กลับมาต่อในช่วงที่ผมเรียนมหาลัย ผมได้สมหวังกับความรักอีก โดยการที่ผมได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง มันเป็นความรักแรกพบคือ ต่างคนต่างชอบในตัวกันและกัน สำหรับผมมันเป็นความรู้สึกที่พิเศษ มันไม่เหนื่อยที่จะรัก ทุกอย่างราบรื่นไปด้วยดี สุดท้ายเหมือนไปได้สวย ก็มาถึงคราวความรักเราต้องมาสะดุด เมื่อมีความไม่เชื่อใจเกิดขึ้น จุดจบก็กลายเป็นคนที่ห่างหายไปตามกาลเวลา

หลังจากนั้นผมก็ใช้ชีวิตในโหมดเดิมเพิ่มเติมคือเก็บตัวมากกว่าเดิม หลังจากที่เลิกกันกับความรักที่เราคิดว่าสมบูรณ์ในครั้งแรก ไม่มีใครได้ยินความทุกข์จากปากผมสักคน ไม่มีเพื่อนคนไหนรู้ว่าผมเลิกกับความรักครั้งนี้แล้ว แม้กระทั่งพ่อแม่ของผมเอง ก็ไม่สามารถรับรู้ เพราะเพียงผมไม่อยากให้ใครสักคนมารับรู้ความเจ็บปวดในใจ

วันเวลาผ่านไป ผมใช้วิธีรักษาตัวเองมากกับการใช้ชีวิตอยู่กับตัวเอง คุยอยู่กับจิตของตัวเอง กินระยะเวลาร่วมๆ 3-4ปี

ระหว่างที่ผมใช้ชีวิตเพียงตัวของตัวเอง ผมยอมรับเลยว่าผมใช้ชีวิตช่วงนั้นอยู่แต่กับความเศร้าและความเหงา และคำถามในใจมากมายว่า "ทำไม" ราวกับเป็นบุรุษผู้เสพติดความเจ็บปวด คงเพราะพื้นฐานเดิมผมชอบใช้ชีวิตสันโดษเป็นเดิมทุน ระหว่างที่ผมใช้ชีวิตแบบนี้ มีผู้คนมากมายที่เข้ามาในชีวิตผมในเชิงชู้สาว มีทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นรุ่นน้องมาชอบ เพื่อนมาชอบ ลูกค้ามาชอบ ผมรับรู้ได้หมด และบางความสัมพันธ์มันก็ทำให้เราเกิดการล่วงเกินกันไปในทางเพศสัมพันธ์ แต่ตอนนั้นผมเพียงแค่ปิดใจตัวเอง เพียงเพราะผมยังรักคนคนเดิมที่ไปจากผม ผมจึงกลายเป็นผู้ชายที่เลวคนหนึ่ง ที่ไม่ได้รักใครเลย ถามว่าผมรู้สึกผิดไหม ผมรู้สึกผิดมากๆครับ พอคิดได้ ผมก็เริ่มที่จะไม่เปิดโอกาสให้คนที่เขาคิดอะไรกับเราเชิงชู้สาว ถ้าเราไม่ได้รู้สึกรักหรืออะไร เราจะไม่เปิดช่องว่างให้มันเกิดเรื่องแบบเดิมอีก เพราะมันทำให้คนคนหนึ่งเสียใจและทำให้ตัวเราเองรู้สึกไม่ดีไปด้วย เพราะพื้นฐานผม ไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น ผมเป็นคนที่ศรัทธากับความรัก แล้วทำไมผมถึงทำแบบนั้น จากนั้นก็ไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีกเลย 

