ความรู้สึกพวยพุ่งของความรู้สึก อันคุ้มคลั่ง กดกักอยู่ข้างใน พร้อมที่จะทะลักไหลออกไปข้างหน้า
หนักอึ้ง
หนักอึ้ง
เพราะมันยังไม่ถึงเวลา
ฉันแค่ยืนอยู่ ณ ริมฝั่งของความคิด
ความฝัน
และความจริง
ลมพัดแรง
ลมหายใจของฉันหอบสั่นระรัว
ต้นขายังคงมั่นคง
แต่ความรู้สึกอ่อนล้า กำลังทำลายบางสิ่งให้สั่นไหว
ทั้งๆที่เส้นทางที่เดินมาค่อยๆสว่างขึ้นเรื่อยๆ
ฉันกลับค่อยๆคุ้นชินกับความมืดที่ได้เผชิญมานาน
การเก้าเท้าไปยังด้านหน้า มันจึงช่างดูว่างเปล่า
มันแค่สว่างเกินไป?
และแสบจ้า จนฉันแสบตา
ฉันยังคงยืนนั่งอยู่ด้านเดิม ณ ริมฝั่งของความจริง ความคิด และความฝัน
ขาของฉันยังคงก้าวเดินได้ดี
แต่ความอุ่นที่ดวงตา ไม่เคยจะหยุดไหล
อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ฉันไม่แสบตาอีกต่อไป
หวังว่าฉันจะก้าวข้ามมันพ้น
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in