ฉันกำลังเดินอยู่ริมบึงน้ำขนาดใหญ่ มันกว้างสุดลูกหูลูกตา ในบึงมีบัวบานสีละลานตาเต็มไปหมด มืิอข้างซ้ายของฉันเกาะกุมมือข้างขวาของหญิงสาวตัวเล็กคนนึง ฉันไม่รู้ว่าเธอคือใคร? แต่มโนสำนึก กลับรู้สึกว่าเราคือคนที่กำลังตกหลุมรักกันและกัน เพียงแค่....อาจไม่ได้ระบุสถานะการคบหา ฉันและเธอคนนั้นเดินแกว่งมือหยอกล้อดูท้องฟ้า และ ก้อนเมฆ


เสียงเธอหัวเราะสดใส เธอถามฉันว่าเราล่องเรือไปนั่งเล่นบนแพนั้นได้ไหม? ฉันยิ้มก่อนจะพยักหน้าให้เธออย่างว่าง่าย เราเดินไปที่ท่าน้ำ มีเรือรับจ้างแจวไปส่งเรายังแพเรือนไม้ไผ่ ทุกอย่างรอบตัวเป็นสีชมพู เธอตรงหน้าเล่าเรื่องนั่นเรื่องนี้ เจื้อยแจ้วไปไม่ได้หยุด มือของเรายังเกาะกุมกันเอาไว้อยู่ เธอตรงหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุข ฉันรู้สึกได้ ว่าถ้าหากได้คบหาเธอ เธอจะเป็นคู่ชีวิตคนสุดท้ายของฉัน ทำไมฉันถึงได้รู้สึกรักเธอมากขนาดนี้นะ


คนแจวเรือพาเราลัดเลาะกอบัวไปเรื่อยๆ มีเรืออยู่ข้างหน้าอีกลำ ด้านหลังของใครบางคนคุ้น และแม้มองไม่เห็นชัด ว่าใช่ใครที่คุ้นอยู่หรือเปล่า? เรือของเราฝีพายจวนจะเทียบเรือลำหน้า ผู้หญิงหน้าคุ้นหันมามองเพียงชายตา จริงสินะ! ทำไมจะไม่คุ้นผู้หญิงคนนี้ได้ ผู้หญิงคนที่ฉันเพียรเขียนบันทึกถึง แม้แต่ยามเคยมีคนรักอยู่ข้างกายบนเตียงนอนอีกคน แค่ปรายชายหางตา ทำไมจะจดจำกันไม่ได้? เราสบตา ไม่มีคำพูด เรือของเราพายไปเคียงข้าง


ท่ามกลางพวกเรามีแต่ความเงียบ เธอตรงหน้าที่เคยเจื้อยแจ้วกลับเงียบเสียงลงดื้อๆ เธอคลายนิ้วระหว่างประสานกันออกช้าๆ ฉันทำได้เพียงก้มหน้า ครุ่นคิดกับตัวเองว่า สิ่งที่กำลังเกิดนี้คุ้น คล้ายๆมันเคยได้เกิดกับตัวเองครั้งหนึ่ง

ผู้หญิงอีกคนบนเรือลำข้างๆเอื้อมมือมาจับขอบเรือ ก่อนจะร้องไห้ แล้วเริ่มสะอื้น โดยไม่บอกเรื่องราวใดๆที่ได้พบเจอ เธอเงยหน้าขึ้นฟ้าใช้ปลายนิ้วกรีดหน่วยน้ำตาออกจากขอบตาล่าง แล้วสะบัดไล่ความโศกเศร้า แต่เม็ดน้ำตาก็ยังร่วงหล่นกลบแก้มขาว ภาพเดิมชัด ฉันจำไม่ได้ว่าเห็นภาพนี้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ฉันจำไม่ได้ ว่าเคยโทษตัวเองกี่หนต่อกี่หน เพราะเป็นฝ่ายทำให้อีกคนร้องไห้เสมอ

