วันที่ 20 : Nominee
“พารักษ์เรียนจบแล้วนะครับ”
เสียงต่ำของร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่บนโซฟารับแขกสีเลือดหมูเอ่ยขึ้น เจ้าบ้านปรายตามองก่อนยกยิ้มบาง
“ขอบคุณคุณนพมากที่ช่วยดูแลมาจนถึงตอนนี้นะครับ”
“นั่นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ว่าแต่นายเหนือเรียกผมมามีอะไร” นิลนพมองผู้นำสูงสุดของกรัชวาลนิ่ง ตั้งแต่ชายหนุ่มกลับมาจัดการปัญหาค้างคาและขึ้นเป็นนายเหนือเต็มตัวโดยไม่ทีคนชักใย คนคนนี้ก็น่ากลัวขึ้นจนเขาต้องระวังตัว
“ผมเสนอชื่อคุณเป็นนายเหนือคนต่อไป” กลัชวาลผู้มีใบหูสุนัขสีเทาเอ่ยขึ้นทั้งรอยยิ้ม แต่มันไม่ได้น่ามองเหมือนเมื่อหนึ่งปีที่แล้วเท่าใดนัก
“ผมขอปฏิเสธครับ” นิลนพตอบหนักแน่น อันที่จริงเขาแทบไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ เพราะเขาอยู่ห่างไกลจากการถวิลหาอำนาจมาก เรียกได้ว่าแทบไม่สนใจมันเลยด้วยซ้ำ
“ผมคิดอยู่แล้วว่าคุณต้องตอบแบบนี้ ผมเลยอยากยื่นข้อเสนอให้คุณเล็กน้อย” ร่างสูงแต่โปร่งกว่าแขกยิ้มให้ นิลนพหรี่ตามอง
นายเหนือคนนี้เป็นดังที่ทศอนันต์เคยพูดไว้ อะไรบางอย่างในตัวทำให้ผู้คนต้องสยบยอม หวาดเกรง และพร้อมจะปกป้องจนตัวตาย แต่ไม่ใช่กับนิลนพที่เป็นตระกูลเสือ หรือกับตระกูลเจ้าป่าที่พอจะทานอำนาจที่ไม่สามารถอธิบายนี้ได้ นิลนพยังคงนิ่งฟังข้อเสนอของนายเหนือต่อไป
“ตัวแทนอีกคนมาจากตระกูลสิงห์ และเขาคือคนที่ผมต้องการให้เป็นนายเหนือคนต่อไปจริงๆ”
“แล้วจากตระกูลใหญ่ของนายเหนือล่ะ ใครคือผู้ท้าชิงของผมกับอีกคน”
“ผมเอง”
ความเงียบโรยตัวชั่วขณะ บรรยากาศที่หนักอึ้งอยู่แล้วยิ่งหนักเข้าไปอีก หากเป็นนายเหนือคนนี้ที่เป็นตัวแทนจากตระกูลใหญ่ คงยากจะต่อกร…
“ผมว่า… ไม่ว่าผมหรือใครก็คงไม่ได้รับการยอมรับ ถ้าตัวแทนจากตระกูลใหญ่คือนายเหนือ” นิลนพพูดตามจริง เพราะปกติตำแหน่งนายเหนือก็ไม่ได้มาจากการเลือกของกรัชวาลทั่วไปอยู่แล้ว แต่มาจากการสืบทอดตามต้นตระกูล
“ก็ใช่… และผมจะยังเป็นนายเหนือต่อไปก่อน…”
“...”
“...จนกว่าผมจะทำให้ขั้วอำนาจเปลี่ยนฝ่าย”
“เพื่ออะไร ในเมื่อตระกูลนายเหนือก็ถืออำนาจยิ่งใหญ่ที่สุดอยู่แล้ว ทำไมถึงอยากเปลี่ยน”
“ข้างในมันเน่าแล้ว… ผลไม้ที่สุกงอมเกินไป เนื้อข้างในมันเละหมดแล้ว ต้องหาผลใหม่”
เจ้าบ้านหนุ่มตอบโดยไร้รอยยิ้ม แผ่นหลังยืดตรงสง่างาม นัยน์ตาสีทองกวาดมองรอบบ้านช้าๆ
“ดูสิคุณนพ ทุกอย่างตอนนี้ถูกวางไว้อย่างดี มันรุ่งเรืองไร้ที่ติ แต่ผมไม่ต้องการอยู่นานขนาดนั้น ผมต้องไป… และถ้าผมไป… คนที่จะมาต่อจากผมต้องสามารถจัดการทุกอย่างได้แม้วิธีการจะไม่เหมือนกับที่ผมหรือคนจากตระกูลผมเคยทำมาก็ตาม”
“แล้วทำไมต้องมีชื่อผม” นิลนพถาม
“การแข่งขันเป็นสิ่งจำเป็น อยู่ๆ ผมก็เสนอให้มีการเลือกนายเหนือใหม่แค่นี้พวกนั้นก็ไม่พอใจมากแล้ว ผมจำเป็นต้องหาคนที่พวกเขาจะพอใจเอาไว้ และนี่คือสิ่งที่ผมอยากให้คุณช่วย”
“มันไม่น่าสนใจสำหรับผมสักนิด ทำไมผมต้องทำ”
“ผมรู้ว่าคุณมีบางสิ่งที่คุณอยากได้ เพื่อคนรักของคุณ… สิ่งที่คุณต้องทำไม่ได้หนักหนา และผมขอรับประกันว่าคุณจะไม่ต้องสูญเสียสิ่งใด อ้อ เสียนิดหน่อยครับ คือเวลา”
“...”
“หวังว่าคุณคงพิจารณาข้อเสนอของผม แต่ถ้าหากคุณเปลี่ยนใจอยากเป็นนายเหนือเอง ผมก็สนับสนุน”
“เหอะ ไม่เอาหรอก ต้องรับมือกับพวกคนแก่พวกนั้น… ตอนนี้คงแทบคลั่ง”
“ครับ แต่สนุกดีนะ หน้ากากคนที่เริ่มละลาย...” นายเหนือของเหล่ากรัชวาลแย้มยิ้ม เสียงแสดงความไม่พอใจในวันนั้นยังดังอยู่ในหัว แต่เขากลับยิ้ม ยิ้มเพราะได้เห็นสิ่งที่หวัง และแม้ว่าพวกนั้นจะโมโหแทบตายเพียงใดก็ไม่สามารถแตะต้องเขาได้แม้แต่ปลายก้อย
……………...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in