คำนำสำนักพิมพ์

ตอนเป็นเด็ก ชอบคิดว่า เรามีความเป็นผู้ใหญ่อยู่ในตัวเองมากกว่าที่คนอื่นคิด เราโตแล้ว เพียงแต่ร่างกายเรายังเด็ก และพวกผู้ใหญ่ทั้งหลายคงไม่รู้หรอกว่าภายใต้ร่างกายเล็กๆ นั้น มีความคิดจิตใจที่เติบโตไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

แต่พอถึงวันที่เรียกตัวเองว่า ‘ผู้ใหญ่’ ได้เต็มปาก เรากลับเริ่มมองเห็น ‘ความเป็นเด็ก’ หรืออีกนัยหนึ่งก็คือความ ‘ไม่ (รู้จัก) โต’ ของตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ และด้วยสายตาคู่เดียวกันนั้น เรากลับมองเห็นความเป็นเด็กในตัวคนอื่นได้ง่ายกว่าการมองหาความเป็นผู้ใหญ่ในตัวเองเสียอีก

คำนำนักเขียน

เจนมานะ