วันที่ 21 : บัญชี

วันเวลาผ่านไป…

ทุกวัน…

ทุกเดือน…

ทุกปี…

ล่วงเลยมานานพอที่จะทำให้พารักษ์เติบโตด้วยหัวใจกล้าแข็ง ไม่ใช่ว่าคนแปลกหน้าสักคนหายไปแล้วจะทำให้เขาสิ้นความเป็นตัวเอง แต่เขาเปลี่ยนความวูบโหวงในใจเป็นความคิดถึงที่เก็บไว้ในส่วนลึกของความรู้สึก เรียน สอบจบ หางานทำ เป็นไปตามสิ่งที่เขาควรจะทำและตั้งใจหวังไว้แต่แรก

พารักษ์ในชุดเสื้อเชิ๊ดสีขาวเรียบ กางเกงสแล็กสีกรมท่า และรองเท้าหนังสีดำคู่เก่งเดินกลับที่พักเช่นปกติ หูฟังสีเดิมแต่เปลี่ยนอันใหม่สอดไว้ที่หูเพื่อฟังบทเพลงแจ๊สที่ตนชื่นชอบ สองขายาวเดินไม่เร็วไม่ช้า มองทุกอย่างรอบกายด้วยความคุ้นเคย ริมฝีปากบางยกยิ้มน้อยๆ เวลาเห็นสิ่งที่คนปกติไม่ได้เห็น

หูและหางที่โผล่ออกมาจากร่างกายใครสักคน…

พารักษ์มองคนคนหนึ่ง คนคนนี้แปลกหน่อย เพราะมีปีกสีขาวขนาดพอดีหลังงอกออกมาจากบริเวณสะบักแทน

พารักษ์เริ่มเจอคนคนนี้เมื่อ 2 ปีที่แล้ว แม้ไม่ได้ทักทายแต่ก็เคยแย้มยิ้มให้กัน อีกฝ่ายดูเหมือนเป็นคนพูดน้อย อัธยาศัยไม่ดีนักเมื่อเขาทักทายครั้งแรก แต่พอครั้งที่สองที่สามก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะพยายามก้มหัวน้อยๆ ให้เป็นการทักทายกลับ พารักษ์จึงรู้สึกว่าคนคนนี้ไม่ได้ไม่น่าคบเสียทีเดียว แต่ก็ไม่มีการทักทายมากไปกว่านั้นเมื่ออีกฝ่ายก็ดูไม่อยากสุงสิงกับใคร

วันนี้พารักษ์ในวัย 28 ปี ก็ยกยิ้มให้คนมีปีกที่เดินผ่านมาเส้นทางเดิม อีกฝ่ายก้มหัวน้อยๆ ก่อนเดินต่อ พารักษ์เองก็หันไปเดินตามทางเพื่อกลับที่พักเช่นเดิม แต่สองขาต้องชะงักเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นใครบางคนที่เคยพบพานในอดีต

ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อแขนยาวบางพอดีตัวเดินเข้าหาร่างสูงโปร่งผู้มีปีกสีขาวสะอาด ผมสีเทายาวเลยหลังถูกรวบไว้ลวกๆ แถวท้ายทอย ใบหูสีส้มพ้นเส้นผมยาวออกมา หางสีเดียวกันทิ้งตัวลงจากสะโพกสอบโบกไปมา ใบหน้าที่พารักษ์เคยเห็นยิ้มแย้มตลอดยามที่เจอกันครานี้มุ่นมุ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ มือใหญ่กำรอบแขนขาวของอีกคนแล้วดึงเข้าหาตัวไม่เบานัก

คุณทศ…

ชื่อพี่ชายของอดีตอาจารย์ที่ปรึกษายังอยู่ในหัว พารักษ์เลิกคิ้ว ถึงแม้ทั้งสองคนในครรลองสายตาจะยื้อยุดกันไม่นุมนวลนัก แต่บางอย่างทำให้พารักษ์รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งสองนั้นไม่ธรรมดา

