วันที่ 22 : Pride

‘...ลองไปสิ ถ้าว่างน่ะนะ’

คำพูดของทศอนันต์ดังวนไปวนมาอยู่ในหัว แม้วันนั้นจะจบลงด้วยการที่เขากลับที่พักหลังจากที่แยกย้ายจากทั้งสองคน แต่บางอย่างยังรบกวนเขาเกินกว่าที่เขาสลัดมันทิ้งไปได้

หลายปีแล้วที่เขาไม่ได้กลับไปหอพักสองชั้นนั่น หลังจากเรียนจบพารักษ์ก็ย้ายออกจากหอนั่นเกือบทันทีเพราะเขาได้ที่ทำงานที่ไกลเกินไปหากจะพักบริเวณรอบมหาวิทยาลัยที่เพิ่งเรียนจบ เขาจึงตัดสินใจออกจากหอพักเก่าเพื่อหาที่ใหม่ที่ใกล้ที่ทำงานมากขึ้น พอจะกลับไปยังมหาวิทยาลัยก็ทำเพียงแวะเวียนไปหาอาจารย์ที่เคยสอนตนและช่วยจนตัวเขาเรียนจบออกมาได้เท่านั้น

พารักษ์ถอนหายใจ…

ถ้ายังไม่มาก็แสดงว่าไม่ได้อยากให้เขาเลี้ยงแล้วน่ะสิ…

ว่าจะไม่คิดเรื่องแบบนี้แล้วเชียว…

พารักษ์สะบัดหน้าไปมา ไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว มันนานมากแล้ว นานมากพอให้เขาคิดว่าใครอีกคนคงลืมไปแล้วเช่นกัน…

.

.

.

ร่างสมส่วนยืนจังก้าอยู่หน้าหอพักสองชั้นใกล้มหาวิทยาลัยที่เคยเรียนจบมา สุดท้ายพารักษ์ก็พ่ายแพ้ต่อคำทิ้งท้ายของทศอนันต์จนได้ ไอร้อนจากแดดสายไม่ได้แรงน้อยกว่าแดดเที่ยงหรือบ่ายเท่าใดนัก กรอบหน้าคมมนมีเหงื่อชื้นให้ได้เห็นเป็นหลักฐานยืนยันอย่างดี เมื่อสู้แดดแรงไม่ไหวจึงต้องอันเชิญตัวเองไปอยู่ใต้ร่มไม้ใกล้ๆ หอแทน นัยน์ตาสีน้ำตาลมองตรงไปยังห้อง 206 ที่ตัวเองเคยอยู่ ประตูบานเดิมทำให้นึกถึงอะไรเก่าๆ ขึ้นมา ยามกลับจากเรียนมาแล้วมีสุนัขตัวโตคอยเปิดประตูห้องรอรับ ใบหน้ายิ้มแย้มดีใจเมื่อได้เห็นเขาทำให้เขาอดรู้สึกดีใจตามไปด้วยไม่ได้

มันเป็นความทรงจำที่ดี…

“พี่รักษ์? พี่รักษ์!!!” เสียงใสตะโกนเรียกชื่อพารักษ์ด้วยความตื่นเต้น ก่อนร่างผอมเก้งก้างจะวิ่งเข้ามาหาพารักษ์ที่หลับแดดอยู่

“...รัน?” พารักษ์พินิจอยู่ชั่วครู่ก่อนเอ่ยชื่อหลานเจ้าของหอออกมาด้วยความไม่แน่ใจ เพราะจากเด็กชายตัวเล็กน่ารักบัดนี้กลายเป็นชายหนุ่มสูงโย่ง สูงกว่าเขามากโขเลย

“พี่รักษ์จริงๆ ด้วย ตกใจมากเลยครับ แต่ก็ดีใจมากๆ เหมือนกัน” รติพงศ์วิ่งมาหยุดหน้าพารักษ์ สูดลมหายใจลึกๆ เพื่อลดอาการหอบ

“โตขึ้นมากเลยนะ หือ? รันเรียนที่นี่เหรอ นี่กะไม่คิดไม่ไหนเลยรึไง” พารักษ์เอ่ยแซวเมื่อเห็นเครื่องแบบนักศึกษาที่รติพงศ์สวมใส่

“ก็แบบ… ชอบอยู่ที่นี่นี่ครับ ผมจะได้ช่วยคุณตาดูแลที่นี่ด้วย ไม่ได้เจอพี่รักษ์นานเลย นึกว่าจะไม่มาที่นี่แล้วซะอีก” รติพงศ์ย่นจมูก เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากพารักษ์ได้เป็นอย่างดี

“ก็แวะมาแล้วนี่ไง” พารักษ์ยิ้มตอบ

“ก็นึกว่าเพื่อนพี่ที่เคยอยู่ด้วยกันเช่าห้องต่อพี่แล้วพี่จะโผล่มาบ่อยๆ ซะอีก” เด็กหนุ่มแสร้งมุ่ยหน้า แต่อยู่ๆ มือของพารักษ์ก็ดึงเสื้อสีขาวของคู่สนทนาอย่างแรง

“ใคร… เพื่อนคนไหน” นัยนต์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง แม้ไม่อยากคิดแต่ก็อดคิดไม่ได้

“ก… ก็คนนั้นไงครับ ที่ทำผมสีเงินๆ อ่ะ” รติพงศ์ตกใจกับอากัปกิริยาของพารักษ์ไม่น้อย เพราะปกติพารักษ์จะเป็นพวกสบายๆ แต่ตอนนี้กลับดู… ร้อนรน...

“เช่าห้องต่อ… เหรอ”

“ครับ พอพี่รักษ์ย้ายออก เขาก็ให้คนติดต่อแล้วบอกว่าจะเช่าต่อ แต่ว่า… เขามาไม่บ่อยนะครับ นานๆ มาที แต่โอนค่าเช่ามาให้ผมทุกเดือนเลย” รติพงศ์บอกพารักษ์ไป เขาเคยเห็นชายหนุ่มเพื่อนของพารักษ์ไม่บ่อยนัก ปีละครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น

พารักษ์นิ่งงันไป...

ทำไม… ในเมื่ออยู่ไม่ไกลกันเลย แต่ทำไม…

หยิ่งนักก็ไม่ต้องกลับมา…

ไอ้หมาบ้า!

แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น สิ่งที่พารักษ์แสดงออกมากลับเป็นใบหน้าหม่นเศร้า แม้ริมฝีปากบางจะยกยิ้มขึ้น แต่ก็เป็นรอยยิ้มหยันให้กับความเพ้อฝันของตัวเอง

แกมันบ้าไปเอง พารักษ์…

……………..