จนวันหนึ่งผมได้มาหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้ คือจุดเปลี่ยนมุมมองความรักของตัวผมจนทุกวันนี้ เขาทำให้ผมรู้สึกผมพร้อมที่จะรักใครสักคน พร้อมที่จะเปิดใจตัวเอง ผมจึงทำการลงมือจีบ ก็จีบเหมือนวัยรุ่นหนุ่มสาวทั่วๆไป จนวันหนึ่งเราได้ตกลงเป็นคนรักกัน กับผู้หญิงคนนี้อายุเราค่อนข้างที่จะห่างกันถึง 7ปี เขาประมาณ 18-19 ผมก็ปาไป 25-26 ซึ่งก็ห่างกันพอสมควร ด้วยว่าอายุที่ห่างกัน มันก็มีผลต่อมุมมอง ทัศนคติ ซึ่งไม่ค่อยที่จะตรงกันในเรื่องความรัก ผมเป็นคนที่ทุ่มเทความรัก ถ้าผมรักใครสักคน บางคนอาจจะบอกว่า ความรักมันต้องเผื่อใจให้ตัวเองบ้าง แต่สำหรับผม ผมมีความคิดอีกรูปแบบหนึ่งคือ ไม่ ผมไม่เผื่อใจ ผมรักใครผมจะให้ 100เลย เผื่อใจแล้วเหมือนมันไม่สุด มันกั๊กๆ (อันนี้คือมุมมองของตัวผมเองล้วนๆ) จนสิ่งเหล่านี้มันกลับมาทำร้ายผม เมื่อผมกับคนรักค่อนข้างที่จะอยู่ไกลกัน บวกกับตัวผู้หญิงเป็นนักร้อง ร้องตามผับบาร์ ทำให้เขาเจอเพื่อนและสังคมใหม่ๆ แทบทุกวัน มีคนเข้ามาจีบเข้ามาคุยเป็นว่าเล่น มันทำให้ความรักของเรา เริ่มระหองระแหงกัน ไม่ไว้ใจกัน และสุดท้ายก็เกิดการนอกใจกัน โดยที่ผู้หญิงเลือกที่จะนอกใจ ผมจับได้หลายครั้ง บางครั้งเขาก็ขอโทษ ผมก็ให้อภัยทุกครั้ง เพียงเพราะผมรัก ผมยังเชื่อว่าเขาจะปรับปรุงตัว แต่ไม่เลย เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเดิมๆ ซ้ำๆ ความเจ็บปวดหรือรายละเอียดไม่ขอเล่านะครับ เอาแค่ว่า Club friday ถ้าเอาเรื่องที่ผมเจอไปสร้างก็คงได้หลายตอน หลายซีซั่น แต่สุดท้ายผมก็ยังคงให้อภัย เพียงแค่คำสั้นๆ "รัก" 

จนเวลาผ่านไปเราก็ยังคบกัน เขาก็ทำตัวดีขึ้น ไม่มีมือที่สาม ไม่มีชู้สาวอะไรทำให้เราปวดหัว จนผ่านเข้าปีที่ 4 ของความรัก ความรักที่เขามีให้ผมมันก็เริ่มจืดจางลง จนผมสัมผัสได้ เราเลยตกลงนั่งคุยกันว่ามันเป็นเพราะอะไร? ก็ได้ข้อสรุปคือ เราควรจบความรักของเราไว้เพียงเท่านี้ เป็นการนั่งคุยกันแบบเปิดใจกัน สุดท้ายเราเป็นเพื่อนกันน่าจะดีที่สุด ดีกว่าต้องมานั่งทะเลาะกัน หลังจากนั้นผมก็เคารพการตัดสินใจของเขา ก็ปล่อยเขา ถ้าถามผม ทำไมผมถึงปล่อย ในเมื่อรักเขาไม่ใช่หรือ ใช่ครับ ผมรัก และผมก็รักมาก

แต่อย่างที่ผมบอก ผู้หญิงคนนี้คือจุดเปลี่ยนในมุมมองความรักของผมมากเลยทีเดียว บางคนคงสงสัย เขาทำไม่ดีกับเราขนาดนี้ มันจะเปลี่ยนมุมมองความรักให้ดีขึ้นได้ยังไง ในมุมมองตัวผมเอง มันได้ครับ ผมก็หาคำตอบได้ไม่ชัดว่าเพราะอะไร แต่สิ่งที่ผมรู้สึกคือ ผมแค่อยากให้เขาเจอในสิ่งที่เขาคิดว่ามันดี ไม่อยากเห็นเขาเสียใจ หรือเจอสิ่งที่ไม่ดี ในเมื่อวันหนึ่ง เขาไม่พร้อมที่จะไปต่อกับเรา ผมก็ยินดีที่จะเคารพความคิดและความรู้สึกของเขา ความรักเมื่อมันเกิดขึ้นจากความรู้สึกดี ผมก็อยากให้มันจบด้วยความรู้สึกดีจริงๆ ทุกวันนี้เราก็ยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ แถมเป็นเพื่อนที่คุยกันได้ทุกเรื่อง 