ฉันเอื้อมมือไปสัมผัสหลังมือของอีกเธอบางเบา เธอยกอุ้งมือฉันแนบแก้มก่อนจะหลับตาให้หยดน้ำตาไหลเป็นสาย ฉันมองไปยังเธอผู้กำลังเบื้องหน้า เธอที่ยิ้ม ยังคงยิ้ม... แต่ดวงตาเศร้า ฉันกัดริมฝีปากล่างเพื่อทบทวนว่าคราวนึงของการเลือก ฉันเคยทำอะไรผิดพลาดไปบ้าง? อะไรที่ฉันนึกจะแก้ไข? อะไรที่ฉันบอกตัวเองว่าหากมันต้องเกิด ฉันจะตัดไฟเสียตั้งแต่แรก? แต่พอเอาเข้าจริง แค่เห็นอีกเธอร้องไห้ด้วยภาพเดิมๆ ฉันก็ยอมรับว่า หัวใจเจ็บ เหมือนร้อยๆครั้งที่เคยเจ็บ เกิดอะไร? เจ็บจากใคร? มีอะไร ให้ฉันคนนี้ช่วยได้บ้าง? หยุดร้องนะ หยุดร้องนะคะทูนหัวของฉัน

" ขอโทษนะคะ"

ฉันพูดกับเธอตรงหน้าก่อนจะลุกขึ้นและเดินข้ามเรือไปยังเรือของเธออีกคน ฉันอาจไม่รู้จักเธอผู้เคยยิ้ม แต่ความรู้สึกรักและอยากหยุดพัก เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริงทั้งหมด เพียงแค่....หากต้องเลือกกับเธออีกคนนั้น ฉันก็รู้ดีว่า เอาเข้าจริงๆภายใต้จริงจิตตัวเองลึกๆ ยังเป็นห่วงเธอคนนั้นมากมายขนาดไหน

5.37 น.
ลืมตาพร้อมฟ้าที่ยังไม่รุ่งส่าง กระพริบตาถี่ๆเพื่อเรียกสติและทบทวนว่าตัวเองเพิ่งฝันถึงใคร?และอะไร? ควรเรียกฝันนั้นว่าฝันร้ายหรือฝันดีนะ? เป็นเพราะนิยายของเธอที่เลือกอ่านระหว่างนั่งบนเครื่องวันก่อน หรือเป็นเพราะบันทึกเล่มเก่าซึ่งมีโอกาสย้อนกลับไปอ่านอีกหน หยิบมือถือแล้วพิมพ์ชื่อแอคเคาท์ Fb เธอช้าๆ เธออีกคนนั้นยังมีรอยยิ้มมีความสุขดี เดินตามฝันของตัวเอง ร้องเพลงคุ้นๆ อย่างที่เคยได้ยินเธอร้อง

ฉันเคยคิดว่าหากมีโอกาส ถ้าเลือกได้ ฉันจะตัดไฟเสีย ไม่ทำอย่างที่เคยทำเสีย เผื่อบางทีผลลัพธ์กับเธอซึ่งเป็นเด็กสาว อาจดำรงอยู่ได้ยาวนานกว่า ฉันเพิ่งตระหนักว่าไม่ใช่ ไม่ใช่โอกาส ไม่ใช่การย้อนเวลา ไม่ใช่แม้แต่เธออีกคนด้วยซ้ำ แต่เป็นฉัน เป็นฉันที่ไม่ว่าอย่างไร ก็อดทนต่อน้ำตาของอีกเธอไม่เคยได้








ไม่เคย*










ปล.มันน่าฮากว่าเพราะที่จริงฉันรู้ว่าผู้หญิงตัวเล็กนั้นคือใคร?

ปปล.มันน่าฮาซ้ำ ที่เราไม่กล้าบอกว่ามันคือฉ่ำ

ปปปล.เล่าความจริงไว้ที่นี้ที่เดียว โอเคนะ