ฉันไร้ซึ่งคำขอโทษ  คำขอบคุณและเป็นฝ่ายยอมมาโดยตลอด บัดนี้ ฉันเหลืออดเหลือทนกับผู้ชายที่ไม่เสมอต้นเสมอปลายเหมือนกับแต่ก่อนเขาเคยทักมา Morning แต่เช้าทุกวัน และ Good night ทุกคืน เขาเคยขี่รถมารอฉันที่ข้างล่างหอทุกเย็นแต่เดี๋ยวนี้ไม่มีอีกแล้ว กลับกลายเป็นฉันที่ต้องขับรถไปหาเขาที่บ้านทุกวันแทน เพียงเพราะว่าอยากเจอเขา 

ฉันหมองเศร้า จนเพื่อนสนิทของฉันต่างพาเชียร์ให้เลิกอยู่พักใหญ่ เพราะแต่ก่อนฝ้ายคนเดิมที่ร่าเริง ยิ้มเก่ง หัวเราะอร่อยคนนั้นหายไปแล้ว ฉันสูญเสียความมั่นใจและเคว้งคว้างไม่เป็นตัวของตัวเอง เจ้ไก่ผู้ช่ำชองความรัก เจ้เสนอไอเดียว่า เชิญภูมากินข้าวเพื่อคุยเรื่องนี้ เพราะฟังฝ้ายฝ่ายเดียวคงไม่แฟร์ บางทีอาจเป็นที่ฝ้ายเองที่เป็นคนผิด เพราะเรื่องที่ฝ้ายเล่า เจ้ไม่เชื่อว่าเขาจะคิดแบบนี้จริงๆ

พอถึงวันที่กินข้าวร้านแจ๋วฮ้อนย่านประตู 3 เราทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ เพื่อนของฉันทั้งหมดขอสแกนไอ้หมอนี่เป็นครั้งสุดท้าย เขานั่งข้างๆ พอกินไปสักพัก ฉันถามไอ้โฟลท เพื่อนพี่ปั้นว่าเคยคุยกับแฟนเก่าไหม แล้วเวลาที่แฟนใหม่ขอดูแชทเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ แต่กลับให้ดูไม่ได้เลย ฉันพ่นประเด็นด้วยความแค้นและความกังขาทั้งหมดในใจ

"ถ้าจะพูดขนาดนี้ก็เปิดประเด็นกันเลยดีกว่า " แฟนของฉันพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด " ได้ ฝ้ายไม่พอใจมากที่พี่ภูปกปิดเรื่องแฟนเก่ามาโดยตลอด ทำไมฝ้ายดูไม่ได้ว่าคุยอะไรกัน มันไม่ Fair สำหรับฝ้าย แล้วไอ้เรื่องรถคว่ำแล้วโทรหาแฟนเก่าน่ะ มันไม่ Make Sense เลย " 

ฉันพูดหมดทุกอย่างว่า ไม่เป็นเหมือนเดิม ฉันรู้สึกว่าเขาเฉยชากับฉัน ไม่ดูแลฉันเลย มีแฟนก็เหมือนไม่มี แม้มันจะดูน่าอายที่ต้องพูดเรื่องคนสองคนต่อหน้าคนอื่น แต่ฉันอยากให้แน่ใจว่าฉันไม่ได้คิดไปเองคนเดียวว่า ตรรกะเขามันประหลาด สุดท้ายแล้ว คำตอบของเขาก็ยังเป็นคำตอบเดิม ส่วนเรื่องที่สั่งห้ามฉันแท๊กเขาบน Facebook เพราะ กลัวพ่อแม่เห็น ทัั้งๆที่แฟนเก่าทำได้ เขาก็อ้างสารพัดว่าพ่อแม่ไม่ชอบให้มีแฟน

แล้วที่ผ่านมา เขามีแฟนทำไมกัน แถมพ่อแม่ก็รู้อีกต่างหาก ฉันว่านี่ก็คือ นรกดีๆสำหรับผู้หญิงที่อยากนอนจมอยู่ในบ่อน้ำตาที่ถูกสั่งปิดตาย ห้ามล้ำเส้นทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาอยากทำ ทั้งๆไอ้สิ่งที่เขาอยากทำ คือ"การไม่ให้เกียรติแฟนเลย " 

หลังจบวันนั้น เพื่อนปล่อยให้ฉันอยู่กับเขาสองในร้าน " ภูไม่น่าเชื่อใจฝ้ายเลย วันนี้ฝ้ายบอกจะพามากินข้าวเฉยๆ แต่ที่แท้ก็พาภูมาแกงนี่เอง ถ้าเป็นฝ้าย ฝ้ายจะรู้สึกยังไง " เขาน้ำตาคลอเบ้า หลังตอบคำตอบพี่ปั้นไม่ได้ว่า รักหรือไม่รักฝ้าย

" ฝ้ายขอโทษนะ ถ้าเป็นฝ้าย เป็นคนที่ต้องมานั่งตอบคำถามแบบนี้ ฝ้ายตอบได้เลย ไม่คิด ไม่ประดิษฐ์อะไรทั้งนั้น ฝ้ายตอบได้เลยว่า รัก ฝ้ายยื่นให้ดูเลยว่าคุยกับใคร ฝ้ายทำอะไรก็ได้น่ะ ให้แฟนของฝ้ายสบายใจ " 

" ยิ่งฝ้ายทำแบบนี้ ภูก็ไม่อยากอยู่กับฝ้ายนะ เหมือนไม่เชื่อใจกันเลย คนรักกันมันต้องเชื่อใจกันสิ "

" ก็ได้ ภูอยากตัดสินใจเลิกไหมล่ะ " ฉันมองหน้าเขาด้วยใจที่ช้ำมากเกินพอแล้ว

" ภูแล้วแต่ฝ้าย " ฉันได้รับคำท้าที่ยิ่งใหญ่ ในหัวของฉันวกวนราวกับรถไฟร้อยขบวนวิ่งชนกัน จนเขาบอกว่า เขาจะไม่ยุ่ง ไม่คุยกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว และฉันก็ได้คำตอบว่า "ไม่เลิก " เพราะฉันได้ตัดปัญหานี้ออกไปแล้ว ฉันได้สิ่งที่ฉันต้องการแล้ว

หลังจากจบวันนั้นช่วงเดือนพฤศจิกา ฉันก็ได้เข้าใจคำว่า " มีแฟนก็เหมือนไม่มีแฟน " เพราะเขาดีขึ้นได้ก็ช่วงสองสััปดาห์แรก แล้วก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม เขาหนีฉันไปที่ร้านหนังสือพี่จั๊ด บางทีนอนๆอยู่ด้วยกัน ผู้หญิงชื่อ ตอง จากคณะบริหารก็โทรมาหาสี่ ห้าสาย เขาก็อ้างว่า เพื่อนขี้เมา เวลาเมาก็ชอบโทรมาหา 

" แล้วพี่ภูเลิกคุยกับเขารึยัง "

" ภูเลิกไปนานแล้ว "

ฉันก็ไม่มีทางเชื่ออะไรอยู่แล้ว แม้ฉันจะโกหกว่าเชื่อก็ตาม เพราะฉันเชื่อสายตาตัวเอง เขายังคุยกับตองอยู่ตลอดบนแชทมือถือของเขา และก็ยังคุยกับแฟนเก่าอยู่ไม่ขาดสาย