แต่โชคดีที่นี่ในช่วงเลือกตั้งเขาได้จ้างลูกจ้างมาช่วยในช่วงเลือกตั้ง ที่อยู่ในช่วงอายุไล่เลี่ยกันเหมือนได้เพื่อนใหม่เลยค่ะ เขาก็ชวนเราไปทำนั่นทำนี่กินข้าวเป็นเพื่อน ไม่ค่อยเหงาเลยค่ะ ตอนแรกคิดว่าตัวเองจะต้อวฝึกงานคนเดียว อยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย แต่ความเป็นจริงดีกว่าที่คิดไว้มากเลยค่ะ คนที่นี่ใจดีกันมาก ๆ ต้อนรับกันอบอุ่นสุด ๆ รู้สึกเหมือนโดนเก็บจากถังขยะด้วยความเมตตา

ช่วงแรก ๆ เราจะเป็นเหมือนกำลังเสริมชาวบ้านซ้อนไปอีกทีนึง เนื่องจากงานหลัก(ทำสื่อ)ยังไม่ได้มีอะไรให้ทำ เลยแปรสภาพตัวเองไปเป็นมนุษย์ใช้แรงงาน คัดแยกเอกสาร ขนย้ายเอกสาร เดินส่งหนังสืออะไรประมาณนั้น ความจริงก็แค่ว่าเราเดินเข้าเดินออกเดินไปทั่วในที่ทำงานอะค่ะ(ฮา) แต่เราก็คิดว่าการเดินเข้า ๆ ออก ๆ แบบนี้ทำให้เราได้รู้จักคนที่นี่มากขึ้นค่ะ อาจจะเพราะลำพูนเป็นจังหวัดที่ไม่ใหญ่มากเท่าไหร่ คนทำงานที่ กกต.ลำพูน เลยมีไม่ค่อยเยอะมาก ลองนับรวม ๆ แล้วก็ประมาณ 20 ต้น ๆ เองค่ะ การทำงานส่วนใหญ่เลยเป็นไปแบบไม่ค่อยมีปัญหา เพื่อนร่วมงานน่ารัก 

แต่สิ่งที่รู้สึกว่าเป็นปัญหาใหญ่จากการอยู่แล้วเหมือนพออีกฝ่ายรู้ว่าเรามาจากกรุงเทพฯ (แม้พื้นเพจะเป็นคนเหนือ) ทุกคนก็เลยพูดภาษากลางใส่เราและพอคุยกันก็จะพูดเหนือเลยรู้สึกเป็นส่วนเกินเล็ก ๆ ทั้งที่บอกแล้วว่าเราฟังและพูดได้ก็เถอะ เชื่อว่าเป็นเรื่องเวลาที่น่าจะต้องปรับตัวกันต่อไป สู้ ๆ ตัวเรา ^-^/