วันที่ 25 : บิงซู Special III (ทศอนันต์xว่านปราชญ์)

ผมเดินเข้ามาในร้านหลังจากที่ท่านสิธาน อดีตนายเหนือของเราออกจากร้านไปแล้ว บรรยากาศในร้านผ่อนคลายลงพร้อมเสียงพูดคุยที่คงไม่พ้นเรื่องของอดีตนายเหนือเป็นแน่

ผมเดินไปที่เค้าเตอร์พร้อมสั่งเครื่องดื่ม เจ้าของร้านผลุบหายเข้าไปในครัวแล้ว ผมเลยโล่งนิดๆ

ไม่นานผมก็ได้ช๊อกโกแลตเย็นรสชาติเข้มข้นมาไว้ในมือ ความหวานปนขมของมันเป็นสิ่งที่ผมโปรดปราน ผมหาที่นั่งติดผนังร้านซึ่งสามารถมองเห็นสวนหย่อมได้ อันที่จริงโต๊ะนี้เป็นโต๊ะโปรดของผม ผมชอบต้นไม้สีเขียว

แกร็ก

ถ้วยทรงกลมใบเล็กที่มีน้ำแข็งใสรสนมหวานพูนสูงตกแต่งสวยงามด้วยบราวนี่ชิ้นเล็กหลายชิ้นแล้วราดด้วยซอสช็อกโกแลตถูกวางไว้ที่หน้าผม ถ้วยบิงซูมาพร้อมเจ้าของร้านตัวสูงใหญ่ที่ถือวิสาสะมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผมเสียด้วย ผมสีเทาของเขาที่ปกติจะถูกมัดไว้แถวๆ ท้ายทอยวันนี้ถูกม้วนรวบไว้ด้วยปิ่นปักผม

แต่ถ้ามองดีๆ... นั่นพู่กัน

“ทำหน้าอย่างนั้นทำไม ไม่ชอบ?”

ผมไม่รู้ว่าผมทำหน้ายังไงคุณทศถึงถามผมแบบนั้น ผมแค่สงสัยนิดๆ แต่ดูเหมือนคนที่นั่งตรงหน้าจะไม่คิดอย่างนั้น เขาดูหงุดหงิดแล้วอยู่ๆ ก็ลุกขึ้น

“งั้นไป”

“เฮ้ยเดี๋ยว!”

ผมตกใจเมื่อมือใหญ่ของเขาจับต้นแขนผมแล้วบังคับให้ผมลุกขึ้นเดินตามเขาไป แต่มือของเขาแข็งแรงมาก มันบีบแน่นและกักจับแขนผมไว้เหมือนคีมเหล็กอันใหญ่

ทำไมถึงได้ชอบจับแขนผมนักหนานะ

ผมถูกลากเข้าไปหลังร้าน แล้วถ้าถามว่าผมยอมเข้าไปดีๆ ไหม… ก็ไม่

ผมโวยวายตลอดทาง แต่เสียงผมไม่ดังนักหรอก เกรงใจลูกค้าคนอื่นเขา ก็นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนกระชากลากถูให้ตามเขาไปนี่นา ที่ผมไม่ยอมเดินตามเขาไปดีๆ เพราะผมไม่ชอบให้เขามาทำหน้าดุแล้วบังคับให้ผมเดินไปโน่นมานี่ตามเขา

เยอะนะคุณทศ

ผมเข้ามาหลังร้านแล้วโดนลากขึ้นบันไดไปห้องพักส่วนตัวของเขา คุณทศเขามีไว้สำหรับบางวันที่เขาขี้เกียจกลับบ้าน

“เอา ทำให้หน่อย”

เขาพูดแล้วนั่งลงบนเตียง ก่อนจะหันหลังให้ผม ผมถอนหายใจ แต่ก็ยกมือขึ้นไปหยิบเอาพู่กันที่ปักผมเขาไว้ออก

ผมยาวเลยเอวลงไปทิ้งตัวลงราวกับน้ำตกที่ตกลงมาจากที่สูง เส้นผมนุ่มเนียนละเอียดจนผมรู้อดรู้สึกอิจฉาไม่ได้ ผมสางเบาๆ สองสามครั้งผมทุกเส้นก็เรียงตัวกันสวยงามเหมือนเดิมแล้ว

น่าอิจฉาชะมัด

ผมยาวๆ ของเขาพาลทำให้ผมคิดถึงคืนนั้น... คืนที่ผมได้ดึงทึ้งเส้นผมสีเทาหม่นเหล่านี้...

มันเกิดขึ้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ และมาจากเขาฝ่ายเดียวด้วย เขาดื่ม กรึ่ม และจบลงที่เตียง สำหรับเขาอาจจะเป็นเรื่องปกติ แต่กับผมไม่ใช่ ผมแค่บังเอิญไปเจอเขาที่กำลังเมาโดนเด็ก(ผู้ชาย)ที่หิ้วมากำลังตกทรัพย์เขาอยู่ และผมก็เป็นเจ้าหน้าที่นอกเวลางานที่ทนให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นต่อหน้าผมไม่ได้ ผมเข้าไปช่วย แต่นั่นคือจุดเริ่มต้นของความผิดพลาดทั้งหมด…

“คิดอะไรอยู่”

เสียงต่ำของเขาหยุดความคิดผมไว้ ผมส่ายหน้าไปมา

“ฉันไม่ได้ยิน”

จู้จี้ชะมัด…

“ผมไม่ได้คิดอะไร”

“จังหวะมือนายเปลี่ยน ไม่คิดอะไรได้ยังไง”

หูย… แสนรู้เกินไปละ

ผมว่าเวลาเขาอยู่กับคนอื่นเขาก็ดูใจดีนะ แต่เวลาอยู่กับผมทำไมถึงได้เอาแต่ดุ เอาแต่คิ้วขมวดใส่ เอาแต่พูดห้วนๆ ไม่เห็นเหมือนที่ทำกับคนอื่นเลย

ผมทำเป็นไม่สนใจสางผมของเขาต่อ คุณทศดูจะหงุดหงิดเพราะอยู่ๆ เขาก็หันมาแล้วดึงข้อมือผมจนตัวผมเซไปคร่อมตัวเขา

เดี๋ยว… ขอเวลานอกด่วน!!

……………..