ก็ผ่านไปสักระยะนึงกับการอยู่กับตัวเองอีกครั้ง เหมือนพระเจ้าสงสารผมหรือยังไง เขาทำให้ผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งอีกครั้ง ผมได้ทำความรู้จักเขา เขาก็ตอบรับ เราคุยไปด้วยความราบเรียบ ทุกอย่างลงตัว ต่างคนต่างชอบกัน บวกกับรสนิยมที่คล้ายๆกัน เขาชอบเที่ยวธรรมชาติ ส่วนผมชอบเดินป่าตั้งแคมป์ เขาชอบรถคลาสสิค ตัวผมเองก็ไม่ต่าง เราคุยกันอย่างสบายใจ จนวันหนึ่งเขาบอกเราว่าเขาชอบเรานะ ผมก็บอกเขาว่าผมรู้สึกเหมือนกัน เราจึงตัดสินใจที่จะคบกัน ระยะเวลานี้ผมได้แต่รู้สึกดีมาก เพราะผมกลับมามีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง กลับมายิ้มเก่ง เรารักกันโดยไม่มีเรื่องอะไรให้คอยกังวล จึงเริ่มที่จะพากันเข้าสังคมของกันและกัน เขาพาผมไปเจอเพื่อนเขา ผมก็พาเธอไปเจอกลุ่มผม เพื่อนสนิททุกคนบอกว่า ดีแล้วมึงจะได้หลุดจากความเศร้าสักที ช่วงเวลานี้เราว่างจากงานกันเมื่อไหร่ เราจะพากันไปเที่ยวป่าตลอด ไปไหนไปกัน ขับเวสป้าตากลมตากฝนก็ไป ผมได้แต่ขอบคุณ ผมรู้สึกว่าที่ผ่านมา ผมเหนื่อยมามากพอแล้ว ผู้หญิงคนนี้ดึงผมขึ้นมาดีมากๆ วันเวลาผ่านไปไม่มีอะไรสะดุด จนวันสุดท้ายที่เราต้องจากกันกับความรักอีกครั้ง เขาบอกผมว่าเขาลืมคนเก่าไม่ได้ เขาขอเลือกที่จะกลับไปอยู่จุดๆเดิม เขาบอกเขารู้ว่าจุดใหม่ดีกว่า ผมไม่ว่าอะไรเขาเลย ผมบอกแค่ว่า โอเค ผมเคารพการตัดสินใจเธออยู่แล้ว และก็เข้าใจเธอด้วย คงเป็นเพราะส่วนหนึ่งผมเคยอยู่จุดเดียวกับเขามาแล้ว ผมเข้าใจดีเพราะเขากับคนเก่า อยู่กลุ่มเดียวกัน ทำงานที่เดียวกัน ความผูกพันยังคงอยู่ ถามว่าผมเสียใจไหม ตอบเลยว่าผมเสียใจมาก แต่ผมเข้าใจมากกว่า

สุดท้าย ความรักคืออะไร หลายคนอยากให้ความรักอยู่กับเราไปตลอด ไม่ผิดครับถ้าคิดเช่นนั้น แต่สำหรับผม ณ.ตอนนี้ ผมพร้อมที่จะให้คนๆหนึ่งมีชีวิตตามที่เขาเลือกครับ ความรักจริงๆมันเรียบง่าย ที่มันซับซ้อนเพราะมันยังไม่พร้อมที่จะมอบความรักให้กันจริงๆ แล้วผมก็ยังเชื่อใจตัวเองว่าผมไม่ได้พูดคำว่ารักง่ายๆ มันก็เหมือนดอกไม้ครับ เรารักหรือเราชอบ ถ้าเราชอบเพียงเราเด็ดมันมาเก็บไว้เป็นของเรา ไม่นานดอกไม้นั้นก็เหี่ยวแห้ง ไม่มีชีวิต

ขอให้ทุกคนที่มีคนรัก หรือหมดศรัทธากับความรักไปแล้ว สู้ต่อไปนะครับ ไม่มีอะไรที่เป็นนิรันดร์