ความแฟนตาซีของชีวิตชนบท - GIRAFFE CAST

ถึงจะเป็นคนชอบการใช้ชีวิตอันแสนจะสะดวกสบายในเมืองขนาดไหน แต่ผมเองก็มีแว้บความคิดเข้ามาบางครั้งว่า ถ้าได้ตื่นเช้า นั่งจิบกาแฟ นอนเล่นใต้ต้นไม้ใหญ่กลางทุ่ง ท่ามกลางกอหญ้าของในบ้านนอกก็คงจะดี แต่นั่นแหล่ะ รู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นแค่ภาพฝันที่ยากแสนยากแสนยากที่จะเป็นจริงได้

podcast ตอนนี้ของยีราฟ พาเราไปเจอกับความจริงอันโหดร้ายของสิ่งที่เรียกว่า "ความฝันของบ้านนอก"

ภาพชนบทที่แสนสงบสุข ทุกคนแฮปปี้ มีอะไรก็แบ่งกัน ปลูกผัก ทำไร่ยิ้มแย้มแจ่มใสอะไร อยู่อย่างพอเพียง เทือกๆ นี้ที่หลายคนใฝ่ฝันถึง ต้นกำเนิดของมันจริงๆ นั้นมาจากการถูกสร้างเป็นเครื่องมือเพื่อตอบสนองอุดมการณ์บางอย่าง เช่น การบิ๊วชาวบ้านให้รู้สึกถึงคุณค่าในตัวเองเพื่อให้พวกเขาไม่เข้าไปหาคอมมิวนิสต์ การสร้างกำลังใจให้ชาวบ้านว่าพวกเขาก็สำคัญในยามที่รัฐบาลต้องการจะพัฒนาเศรษฐกิจของความเป็นเมือง ไปจนถึงแหล่งที่พักพิงทางจิตใจขณะที่วิกฤติต้มยำกุ้งระเบิดความเผ็ดร้อนไปทั่วทุกหย่อมหญ้า

หรืออย่างภาพในฝันที่อยากจะย้ายไปอยู่ในชนบทของคนกรุง ก็เป็นเรื่องที่น่าหยิบมาถกเถียงกัน เพราะมันคือความต้องการที่ต่างกันอย่างสุดขั้วของ คนใน และ คนนอก อย่างแท้จริง

คนเมือง อยากได้ที่ที่บริสุทธิ์ ไม่ต้องการถนน ไม่ต้องการไฟฟ้า ใกล้ชิดธรรมชาติแบบเพียวๆ ฯลฯ
คนชนบท อยากได้ที่ที่มีความสะดวก ขอถนน ขอการเดินทางที่ดีขึ้น มีห้างบ้างก็ดี ฯลฯ
(และปัญหานี้ ก็ชวนคิดไปถึงสารพัดสิ่งอย่างที่คาราคาซัง อย่าง การสร้างกระเช้า การสร้างห้างแทนที่จะเป็นสวน ความเจริญในสไตล์ประเทศกรุงเทพ บลาๆ)

นี่ยังไม่ได้รวมถึงลูกครึ่งอย่างคนเมืองที่อยากจะไปอยู่บ้านนอกแต่ต้องการความสะดวกสบายเหมือนอยู่ในเมืองอีกนะ!
อาจเรียกได้ว่า เราหลายๆ คนไม่ได้อยากอยู่บ้านนอก เราแค่อยากไปเที่ยวบ้านนอกตลอดชีวิตมากกว่า

ประเด็นสุดท้ายที่พูดถึงกันคือเรื่องอาหารออแกนิค ว่าจริงๆ แล้ว อาหารออแกนิคอาจจะไม่ได้ออแกนิคจริงๆ แต่แบรนด์ดิ้งออแกนิค คือทำให้มันขายได้ แถม ขายได้แพงด้วย

ผมเคยถกเถียงจริงจังกับเพื่อนเรื่องอาหารออแกนิคว่า รู้นะว่ามันดี แต่ปัญหาที่ผมต้องจำใจกินอะไรไม่รู้ในร้านสะดวกซื้อต่อไป เพราะ เรื่องราคาและความสะดวกสบาย

ภาพจากหนังเรื่อง Food Inc. คือสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจผมมาโดยตลอด
มีฉากหนึ่งที่หนังไปตามถ่ายครอบครัวที่บอกให้ลูกวางผักผลไม้ที่ไปหยิบมาจากซุปเปอร์มาเก็ต ก่อนที่พ่อแม่จะพาพวกเขาไปกินอาหารฟาสต์ฟู้ดแทน
"ผักพวกนั้น 1 มื้อราคาเท่ากับอาหารพวกนี้ 1 อาทิตย์ เราก็รู้ว่ามันไม่ดี แต่ทำไงได้ล่ะ" พ่อกล่าว

ใช่ จะทำยังไงได้ล่ะ
ชนบทไม่มีออฟฟิศให้เราไปนั่งทำงานหาเลี้ยงชีพได้ตามที่ควรจะเป็น หรือ จะทำแบบ Little Forest ก็ไม่รู้ว่าจะหาเงินจากไหนมาจ่ายค่านู่นค่านี่เหมือนกัน
เด็กแวนซ์ คนจิตใจโหดเหี้ยม หรือ มลภาวะต่างๆ นาๆ ในชนบท ใช่ว่าจะไม่มีเหมือนในกรุงเทพซะที่ไหนเล่า

ท้ายที่สุด ภาพฝันของชนบท ก็ยังคงจะมีหน้าที่เหมือนเดิม เหมือนกับวันแรกที่มันได้ถูกสร้างขึ้นมา
คือการเป็นโอเอซิสอันเขียวชะอุ่มที่ให้คนเมืองกลางทะเลทรายอันแห้งแล้งได้ใฝ่ฝันถึง
แต่แน่ละ... จะให้ไปอยู่น่ะหรือ ฝันไปเถอะ
หรือไม่ก็ขอห้องแอร์ มีไฟฟ้า มีเน็ตให้เล่นเฟซ อัพภาพปลูกผัก เช็คอินกลางทุ่งนาก่อนนะ
รับรอง ไปแน่!