ง ไม่ขยับ ไร้ซึ่งเสียงเพลงและเสียงพูดคุย ยากที่จะบอกได้ว่าแม่คิดอะไรอยู่ 

ผมเดินย่ำหิมะมาได้เกือบไมล์ ก่อนจะเจอถนนเส้นหลักของหมู่บ้าน แสงไฟสีส้ม แดง เขียว น้ำเงิน ขาว แข่งกันแสดงสีสันตลอดทาง บ้างก็มาจากต้นคริสต์มาสที่ถูกประดับประดาด้วยไฟอย่างสวยงามก่อนวันคริสต์มาสจะมาถึง บ้างก็มาจากรถยนต์ที่ยังแล่นอยู่บนท้องถนนสาดเข้าใส่กัน และแสงจากพระจันทร์ที่พาดผ่านลงมาล้อกับหิมะบนพื้นจนเป็นประกายระยิบระยับ

ต้องยอมรับว่าควิเบกนั้นเป็นเมืองที่เหมาะกับเทศกาลคริสต์มาสที่สุดในแคนาดา และผมคงไม่แปลกใจหากจะมีรถลากเลื่อนหิมะพร้อมกับลุงอ้วนหนวดเฟิ้มท่าทางใจดีในชุดสีแดงสดบินมาจอดลงตรงหน้าตอนนี้ เสียดายที่ผมไม่เคยเจอซานต้าเลยสักครั้ง คงเป็นเพราะชื่อของผมไปอยู่ในรายชื่อเด็กซนแน่ๆ ก็เด็กดีที่ไหนจะไม่ยอมหลับยอมนอนแล้วออกมาเดินเล่นเตร็ดเตร่ตอนกลางคืนแบบนี้ แถมนี่ก็เลยเที่ยงคืน
เข้าไปแล้ว ร้านรวงต่างๆ ก็พากันปิดหมด ผมจึงได้แต่เดินไปชะโงกดูของเล่นแสนแพงและผ้าพันคอผืนนุ่มที่เคยอยากได้ที่ร้านตรงหัวมุมถนน ก่อนจะขยับแจ็กเก็ตสีแดงตัวเก่งให้กระชับ แล้วเดินเลี้ยวซ้ายออกจากหมู่บ้านต่อไป

เส้นทางนี้เป็นทางลัดออกนอกเมือง น้อยคนที่จะสัญจรผ่านมาในเวลาหลังพระอาทิตย์ตกเช่นนี้ หนึ่งเพราะมันเป็นทางค่อนข้างเปลี่ยว และสองเพราะมันเป็นเส้นทางที่นำไปสู่สุสานเก่าประจำเมือง ผมเดินต่อไปได้สักพักก็มีเด็กโตสองคนปั่นจักรยานผ่านมา พวกเขาเอี้ยวคอมองผมเล็กน้อย ตั้งท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง หรือไม่ก็คงประหลาดใจที่เห็นเด็กตัวเปี๊ยกมาเดินเล่นคนเดียวกลางดึกอย่างนี้ แต่แล้วพวกเขาก็ปั่นจักรยานผ่านไป

ผมเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ จนสังเกตเห็นแสงไฟสีเหลืองนวลเพียงหนึ่งเดียวโผล่มาทักทายที่ปลายทาง เงาสลัวของต้นไม้ใหญ่รอบๆ ดูคล้ายสัตว์ประหลาดยักษ์รูปร่างพิลึกพิลั่น

ผมมาที่นี่เป็นล้านๆ ครั้ง จนสามารถคลำทางต่อไปยังที่หมายได้แม้จะมีไฟเพียงดวงเดียวก็ตาม

ผมปีนข้ามรั้วแล้วเดินเข้าไปภายในสุสานเหมือนทุกครั้ง จนมองเห็นต้นไม้ใหญ่สูงตระหง่านกลางสุสาน

ใต้ต้นไม้นั่น—สวนแห่งความลับของผม

และข้างๆ กันนั้นก็คือหลุมศพของผมเอง