วันที่ 10 ตุลาคม

สวัสดี นิล

ตอนนิลบอกว่าเห็นชื่อของเราบนป้ายหน้าโรงเรียน ไม่รู้ทำไมเราถึงเผลอใจหายไปวูบหนึ่ง อาจเป็นเพราะตอนนี้มีหลายคนในห้องเราแลกเปลี่ยนข้อมูลกับห้องของนิลอยู่ ทั้งรูปภาพ ความเห็นเกี่ยวกับคนคนนั้น หรือแม้แต่ไอดีแชท สุดท้ายแล้วคงเป็นอย่างที่นิลว่า โลกของเราไม่ได้กว้างใหญ่อะไรเลย จดหมายของเราต้องเดินทางไกลเหมือนอ้อมโลกมาถึงประตูหน้าบ้าน ทั้งที่ในความเป็นจริงเราใกล้กันแค่ก้าวข้ามทางม้าลาย อย่างมากเดินขึ้นตึกไปอีกสองชั้นก็ถึงห้องโฮมรูม ถึงเราเองจะไม่เคยเห็นหน้าค่าตานิลมาก่อน แต่ก็แทบเห็นภาพนิลชะโงกหน้าเข้ามาถามว่า "คนไหนคือนลิน" อย่างชัดเจนทีเดียว ตอนที่ได้รับจดหมายฉบับนี้ นิลจะรู้หรือยังว่าเราเป็นใคร หน้าตาเป็นยังไง ไม่ใช่เรื่องยากเลยถ้าถามให้ถูกคนหรือพิมพ์ชื่อลงไปในช่องค้นหาแล้วเคาะปุ่มเอนเทอร์

แต่ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอะไร อย่างน้อยขอให้วางใจว่าเราไม่ได้ทำแบบเดียวกันนั้นกับคนที่ชื่อนิรวาณ ไม่ใช่เพราะเราไม่อยากรู้จักนิลนะ แต่เป็นเพราะเราอยากรู้จักนิลต่างหาก เราจะดีใจถ้านิลคิดเหมือนกัน แต่ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น ก็คงต้องขอให้นิลอดทนกับเราไปจนจบเทอม 

อ่านที่นิลเล่าเรื่องกีฬาสีแล้วท่าทางลำบากน่าดู เรามักคิดว่านักกีฬาลงแข่งเพื่อความสนุกของตัวเองหรือจำเป็นต้องเป็นตัวแทนเพราะไม่มีคนอื่นแล้ว แต่พอนึกว่ากีฬากับการเชียร์ถูกแบ่งแยกเพราะมีเรื่องแพ้ชนะเป็นของตัวเอง เรารู้สึกว่ามันไร้แก่นสารเหลือเกิน ถ้ากีฬาสีจะสอนอะไรสักอย่าง เราคิดว่าคงเป็นเรื่องที่ว่า ยิ่งอยู่กับคนมากเท่าไรก็ยิ่งมีปัญหามากเท่านั้น หรือไม่ก็ ในโลกแห่งความเป็นจริง เราต้องปฏิบัติตามธรรมเนียมที่ถูกกำหนดมา ทำสิ่งที่คนส่วนใหญ่บอกว่าต้องทำ และต้องไปให้ถึงเป้าหมายไม่ว่าจะต้องเสียเงินหรือแรงแค่ไหนก็ตาม ถ้าไม่อยากมีปัญหาก็ตัดปัญหาด้วยการไม่ต้องคิด เพราะความจริงมันโหดร้ายและความจริงเปลี่ยนแปลงไม่ได้ อย่างนั้นใช่หรือเปล่า 

ห้องเราก็ทำขบวนพาเหรดกับกองเชียร์เหมือนกัน เป็นหน้าที่ของม.5 ที่โตพอจะคุมชั้นอื่นๆ และไม่ได้วุ่นวายกับการเตรียมสอบเหมือนพี่ม.6 แต่ส่วนใหญ่หน้าที่เตรียมงานเป็นของคนที่ไม่ได้เรียนพิเศษตอนเย็น เสียงตีกลองและร้องตะโกนที่นิลได้ยินน่าจะแผ่วไปหลังหมดคาบว่างคาบสุดท้าย ถ้าถามเรา ความเงียบหลังจากนั้นเหมือนระเบิดเวลาไม่มีผิด รอใครสักคนหมดความอดทนแล้วแผดเสียงออกมาว่าคนอื่นๆ เห็นแก่ตัวแค่ไหน ทั้งที่ตอนนี้ทำได้แค่กระซิบกันตอนล้อมวงทำพู่เชียร์ พอเขียนถึงตรงนี้ รู้สึกแย่ขึ้นมาเลยที่หาว่ากีฬาสีไร้แก่นสาร ทั้งที่ตัวเองเป็นคนขี้ขลาดคนหนึ่ง

มีอีกเรื่อง ถามอะไรนิลอย่างหนึ่งได้ไหม ถ้าหากเสียงส่วนใหญ่มีมติบอกให้คนคนหนึ่งไปทำอะไรสักอย่าง คนคนนั้นจำเป็นต้องทำตามหรือเปล่า แล้วถ้าหากทุกคนบอกว่าคนนั้นต้องเสียสละ เขามีสิทธิ์ปฏิเสธโดยไม่ต้องแลกกับการเป็นคนเห็นแก่ตัวได้ไหม ถึงรู้ดีว่ากว่าจะได้คำตอบจากนิล เราคงรู้คำตอบด้วยตัวเองไปแล้ว แต่เราก็ยังอยากอ่านอยู่ดีว่านิลคิดยังไง 

ขอโทษนะที่เขียนถึงแต่เรื่องน่าปวดหัว เกือบลืมขอบคุณที่นิลให้ยืมดีวีดีเลย ตอนนี้เวลาเดินผ่านร้านขายเครื่องดนตรีตอนเช้าทีไรก็นึกถึงฉากนั้นเสมอ ตอนเขาเล่นกีตาร์กับเปียโนด้วยกัน มันเหมือนบทสนทนาเลย ยังไงเราขอขอบคุณอีกครั้ง เราจะรอจดหมายฉบับหน้านะ

นลิน