“อ้าวเธอ…” เสียงทุ้มต่ำแต่น่าฟังของทศอนันต์ดังขึ้นเมื่อเห็นพารักษ์ ก่อนลากคนที่ตัวเล็กกว่าเดินตรงมายังชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน “...พารักษ์”

ใบหน้ามีอายุมากขึ้นเล็กน้อยยิ้มแย้ม ริ้วรอยตามอายุไม่ได้มากขึ้นจนพารักษ์อดแปลกใจไม่ได้ว่ากรัชวาลนี่คง…

แก่ช้า…

“สวัสดีครับ คุณทศสบายดีนะครับ” พารักษ์ยกมือไหว้แล้วไถ่ถาม

“ก็… เกือบดีน่ะนะ” ปลายสายตาเหล่มองคนที่พยายามสะบัดมือที่โดนกอบกุมอยู่ นัยน์ตาแข็งกร้าวตวัดมองร่างสูงใหญ่ขุ่นเคือง สภาพตอนนี้ที่พารักษ์เห็นคงเรียกได้ว่า… แยกเขี้ยวใส่

“ดีจังครับ ผมไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้ว เลยไม่ได้แวะไปอุดหนุนที่ร้านเลย ขอโทษนะครับ”

“หือ… ไม่ต้องกังวลอะไรขนาดนั้นหรอก ว่าแต่ทำงานแถวนี้สินะ จริงด้วย เธอรับเด็กคนนี้ไปเป็นฝ่ายจัดระเบียบสิ เห็นว่าขาดคนนี่” คนตัวสูงหันไปพูดกับคนที่ตัวเองกำรอบแขนอยู่ อีกฝ่ายสวนกลับแทบจะทันที

“จะทำแบบนั้นได้ไง!” เสียงใสตวาดใส่ทศอนันต์ พยายามดึงแขนกลับแต่ก็ยังไร้ผล

“เอาน่า รอขึ้นบัญชีไว้ก่อนก็ได้นี่ ไม่เห็นเป็นไร ยังไงเขาก็เห็นกรัชวาลอยู่แล้ว นี่... อยู่นิ่งๆ สิ” ทศอนันต์พูดเสียงดุ กระชับมือให้แน่นขึ้นอีก

แต่คำพูดของคนตัวสูงทำให้พารักษ์สะดุ้ง เรื่องที่เขามองเห็นหู หาง หรือแม้แต่ปีกของกรัชวาลไม่ใช่ว่าใครจะรู้ได้

“ไม่ได้!” หัวหน้าฝ่ายจัดระเบียบกรัชวาลเสียงดังใส่ทศอนันต์ “ต… แต่ว่าถ้าเขาสนใจ… จะมาทำงานด้วย… ก็ได้”

ประโยคที่สองพูดอ้อมแอ้มกับพารักษ์ คนมีปีกหลบตาพูด แต่พารักษ์กลับรู้สึกว่า…

น่ารักจังวะ…

“พารักษ์ยังทำงานอยู่แถวนี้สินะ” ทศอนันต์ยกยิ้มครู่หนึ่งก่อนหันกลับมาถามร่างสมส่วน

“ครับ ผมอยู่แถวนี้มาได้สองปีแล้วครับ” พารักษ์ยิ้มตอบ เขาเปลี่ยนงานมา 1 ครั้งเลยต้องย้ายที่ตามไปด้วย

“แล้ว… ได้กลับไปที่เดิมมั้ย” เสียงต่ำเอ่ยถาม พารักษ์เลิกคิ้ว

ที่เดิม? ที่ทำงานเดิม?

“ที่ที่อยู่ตอนเรียนน่ะ” ทศอนันต์ให้รายละเอียดเพิ่มเมื่อเห็นสายตางุนงงของพารักษ์ ข้อมูลที่กระจ่างขึ้นทำให้พารักษ์ร้องอ๋อ

“ผมไม่ได้กลับไปเลยครับ ครั้งล่าสุดก็ตอนปีใหม่ที่เอาของไปให้อาจารย์นพครับ”

“ลองกลับไปมั้ย…

“เอ๋?”

“...ลองไปสิ ถ้าว่างน่ะนะ”

………….